ایوُنا نُویسکا ـ هالینا پوشویاتوسکا (Halina Poświatowska، متولد هالینا میگا)، شاعر نامدار لهستانی، در سال ۱۹۳۵ م در شهر چستوهووا به دنیا آمد. در اثر شرایط سخت جنگ دوم جهانی، مرض قلبی درمان‌ناپذیری پیدا کرد و اکثر زندگی‌اش در بیمارستان و استراحتگاه می‌گذشت.

ناصر غیاثی-حامد اسماعیلیون متولد اسفند ماه سال ۱۳۵۵ در کرمانشاه است. نخستین مجموعه داستان ِ او با عنوان ِ «آویشن قشنگ نیست» به سال ۱۳۸۷ توسط نشر ثالث منتشر و در همان سال، همراه با «مرگ بازی» اثر پدارم رضایی‌زاده، برنده‌ی جایزه‌ی بهترین مجموعه داستان سال بنیاد گلشیری شد. این روزها حامد اسماعیلیون یک مجموعه داستان با عنوان ِ «قناری‌باز» زیر چاپ دارد و رمانی از او با عنوان ِ «گاماسياب ماهي ندارد» منتظر مجوز انتشار است.

ناصر غیاثی-حامد اسماعیلیون متولد اسفند ماه سال ۱۳۵۵ در کرمانشاه است. نخستین مجموعه داستان ِ او با عنوان ِ «آویشن قشنگ نیست» به سال ۱۳۸۷ توسط نشر ثالث منتشر و در همان سال، همراه با «مرگ بازی» اثر پدارم رضایی‌زاده، برنده‌ی جایزه‌ی بهترین مجموعه داستان سال بنیاد گلشیری شد. این روزها حامد اسماعیلیون یک مجموعه داستان با عنوان ِ «قناری‌باز» زیر چاپ دارد و رمانی از او با عنوان ِ «گاماسياب ماهي ندارد» منتظر مجوز انتشار است.

حسین نوش‌آذر - هشتمین شماره جنگ زمان هم منتشر شد. ما سال گذشته در چنین روزی گفتیم یک فصل‌نامه‌ی ادبی با چهارمین شماره‌اش به‌راستی متولد می‌شود و از آن پس در شرایطی که همه‌ی عوامل دست در دست هم می‌دهند تا چنین تلاش‌هایی ادامه پیدا نکنند، تا نهادینه شدن‌ یک نشریه راهی بس دراز باقی می‌ماند.

امین حسن‌پور ـ مسعود پورهادی، چندی پیش دوباره به آلمان بازگشت. در واقع نمی‌دانم برای آدمی مثل مسعود پورهادی باید از چه فعلی استفاده کنم. حدس می‌زنم خودش هم نداند. در گفت‌وگو این را یک جورهایی لو داده است. آیا به آلمان بازگشته؟ یا به آلمان رفته؟ چون چند سال پس از انقلاب بود که از ایران به آلمان رفته بود و پس از نزدیک به دو دهه زندگی در آلمان، در سال ۱۳۸۰ به ایران بازگشته بود. اما اکنون دوباره به جایی می‌رود/بازمی‌گردد که زادگاه فرزندانش است.

رباب محب ـ آزیتا قهرمان آخرین دفتر شعرش را در دو سرزمینِ جنوبی و شمالی و با دو عنوان پیش رویِ مشتاقانِ شعرِ معاصر قرارداده است؛ «اینجا حومه هایِ کلاغ است» انتشارات اسموکادول در سوئد (۲۰۱۰میلادی) و «زنی که آمد مرا بپوشد» انتشارات آهنگ دیگر در ایران (۱٣٨۹ خورشیدی).

حسین نوش‌آذر - در این ده سال گذشته در ایران چه اتفاقی افتاده که همبستگی طبقه‌ی متوسط شهری با فرودستان جامعه کاملاً از بین رفته است؟ در ده سال گذشته در ایران چه اتفاقی افتاد که ناگهان ادبیات داستانی ما به‌عنوان یک عامل همواره تأثیرگذار به حاشیه‌ی جامعه رانده شد و پاره‌ای از نویسندگان در چنبره‌ی ذهنیت‌های خرد آپارتمان‌نشین گرفتار آمدند؟ چه اتفاقی افتاد که رویکرد حماسی‌ها و تراژیک و باشکوه در داستان‌هایی مانند «سنگ صبور» نوشته‌ی صادق چوبک، «سفر شب و ظهور حضرت» نوشته‌ی بهمن شعله‌ور، «شب هول»، نوشته‌ی هرمز شهدادی، «جای خالی سلوچ» نوشته‌ی محمود دولت‌آبادی، «رازهای سرزمین من» نوشته‌ی رضا براهنی، «گیسو»، نوشته‌ی قاضی ربیحاوی، «دل دلدادگی» نوشته‌ی شهریار مندنی‌پور جای خود را به داستان‌های خوش‌ساخت اما بیمار، بدون هیچگونه چالش هستی‌شناسانه و یکسر متوسط و از نظر ذهنی کاملاً عقیم داد؟

بابک مینا: آیا در اویل قرن بیست و یکم هنوز شعر نوشتن ممکن است؟ یک چیز روشن است: هنوز انبوهی شعر نوشته می‌شود.اما این شعر‌ها چه نسبتی با میراث گذشته‌ی این هنر دارند؟ آیا ما روز به روز از این میراث دور نمی‌شویم، تا جایی که دیگر هیچ نسبت مشترکی با آن نداریم؟ اما هنگامی که این میراث را تکرار ‌می‌کنیم با چیزی عکس شعر مواجه می‌شویم: نوشته‌هایی ملال‌آور و فاقد هرگونه نیروی شاعرا‌نه‌ای که در‌‌ همان میراث یافتنی است. پس شاید راه امروز شعر باید از مسیر دیگری بگذرد. امروز شاید تنها با خیانت به سنت می‌توان جوهر شاعرانه را از دل خرابه‌های «میراث ادبیات فارسی» بیرون کشید. امروز شاعرانی هستند که تا مرز‌های «نثر» می‌تازند و حتی از آن فرا‌تر می‌روند. شعر در عصر ما مداوماً با نفی عناصر سنتی خود حیاتش‌اش را تجدید ‌می‌کند.