مجتبا صولت‌پور- پل استر نویسنده‌ی خوش‌اقبالی‌ست. گرچه او در عمر شصت و سه ساله‌اش، بی‌پولی‌های زیادی کشیده و کم مصیبت ندیده، اما حالا یکی از محبوب‌ترین‌ها نویسندگان جهان است. این محبوبیت چند سالی‌ست که در ایران هم ریشه دوانده، و باعث شده که بیشتر کتاب‌های این نویسنده‌ی آمریکایی به فارسی برگردان شوند. خواننده‌ی فارسی‌زبان هم تقریباً از همه‌ی این کتاب‌ها به خوبی استقبال کرده و از آن‌ها لذت برده است. تازه‌ترین کتابی که از استر به فارسی منتشر شده، «سانست پارک» است، که با خرید «کپی‌رایت» از سوی نشر «افق»، با ترجمه‌ی مهسا ملک‌مرزبان در اختیار خواننده‌ی علاقه‌مند به استر، قرار گرفته است.

حسین ایمانیان-داستان‌های کوتاهی هستند که بر اساس یک دغدغه‌ی اجتماعی نوشته شده‌اند. نقطه‌ی عزیمت چنین داستان‌هایی نه داستان‌پردازی صرف است و نه برجسته کردن یک یا چند مؤلفه‌ی فرمی؛ یک موقعیت خاص دراماتیک و حتی یک شخصیت به‌خصوص نیز مد نظر نیست. چنین داستان‌هایی به معنای مد نظر لوکاچ از رئالیسم بسیار نزدیک‌اند.

ناصر غیاثی- گوته می‌گوید: نوشتن تاریخ شیوه‌ای است برای‌‌ رها شدن از دست گذشته. مسعود نقره‌کار به سال ۲۰۰۲ (۱۳۸۱) مجموعه‌ی پنج جلدی «بخشی از تاریخ جنبش روشنفکری ایران؛ بررسی تاریخی – تحلیلی کانون نویسندگان ایران» را در بیش از ۳۲۰۰ صفحه توسط نشر باران در سوئد به انتشار رساند. این مجموعه‌ی پنج جلدی را باید نخستین تلاش گسترده برای تدوین و تالیف بخشی از تاریخ جنبش روشنفکری ایران با محور کانون نویسندگان ایران، شکل‌گیری و فراز و فرود‌ها و فعالیت‌های نزدیک به نیم سده‌ی کانون دانست.

وحید ولی زاده ـ  در حالی‌که رمان‌هایی که توسط زنان در ایران نوشته می‌شود، با اقبال نسبتاً خوبی مواجه است و علاوه بر شمارگان بالا، بحث‌های ادبی و فرهنگی متعددی را دامن می‌زنند، اما چه بسیارند آثار متفاوتی که توسط زنان نویسنده خلق می‌شوند، اما به این دلیل که در چهارچوب مورد نظر منتقدان روزنامه‌ای قرار نمی‌گیرند، به‌رغم شایستگی‌هاشان، نادیده باقی می‌مانند. پری‌سا، رمان کوتاهی از فرشته ساری، از جمله‌ی این آثار است.

مجتبا صولت‌پور ـ سعید محسنی، نویسنده‌ی کتاب «دختری که خودش را خورد» به تئا‌تر علاقمند است و در قلمرو نمایش کار کرده است.

ناصر غیاثی- پارسوا باشی گرافیست، طراح لباس و کتاب، در سال ۱۹۶۶ در تهران به دنیا آمده و دانش‌آموخته‌ی دانشکده‌ی هنرهای زیبا است. سال ۲۰۰۴ برای زندگی به سویس رفت و در سال ۲۰۰۷ کمیک استریپ ِ « Nylon Road Eine Iranerin zwischen zwei Welten » (جاده‌ی نایلونی، یک زن ایرانی میان دو جهان) را در سویس به زبان آلمانی منتشر کرد. این کتاب به زبان‌های اسپانیایی و انگلیسی ترجمه شده است. باشی پس از پنج سال زندگی در سویس سال ۲۰۰۹ به ایران بازگشت و در کتابی که به تازگی با عنوان «Briefe aus Teheran» (نامه‌هایی از تهران) به ترجمه‌ی سوزان باغستانی و به زبان آلمانی و در سویس منتشرکرده، از تهران و زندگی در تهران گزارش می‌دهد. معرفی این کتاب را که پاره‌ای از آن پیش از انتشار در روزنامه‌ی سویسی ِ Tagesanzeiger منتشر شده بود، می‌خوانیم.