ایمان واقفی – نخست- اساساً مهندس‌ها و تکنوکرات‌ها، هیچ‌گاه به کلید حل مشکل ترافیک دست نخواهند یافت. یعنی همان‌ کسانی که شهر را صرفاً به مسیری برای انتقال مسافر، بار و سرمایه تقلیل داده‌اند؛ همان‌هایی که با گذاشتن اعداد در فرمول‌های "پرفسور بالتازاری" به انتظار پاسخ نهایی در آن طرف تساوی نشسته‌‌اند؛ همان‌هایی که در خیال خام‌شان، افزایش خطوط مترو یا راه‌اندازی منوریل کلید معماست.

ونداد زمانی - دوستی تعریف می‌کرد که مدتی پیش به اتفاق همسرش و یک زوج دیگر، به خانه دوست‌شان می‌روند. به خانه مرد مجردی که سال‌هاست آنها را می‌شناسد و آن شب نیز غذایی تهیه کرده بوده که در پخت آن شهرت داشته است. کمی بعد هم چند نفر دیگر به آن‌ها ملحق می‌شوند.

سمیه تیرتاش - داد و ستد ما از جنس دیگری بود. تو مرد من بودی و من زن تو. نه تو به قصد روسپی گری مرا به زندگیت وارد کرده بودی و نه من به نیت کسب در آمد و امرار معاش تو را به وجودم راه داده بودم. هر کدام مان از غار تنهایی مان بیرون اومدیم ودر یک جا به هم رسیدیم تا همراه هم باشیم، تا تنها نباشیم. 

اکبر فلاح‌زاده - عکسی که عکاس آلمانی کای لوفلباین (Kai Löffelbein) از یک پسربچه زباله‌گرد گرفت، بهترین عکس سال یونیسف شد.[۱]

ونداد زمانی – آنچه می‌خوانید دیدگاه استاد زیست‌شناسی تکاملی و سردبیر دائره‌المعارف "تکامل" دانشگاه آکسفورد، مارک پیگل است که در مقاله "حماقت بی نهایت بشر معاصر" ارائه شده است. این استاد زیست‌شناسی و عضو آکادمی علمی انگلیس، ضمن ارائه تصویری کوتاه از تاریخ حیات روی زمین و پیدایش انسان، به مسیر تحولی‌ای اشاره می‌کند که بشر را احتمالاً بی‌نهایت احمق کرده است. 

سارا روشن ـ آیا شما جزو کاربران فیس‌بوک هستید؟ چندتا دوست در این شبکه اجتماعی دارید؟ چه مطالبی را با دوستان‌تان به اشتراک می‌گذارید؟ آیا می‌دانستند که بیش از ۸۵ درصد ارتباطات کاربران در فیس‌بوک با کاربرانی از کشور محل سکونت خودشان است و تقریباً از رده سنی خود آن‌ها؟ آیا فیس‌بوک برای شما به غیر از این که راهی برای ارتباط با دوستان و همچنین به اشتراک گذاشتن مقاله‌های‌تان باز کرده، منفعت دیگری هم داشته است؟

 

سمیه تیرتاش ـ آن شب توی خوابگاه، همه بی‌قرار بودند و خواب‌شان نمی‌برد. فردا روز اول دانشگاه بود و قرار بود جشن شروع سال تحصیلی داشته باشیم و در پی آن معرفی استادان و خوردن نخستین ناهار در سلف سرویس دانشگاه. همه اینها هیجان‌انگیز بود. مخصوصاً برای ما ندید- بدیدهای رد شده از سد کنکور. ما دخترانی خوش‌تیپ و خوش‌لباس و کلاسور به دستی بودیم که قرار بود در راهروهای دانشگاه رژه برویم، اما هیچ‌چیز به اندازه کنجکاوی ما در مورد پسرهای دانشگاه بی‌خواب‌مان نکرده بود.