شکوفه تقی - خضر در قصه‌هایی که در اسکندرنامه‌ها و قصص‌الانبیاء نقل می‌شود جلودار سپاه اسکندر در جستجوی آب حیات است. اما پیش از اسکندر به سرچشمه آب حیات می‌رسد. وقتی از آن می‌نوشد، چشمه از دیده‌ها ناپدید می‌شود، بی‌آنکه دست اسکندر به آن برسد.

شکوفه تقی - مراسم آیینی «خدر نبی» در شمال غربی ایران به خصوص آذربایجان که به روایتی خاستگاه زرتشت پیامبر و خاستگاه بسیاری از سنن باستانی است، حداقل تا قبل از انقلاب در ایران، برگزار می‌شده است.

شکوفه تقی - اسمی از خضر در قرآن نیست. در سوره کهف به ملاقات موسی با مردی اشاره شده، که در تفاسیر قرآن به خضر تعبیر می‌شود. اگر فرد برای درک کامل داستان تنها به آیات قرآن مراجعه کند از قصه ملاقات خضر و موسی کمتر می‌تواند‌‌ همان نتیجه‌ی روشنی را بگیرد که مفسرین از آن گرفته‌اند.

حسین نوش‌آذر- رویدادهای ۲۵ بهمن این‌ روزها در صدر اخبار روز قرار دارد. از ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ تا ۲۵ بهمن ۱۳۸۹، یعنی تا همین چند روز پیش، در این ۳۲ سالی که زندگی ما را به هدر دادند، همیشه و در همه حال اتفاق‌هایی بر اساس یک دستورالعمل مشخص، مثل فیلمی که هر آینه که لازم باشد بر پرده به‌نمایش درآید تکرار شده است. فیلم ایران انقلابی. با این تفاوت که امروز دو طرف این موقعیت بحرانی مشخص‌ترند: یک طرف روشنفکران و هنرمندان و قشر تحصیلکرده و مردمان نسبتاً مرفه قرار دارند و طرف دیگر انسان‌هایی که به هر دلیل جا مانده‌اند و جز اعتقادشان، دست‌شان کاملاً خالی‌ست و اشخاص سودجویی که از عواطف مذهبی این‌ها استفاده می‌کنند و همچنین لمپن‌ها یا همان لباس‌شخصی‌ها، پاسبان‌ها، اطلاعاتی‌ها، روزنامه‌نگاران و نویسندگان و هنرمندان مزدور که همیشه در طول تاریخ تمدن در سویه‌ی قدرت قرار داشته‌اند. گاهی صله می‌گرفتند، این روزها به هر بهانه‌ای سکه‌ی بهار آزادی می‌گیرند.

شکوفه تقی ـ خضر به دلیل خصوصیاتی که در فرهنگ کتبی و شفاهی ایرانیان به او نسبت داده می‌شود با ایزد هوم قابل مقایسه است.

«اى رشن اشون، اگر تو بر بالاى درختى باشى كه آشیانه سیمرغ در آن است و در میان دریاى فراخكرت برپاست، درختى كه در بردارنده داروهاى نیك و داروهاى كارگر است و پزشك همگان خوانندش، درختى كه بذر همه‌ی گیاهان در آن نهاده شده است - ما ترا به یارى همى‌خوانیم.»^۱

ونداد زمانی ـ چارلز سیمیک که در سال ۱۹۳۸ در بلگراد متولد شده، از شاعران شناخته‌شده‌ی آمریکاست. او در سال ۲۰۰۷ به‌عنوان پانزدهمین ملک‌الشعرای آمریکا خوانده شد. سیمیک خوشبین و راحت است. در دوران زمامداری رسمی شعر آمریکا، ذوق‌زده شده بود که ۲۰۰۰ فصل‌نامه‌ی ادبی در آمریکا منتشر می‌شود و تعداد شعرهای نوشته‌شده‌ی شاعران آمریکایی فقط در طی چند سال گذشته از یک میلیون بیت هم گذشته است. اکثر آمریکایی‌های کتابخوان و اهل فرهنگ و ادب او را می‌شناسند. سیمیک گاهی در نشریات معتبری نظیر نیویورک‌تایمز قلم می‌زند و یکی دو سالی است که در ستون بلاگرهای نیویورک‌تایمز نیز بدون ادا و اطوارهای روشنفکرانه یادداشت‌های شخصی‌اش را منتشر می‌کند. نوشته‌های او سرشار از سادگی است و از این نظر مانند نوشته‌‌های «جان مکسول کوئتزی» رمان‌نویس افریقای جنوبی- استرالیایی است. گاهی نظریه‌های بی‌ادعایش به‌قدری ساده‌انگارانه جلوه می‌کند که می‌شود نظریه‌هایی را که در نوشته‌اش طرح کرده، یک‌جا رد کرد. زیرا او اصولاً قرار نیست گفته‌هایش را اثبات کند و مانند پروانه‌ای که از روی گلی به سوی گلی دیگر پر می‌کشد، ذهنش را به هر سو‌‌ رها می‌کند.

حسین نوش‌آذر- می‌گویند زمان یعنی فاصله‌ای که رویداد از نقطه‌ای که آغاز شده به نقطه‌ی پایان‌اش برسد. برای همین هم هست که در داوری نسبت به یک حادثه‌ی تاریخی، مجموعه‌ی رویدادهایی را در نظر می‌گیرند که آن حادثه را پدید آورده و نگاه ما را به آن حادثه شکل داده. وقتی که حادثه اتفاق می‌افتد، با خودش نوعی فرهنگ می‌آورد. اگر آن حادثه‌ی تاریخی مانند انقلاب ضد سلطنتی در ایران غالب بیاید بر فرهنگ مسلط، فرهنگ خودش را به یک امر مرسوم تبدیل می‌کند.

انوش احمدی ـ اسکناس‌ها را گذاشتم روى پاتختى و شروع کردم به لخت شدن. گفتم: کجایى هستى؟ جواب نداد. گفتم: من ایرانى هستم. چیزی نگفت. حتى آن‌طور که رسمش بود یا فکر مى کردم رسمش است، تبسم نکرد. پشیمان بودم از آمدنم. نمى‌شد برگشت. یعنى خوبیت نداشت. شاید بدش مى‌آمد. یعنی حتماً بدش می‌آمد. شاید هم شروع می‌کرد به بددهنی. داد و بیداد. آبروریزی. شاید هم دلش مى‌شکست، هرچند که دلیلى نداشت دلش بشکند. برای او چه فرقی می‌کرد؟ یک مشتری کمتر یا بیشتر واقعاً چه فرقی می‌کرد؟