ونداد زمانی ـ در بخش اول این نوشته تلاش کردم تا نشان دهم که می‌توان به کمک یک نگاه برآمده از نوعی از نقد ادبیات تطبیقی، شکل‌گیری طبقه‌ی متوسط ایران در سه دهه‌ گذشته را با داستان «آرزوهای بزرگ» چارلز دیکنز که بازگوکننده شرح حال اولین نسل‌های طبقه متوسط اروپا بوده است محک زد. در دنباله این شیوه‌ی بررسی امیدوارم بتوانم با تکیه بر دلائلی که بر آن تأکید خواهم کرد به دو دستاورد مهم ادبی که غزاله علیزاده برای رمان‌نویسی مدرن ایرانی تدارک دیده است بپردازم.
رمان‌های غزاله علیزاده با نام‌های «خانه ادریسی‌ها» و «شب‌های تهران» به تنهایی بار بزرگی از وظایف رمان را در ادبیات ایران به دوش کشیده است، او در داستان‌هایش قادر گشته است هم قهرمانان به یاد ماندگار «طبقه متوسط» ایران قبل از انقلاب را به تصویر بکشد و هم به تعریف جدید‌تر و شهری‌تری از عشق مدرن دست یابد.

دو سال پیش فرصتی ایجاد شد تا سفری به ایران داشته باشم. در پس‌زمینه‌ی ذهنم این زمزمه‌ی کمابیش نادرست را می‌شنیدم که میلیون‌ها ایرانی مشابه من، درسفرشان به ایران به توریست تبدیل می‌گردند. به همین دلیل، عزم راسخی را تدارک دیدم که به دام نگاه توریستی نیفتم، با توجه به اینکه اعتقاد داشتم افرادی که بخش بزرگ و مهمی از زندگی و شخصیت‌شان شان در ایران رقم خورده است نمی‌توانند در حین مسافرت به ایران لقب توریست به آنها داده شود.

ماجرای گناه اصلی یا ازلی كه در ادبیات غرب از آن به‌عنوان «پرایمال سین» ( Primal Sin) یاد می‌شود، به داستان سقوط حقارت‌آمیز انسان از بهشت به دار فانی یا به اصطلاح «هبوط» انسان نظر دارد. داستان هبوط انسان که در کتاب‌های مقدس ادیان ابراهیمی آمده است، در حقیقت تلاشی است برای توضیح دادن پیدایش انسان غیر مادی در جهان ناپایدار مادی.