حسن یوسفی اشکوری − آنچه در این سلسله گفتار مورد بحث قرار می‌گیرد در آغاز طرح نگارش یک مقاله بوده اما در عمل چنان بسط یافت و به تفصیل گرایید که در نهایت به شش قسمت رسید. با این همه بسیاری از مطالب و نکاتی که در آغاز در ذهنم بود و در نظر داشتم متذکر آنها بشوم یا به کلی مجال طرح و تحریر پیدا نکردند و یا به طور ابتر و مبهم و به اشاره برگزار شدند. در مقابل شماری از مطالبی که در نظر نبود ناگزیر و از باب «الکلام یجرّالکلام» مطرح شده و وارد متن شدند.

آرش سلیم − پرسش این است که چرا به نظر می‌آید بین برخی آیات قرآن پیرامون ازدواج و طلاق و مسائل خانوادگی، با آیاتی که به فطرت و خلقت انسان مربوط می‌شود، سازگاری وجود ندارد. به طور مشخص اگر براساس فطرت و خلقت، رابطه زن و مرد «زوجیت» است، پس چند همسری و یا چندهمسری+چند کنیزی صدر اسلام از کجا می‌آید؟

صالح نظری − در لابلای ایمیل‌ها ایمیلی به دستم رسید که متن آن را ملاحظه می‌فرمایید:

آرش سلیم − در قسمت نخست این مقاله، آیه "نساء:۳۴" واکاویده شد. این آیه‌ای است که بیش از هر آیه دیگری پیرامون آن، به ویژه در دنیای مجازی، در سرتاسر جهان بحث شده است و می‌شود. [۱]

آرش سلیم − "در خلقت بشر، مرد اصل و زن فرع می‌باشد و نیز قوامیت از آن رجال است". چنین نگاهی به نیمی از جمعیت جهان، به «شورای علمای افغانستان» محدود نمی‌شود، بلکه اغلب متولیان شریعت اسلام در سرتاسر جهان چنین نگاهی به زنان دارند. آقایان شورای علمای افغانستان در تاریخ ۱۲ اسفند سال گذشته طی نامه‌ای [۱] به رئیس جمهور افغانستان، صریح و بی پرده مردان را در خلقت «اصل» پنداشتند و زنان را «فرع» بر مردان دانستند. استناد آن‌ها در این اصل و فرع کردن و قوامیت مردان، آیه‌های اول و سی و چهارم سوره نساء است.

صالح نظری − پس از بررسی آیات مربوط به شفاعت که جملگی نشان از نفی شفاعت می‌باشد و پس از نقد نظرات آیت الله سبحانی در این خصوص، اینک به آیاتی که به توسل مربوط می‌شوند می‌پردازیم.