مجتبا صولت‌پور- در تابستان گذشته، «آینه‌های دردار» پس از گذشت ۹ سال از چاپ چهارمش، تجدید چاپ شد، تا این رمان که از نگاه نویسنده‌اش، هوشنگ گلشیری «به ظاهر سفرنامه» است دوباره به‌دست خوانندگان برسد، و این‌بار شاید به‌دست جوان‌ترهایی که بیشتر نامش را شنیده بودند و کمتر دل و وقت داده بودند به خواندنش. تجدید چاپ تنها یکی از آثار گلشیری در ۳۳۰۰ نسخه، آن رود خروشانی‌ نیست که بتواند کسی یا کسانی را سیراب کند، اما مجال و بهانه‌ای به دست می‌دهد تا دوباره از «کاتب» بگوییم و از او بنویسیم. این نوشته هم بهانه‌اش گرچه تجدید چاپ یک کتاب است، اما همیشه و بی‌بهانه هم می‌توان و باید هم درباره‌ی گلشیری نوشت.