مجتبا صولت‌پور- «عزاداران بَیَل» را از هر منظر که نگاه کنیم، در تاریخ داستان‌نویسی ما یک اوج است. این کتاب در اواسط سال‌های دهه‌ی ۱۳۴۰ خورشیدی برای نخستین بار منتشر شد و پس از موفقیتِ کتاب و ساخته شدن فیلم «گاو» که از چهارمین داستان این مجموعه برگرفته شده، ساعدی در تجربیات منحصر به‌فردش استوار ‌شد و سبک شخصی‌اش در نویسندگی را یافت.

بخش فرهنگ زمانه - در سال ۱۳۸۰ کتابی در ایران انتشار یافت به نام «ممیزی کتاب». احمد رجب‌زاده، نویسنده‌ی این کتاب سیاست‌های ممیزی در دوران ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی و میرسلیم، وزیر ارشاد وقت را بررسی کرده بود.

سید علی موسوی - زمستان سال گذشته انتشارات «تاک» در کابل کتابی منتشر کرد با عنوان «گل قاقا». این کتاب که مجموعه‌ای‌ست از افسانه‌های هزاره‌ای، به کوشش تقی واحدی گرد آمده است.

بخش فرهنگ زمانه - موضوع مهاجرات بیش از یک دهه است که به سیاست‌ها و سیاست‌های فرهنگی دولت آلمان جهت می‌دهد. در این میان نویسندگان مهاجر با حضور گسترده در مطبوعات فرهنگی و سیاسی این کشور با صدای بلند حقوق شهروندی‌شان را طلب می‌کنند.

مجتبا صولت‌پور- در تابستان گذشته، «آینه‌های دردار» پس از گذشت ۹ سال از چاپ چهارمش، تجدید چاپ شد، تا این رمان که از نگاه نویسنده‌اش، هوشنگ گلشیری «به ظاهر سفرنامه» است دوباره به‌دست خوانندگان برسد، و این‌بار شاید به‌دست جوان‌ترهایی که بیشتر نامش را شنیده بودند و کمتر دل و وقت داده بودند به خواندنش. تجدید چاپ تنها یکی از آثار گلشیری در ۳۳۰۰ نسخه، آن رود خروشانی‌ نیست که بتواند کسی یا کسانی را سیراب کند، اما مجال و بهانه‌ای به دست می‌دهد تا دوباره از «کاتب» بگوییم و از او بنویسیم. این نوشته هم بهانه‌اش گرچه تجدید چاپ یک کتاب است، اما همیشه و بی‌بهانه هم می‌توان و باید هم درباره‌ی گلشیری نوشت.

مجتبا صولت‌پور - ابوتراب خسروی در دهه‌ی ۱۳۷۰، به خاطر نوآوری‌هایش در داستان کوتاه فارسی، و به عنوان نویسنده‌ای مسلط بر نثر کهن و روایت‌های پست‌مدرن مطرح شد. از همان ابتدا حهان داستان‌های خسروی از تعادل نشان دارد. تعادل در داستان‌های او اما برآمده از هم‌نشینی موفق عناصر پست‌مدرن و تصویرهای سنتی و قدیمی است که با زبانی خونسرد و نظام‌یافته بیان می‌شود.

رباب محب - دفتر شعر «برهوت کاهی رنگ» نوشته مینو نصرت حاوی شعرهایِ کمابیش کوتاه است. آنچه در اولین نگاه توجه خواننده را به خود جلب می‌کند این است که اشعار به جای نام یا عنوان شماره دارند و این به هیچ وجه عجیب نیست، اما از آنجایی که شعر‌ها با عدد ۱۰۴ آغاز می‌شوند، بی‌اختیار منِ خواننده لحظه‌ای مکث می‌کنم بدانم چرا.