سلیم اسلامی - یکی از دوستانم که انسان مسئول و دلسوزی است و به آیین اسلام نیز پایبند است، در نامه‌ای برای من سرگذشت یک خانواده بهایی را چنین شرح داده است:

سمیه تیرتاش - غرق خواندن پست‌های جدید در فیس‌بوک بودم که یکدفعه نام مسعود کیمیایی، کارگردان نام آشنای ایران، نگاهم را متوجه فیلمی به نام "محاکمه در خیابان" کرد. فیلم محصول سال۱۳۸۷ بود و با جمله جالبی، معرفی شده بود: "دیدگاه مسعود کیمیایی، به مقوله ناموس و غیرت". 

احمد تابعی ـ در ایام نوجوانی در همسایگی خانه‌ پدری‌ام مردی می‌زیست که خصایل جالبی داشت. به غایت بد دهان بود، زنش را تا توان داشت کتک می‌زد، بچه‌هایش را که تقریباً یک دوجین بودند به بلوغ نرسیدهبه اصطلاح سر و سامان می‌داد تا ازدواج کنند و بروند. به هرکس که زورش می‌رسید،"زور" می‌گفت و چاپلوسی هرکسی رامی‌کرد که این زور به او نمی‌ر‌سید.

ونداد زمانی - هنوز یک هفته از انتشار کتاب پاملا دروکمن به نام "بچه‌های فرانسوی غذای‌شان را دور نمی‌ریزند" نگذشته است که رسانه‌های انگلیسی و آمریکایی بهانه‌ای پیدا کرده‌اند تا با سر و صدای زیاد به احساس همیشه محترمانه‌ای دامن بزنند که نسبت به فرانسوی‌ها دارند. [۱]

شهربانو قایاقیزی ـ بیست و نه اسفند بود. من و دوست جان، نشسته بودیم و تند تند مشق‌های عید را که خانم معلم گفته بود می‌نوشتیم. با هم قرار گذاشته بودیم تا فردا صبح که سال تحویل می‌شود، همه مشق‌های‌مان را تمام کنیم و سیزده روز تمام لذت ببریم. مادربزرگم پشت چرخ خیاطی سیاهش نشسته بود و چادر گلی مرا می‌دوخت.

ونداد زمانی ـ بارها این جمله و یا مشابه آن را از دوستان مجردم شنیده‌ام که می‌گویند: "سن ازدواج را پشت سر گذاشته‌ام، ولی هنوز که هنوز است دست و دلم می‌لرزد اگر با فردی که برایم جذاب و دوست‌داشتنی است احساس قلبی‌ام را در میان بگذارم. همیشه بیم آن را دارم که به یک نفر ابراز عشق کنم و او به من نه بگوید. اصلا و ابداً ظرفیت و تحمل شنیدن جواب منفی را ندارم. به نظر من تحقیرآمیز‌ترین اتفاق زندگی همین است.»

سمیه تیرتاش - آن شب همه بر و بچه‌های هم‌فکر و هم‌دل دور هم جمع شده بودیم و با این‌که شمار آقایان نسبت به شمار خانم‌ها بیشتر بود، اما فضای راحت و دلپذیری بود. شام خوردیم و فیلم دیدیم و کلی حرف‌های خوب زدیم تا این‌که بحث مانند همیشه به حوزه تفاوت‌های بین مرد و زن کشیده شد.

ونداد زمانی – چگونگی زندگی و سرنوشت تک‌تک انسان‌ها، گاه بر پاشنه یک تصمیم لحظه‌ای و کوتاه می‌چرخد. تصمیم برای تلفن مجدد زدن به دوست تازه‌ آشنا‌ شده‌ای، به فاصله‌ای کوتاه، او را به سوی یک زندگی مشترک سوق می‌دهد. یا تصمیم به سفری ناگهانی منجر به حوادثی غیر مترقبه می‌شود. به جرئت می‌توان ادعا کرد که تصمیم‌های لحظه‌ای، در حقیقت سازنده زندگی شخصی همه ما هستند.