پارسا محمدی - «خیلی از مردم الکی می‌نالند. هی می‌گویند نداریم، بدبختیم، بیچاره‌ایم و ... ولی دروغ می‌گویند. حسابی خرید می‌کنند و خوش هستند. بعضی می‌گویند چشم ]زخم[ می‌خوریم اگر بگوییم ]پول[ داریم، اما خیلی از مردم به نالیدن و ادای بدبخت‌ها را درآوردن عادت کرده‌اند.

اول برایم شعری می‌خواند از لنگستون هیوز: «بگذارید این وطن دوباره وطن شود/ بگذارید دوباره همان رویایی شود که بود.»

بعد می‌گوید:« اهل ادبیات هستید یا نه؟ مرحوم عارف قزوینی تصنیفی دارد، حتماً شنیده‌اید:
از خون جوانان وطن لاله دمیده/ از ماتم سرو قدشان سرو خمیده/ در سایه گل بلبل از این غصه خزیده/ گل نیز چو من در غمشان جامه دریده.

عزیز خسروشاهی - «آدم یاد دوران قتل‌های زنجیره‌ای می‌افتد. مقامات ارشد وزارات اطلاعات به صورت محرز اقدام به شکنجه و قتل فعالان سیاسی و نویسندگان ایران کرده بودند. در ابتدا می‌خواستند چند قاچاقچی را اعدام کنند و قتل‌ها را گردن آن‌ها بیاندازند. بعد از کش و قوس فراوان بالاخره وزارت اطلاعات چهار قتل از صد‌ها مورد قتل را پذیرفت. روزنامه‌ها و رادیو‌ها پر شده بود از پیام تبریک مقامات حکومت به هم. رهبر از وزارت اطلاعات تشکر می‌کرد، رئیس‌جمهور از رهبری تشکر می‌کرد. خودشان کشته بودند، خودشان خبر داشتند، خودشان توافق کردند، آخر کار خودشان هم به یکدیگر تبریک می‌گفتند.

عزیز خسرو شاهی - «وقتی کارخانه تعطیل شد چهارماه با قرض کردن از فامیل، دوست و آشنا، با نان خالی شکم زن و بچه‌های خودمان را سیر کردم، اما فایده نداشت. خیلی دنبال کار گشتم. نمی‌خواهم مظلوم‌نمایی کنم. به خدا دروغ نمی‌گویم. بیایید با هم برویم تک تک جاهایی را که برای پیدا کردن کار رفتم و دست خالی برگشتم را نشانتان بدهم.