امسال هم مثل سال‌های دیگر، در نخستین یکشنبه بهار، زن‌ها از هر ملیت و نژادی و از هر گروه سنی در میدان حقوق بشر پاریس گرد آمدند و با حرکات موزون، به طور گروهی برهنه شدند با این قصد که حساسیت مردم نسبت به سرطان سینه را افزایش دهند.

فروردین ماه هر سال با فرارسیدن بهار در شمال هندوستان و در دهلی، بیش و کم هم‌زمان با نوروز، بهار جشن گرفته می‌شود. پیش از آغاز جشن بهار در هندوستان که چندین روز هم ادامه دارد، آتش برمی‌افروزند با این قصد که هوا را از ارواح خبیث بیالایند. 

مردم یک شب پیش از آغاز جشن بهار بهترین و پاکیزه‌ترین لباس‌شان را به تن می‌کنند و به این شکل به پیشواز جشن بهار می‌روند. اما در نخستین روز، جامه‌های کهنه‌شان را می‌پوشند و به یکدیگر رنگ می‌پاشند.

حافط می‌فرماید:

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی
به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی

هموطنان شیرازی ما هم به رسم هر سال، سال نو را در حافظیه جشن گرفتند. به تصاویری که محمد رضا دهداری از گردهم‌آیی هموطنان شیرازی خوش ذوق ما تهیه کرده می‌نگریم.

چراغ دل یکایک شما همواره افروخته باد. نوروزتان پیروز!

نوروز در همه شهرها و روستاهای ایران جایگاهی بس ویژه دارد. پیش از انقلاب آیین‌ها و هنرهای مردمی در جشن هنر شیراز و جشن فرهنگ اصفهان روی صحنه مقابل دیدگان جهانیان قرار می‌گرفت. پس از انقلاب اما این آیین‌ها در محاق افتاد، اما به‌زودی توسط خود مردم احیاء شد و اکنون در حال و هوایی نسبتاً متفاوت در شهرها و روستاهای ایران ادامه دارد.

یکی از این آیین‌های نوروزی، آئین ورشرنگ سربداران در سبزوار است.

دومین دور از مجموعه گفت‌وگوهای زمانه با موضوع «چشم‌انداز ایران در سال ۱۳۹۲»  ۲۶ اسفند ۱۳۹۱( ۱۶ مارس۲۰۱۳ ) در آمستردام در هلند برگزار شد. در این میزگرد شهلا فرید، فعال سیاسی و کنشگر حقوق زنان، بهزاد کریمی، فعال سیاسی، علی مزروعی، فعال سیاسی و نماینده سابق محلس در دوران اصلاحات و امین قضایی، نویسنده و مترجم شرکت داشتند.

محمدرضا نیکفر، سردبیر رادیو زمانه گرداننده این میزگرد بود.

محسن کاکارش در رادیو زمانه می‌نویسد: «ساعت هشت شب، شهر در خاموشی فرو رفته بود. جاده‌ها پر از جنازه بود. صد‌ها نفر کور شده بودند. جنگند‌ه‌ها از آسمان، هر نوری در شهر را هدف قرار می‌دادند. چراغ ماشین‌ها خاموش بود. در این هنگام اجساد زیر ماشین‌ها قرار می‌گرفتند و له می‌شدند.»

اغراق نکرده‌ایم اگر ادعا کنیم حکومت اسلامی حکومت تورم‌زاست.

سیاست و اقتصاد و فرهنگ و حتی دین و بیش از همه دین در این حکومت، متورم، بادکرده و از ریخت‌افتاده است. اگر در عرصه‌های فرهنگی و در قلمرو دین پیامدهای تورم به‌شکل فروپاشی ارزش‌ها و باورها نمایان می‌گردد، و زندگی فکری یک ملت و دارایی فرهنگی او از بین می‌رود، در عرصه‌های اقتصادی، تورم، زندگی روزانه مردم را مختل می‌کند و آینده جوانان را به خطر می‌اندازد و سرمایه‌های ملی کشور را به باد می‌دهد.

سال ۱۳۹۱ را باید سال بحران و تورم خواند. در سایه بحران فراگیر و تورم روزافزون، قیمت کاغذ نیز افزایش یافت و روزنامه‌ها و نشریات مستقل و کتاب‌هایی که از حمایت دولت بی‌بهره مانده بودند، یا انتشار نیافتند و یا اگر هم منتشر شدند با قیمت‌های گزاف روی پیشخان کتاب‌فروشی‌ها قرار گرفتند.

تعداد عناوین کتاب‌های منتشر شده کاهش پیدا کرد و چاپخانه‌ها از نظر اقتصادی در وضعی بحرانی قرار گرفتند. ژرفای این بحران به آن حد است که عده‌ای از ناظران آن را چهارمین و گسترده‌ترین بحران کاغذ در تاریخ معاصر ایران خواندند.

مجسمه‌های بودا در دره بامیان در افغانستان تا همین ۱۲سال پیش، قبل از آنکه به دست طالبان و به فرمان ملا عمر منفجر شوند، بزرگ‌ترین مجسمه‌های بودا در جهان بودند.