مجتبا صولت‌پور- «عزاداران بَیَل» را از هر منظر که نگاه کنیم، در تاریخ داستان‌نویسی ما یک اوج است. این کتاب در اواسط سال‌های دهه‌ی ۱۳۴۰ خورشیدی برای نخستین بار منتشر شد و پس از موفقیتِ کتاب و ساخته شدن فیلم «گاو» که از چهارمین داستان این مجموعه برگرفته شده، ساعدی در تجربیات منحصر به‌فردش استوار ‌شد و سبک شخصی‌اش در نویسندگی را یافت.

 مجتبا صولت‌پور - سال بلو را باید غیرِ آمریکایی‌ترین نویسنده‌ی مطرح آمریکا دانست. نویسنده‌ای که با وجود طبعِ غیر-آمریکایی، خوانندگان مشتاق بسیاری چه در آمریکا و چه در هر جای دیگری پیرامون نوشته‌هایش جمع می‌شوند. او جایزه‌ی «کتاب ملی» را سه‌ بار به‌دست آورده و با شش بار نامزدی، از این لحاظ در میان نویسندگان آمریکایی رکورددار است، که همین میزان علاقه‌ی فضای ادبی آمریکا به آثار او را نشان می‌دهد.

مجتبا صولت‌پور - پس از چند سال توقف در ارشاد برای دریافت مجوزِ چاپ، بالاخره در نمایشگاه کتاب تهران، به‌دست علاقه‌مندان‌اش رسید: «لب بر تیغ». حسین سناپور با دو رمان که به فاصله‌ی چهار سال از هم منتشر شدند، توانست توجه مخاطبان و منتقدان را به آثارش جلب کند و خود را به عنوان رمان‌نویسی مطرح نشان دهد.

مجتبا صولت‌پور – احمد رضا احمدی از ابتدای دهه‌ی ۱۳۴۰ حضور حرفه‌ای خود را در دنیای شعر آغاز کرده است. او را به‌عنوان شاعری فعال، سرراست، بی‌پیچیدگی و دوست‌داشتنی می‌شناسیم. احمدی در طول سال‌های سرایش، شعر خودش را پیدا کرده و توانسته بر بسیاری تاثیر بگذارد.

مجتبا صولت‌پور - محمد بیابانی ‌‌از سال‌های دهه‌ی ۴۰ حضوری جدی در شعر معاصر دارد اما تا سال ۱۳۶۹ که ۴۵ ساله می‌شود، کتابی به دست انتشار نمی‌سپرد. همین سخت‌گیریِ مفرطش در چاپ اشعار، یکی از دلایل مهجور ماندن‌ او در مقیاس کشوری‌ست.