محبوبه موسوی - «به‌سوی طبس» ،با جلدی ساده، بدون هیچ تظاهر یا تمهیدی برای جلب‌ توجه به خوانده ‌شدن، اثری است ارزشمند. کتاب در عین سادگیِ بیان و روایت، حکایت عجیبی است؛ حکایت خود ما، فرهنگ ما ایرانیان در گذشته‌ای نه چندان دور (نیم قرن از نگارش و چاپ این کتاب می‌گذرد)، اما نه با نگاه خودمان بلکه از زاویه‌ی دید مردی اروپایی که اغلب تا به جوابی نرسد، پرسش‌هایش را رها نمی‌کند و فرهنگ ما را از ورای فاصله‌ها می‌شناسد نه آن‌طور که ما خود مجبوریم با کلاف پیچیده‌ی آن به دست و پایمان آن را بشناسیم و در هر بار رجوع به خود، می‌بایست تارهای نامرئی این کلاف را بازکنیم تا به درک روشن‌تری از گذشته برسیم، تا ببینیم گذشتگان ما چه فکر می‌کرده‌اند و تاثیر آن‌ها بر نسلی که ما باشیم چگونه است و به طورکلی ما تا چه اندازه فرزند خلف یا ناخلف گذشته‌ی خویش هستیم.

سروش علیزاده - مجموعه داستان «آدم‌های دوبخشی» دومین مجموعه داستانی‌ست که «نینا گلستانی» نوشته و توسط نشر «ایلیا» منتشر شده است. «آدم‌های دو بخشی» دربردارنده‌ی ۱۰ داستان کوتاه است که در کمتر از ۸۰ صفحه در این کتاب گرد آمده‌‌اند.

مجتبا صولت‌پور – احمد رضا احمدی از ابتدای دهه‌ی ۱۳۴۰ حضور حرفه‌ای خود را در دنیای شعر آغاز کرده است. او را به‌عنوان شاعری فعال، سرراست، بی‌پیچیدگی و دوست‌داشتنی می‌شناسیم. احمدی در طول سال‌های سرایش، شعر خودش را پیدا کرده و توانسته بر بسیاری تاثیر بگذارد.

مجتبا صولت‌پور - محمد بیابانی ‌‌از سال‌های دهه‌ی ۴۰ حضوری جدی در شعر معاصر دارد اما تا سال ۱۳۶۹ که ۴۵ ساله می‌شود، کتابی به دست انتشار نمی‌سپرد. همین سخت‌گیریِ مفرطش در چاپ اشعار، یکی از دلایل مهجور ماندن‌ او در مقیاس کشوری‌ست.

محمد عبدی - نگاه یک چهره‌ی بزرگ ادبیات مدرن ایران به یک چهره‌ی برجسته ادبیات کهن، خودبه‌خود می‌تواند جذاب و خواندنی باشد، به ویژه که شاهد نگاه نویسنده صاحب‌سبکی چون صادق هدایت به شاعر و فیلسوف بی‌مانندی چون خیام باشیم که نوع نگاه و جهان‌بینی آن‌ها شباهت‌های زیادی با یکدیگر دارد.

 منیژه عبداللهی - مجموعه‌ی داستان «‌ و حالا عصر است» اثر خانم طیبه‌ی گوهری، از مجموع دوازده داستان کوتاه تشکیل شده است که به نظر می‌رسد در طول دوره‌ای حدوداً یک دهه ساخته و پرداخته شده است.

بابک مستوفی - عباس کیارستمی را چه دوست داشته باشیم یا نه، باید اذعان کرد که معروف‌ترین چهره‌ی سینمای ایران در جهان است. او طی سال‌های اخیر در قالب کارگاه‌های آموزشی به انتقال تجربیات فیلمسازی‌اش می‌پردازد.

سروش علیزاده - «لب بر تیغ» نوشته‌ی «حسین سناپور» رمانی است برای بازنویسی یک تم همیشگی و قدیمی و تا حدی کلیشه‌ای در قالب فرمی نسبتاً تازه که کمتر در رمان‌نویسی ایرانی به کار گرفته شده و البته پیش از این نمونه‌ای از آن را در رمان «نسیمی در کویر» نوشته‌ی «مجید دانش آراسته» در بیش از ۳۵ سال پیش سراغ داریم و در رمان‌های خارجی به‌خصوص در آثار «ماریو بارگاس یوسا» به شکل زیبا‌تری کار شده است.