کورش عرفانی - در شب ۲۶ بهمن ۱۳۵۷ ، تنها سه روز پس از پایان رژیم سلطنتی پهلوی و آغاز نظام اسلامی، چهار نفر از سران ارتش شاه را پس از یک محاکمه شتاب‌زده به پشت بام مدرسه‌ای بردند که روح‌الله خمینی، بنیان‌گذار نظام جمهوری اسلامی، در آن مستقر بود؛ در همان جا این چهار نفر را اعدام کردند. این حرکت معنادار می‌رفت که به طور نمادین آغاز فرایندی باشد که می‌توان از آن به عنوان «انسان‌کشی سیستماتیک» نام برد. این نوشتار به اختصار به این می‌پردازد که چرا و چگونه «انسان‌کشی» به عنوان یک استراتژی مورد استفاده نظام جمهوری اسلامی قرار گرفت.[1]

سیمون رومرو − نامش استلا بود، در زمان دستگیری‌اش در سال ۱۹۷۰، عضو گروه چریکی "سایه" بود. سه سال را پشت میله‌ها گذراند، جایی که بازجوها مدام او را با اتصال شوک الکتریکی به پاها و گوش‌هایش شکنجه می‌دادند و او را مجبور می‌کردند روی "چوب طوطی" برهنه و سر و ته، از مچ دست یا مچ پا آویزان باشد.

اکبر فلاح‌زاده - دیدبان حقوق‌بشر یک سازمان جهانی مدافع حقوق بشر است و در بیش از ۴۰ کشور نمایندگی دارد. این سازمان سه‌شنبه، سوم ژوئیه (۱۳ تیر ماه ۱۳۹۱) گزارش تکان‌دهنده‌ای از شکنجه‌گاه‌های حکومت بشار اسد در سوریه منتشر کرد. این گزارش که در ۸۱ صفحه تنظیم شده، از روی نقشه ۲۷ مرکز شکنجه مخالفان را علامت‌گذاری کرده و با قربانیان و شاهدان گفت‌وگو کرده است.