رباب محب- مولوی می‌گوید: این بدن مانندِ آن شیرِ عَلَم فکر می‌جنباند او را دم به دم. این شیر عَلَم شهرنوش پارسی‌پور است؛ زنی با اندیشه‌هایی از جنسِ رنگین‌کمان و دریایی از حکایت‌ها. صدایی ماندنی که چندصدایی را باور دارد. از همین روست که او با چنگ و دندانِ قلمش برخاسته است تا حصارهایِ جهل را بدرد، زیرا که او ایمان دارد که تک‌صدایی و دُگم میوه‌ی جهل و نادانی است.

مهدی رستم پور ـ ۹ داستان «سگ‌ها و آدم‌ها» را فرشته مولوی در گذر ۱۵ ساله از ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۵ نوشته است. او در یادداشت آغازین کتاب می‌نویسد: «شاید اگر می‌خواستم آن‌ها را حالا بنویسم طور دیگری می‌نوشتم.» اما با دلایلی که آورده، در بازنگریشان فقط به درست کردن اشتباه‌های چشمگیر و یکسان کردن رسمالخط اکتفا کرده.

او ۱۹ خرداد در مصاحبه‌ای پیرامون داستان‌های همین کتاب، به دفتر خاک رادیو زمانه گفته است: «اگر دل عریان کردن کژ و کوژی‌های کارمان را نداشته باشیم، یا پس می‌رویم یا درجا می‌زنیم.»

رامتین کریمی-با خواندن چند مجموعه‌ داستان از آثار متأخر نویسنده‌های نسبتاً جوان ایرانی، یک شیوه‌ی خاص از داستان‌نویسی بیش‌تر از هر چیزی به چشم می‌آید: در نظر گرفتن یک موقعیت ساکن برای شخصیت اصلی و ثبت گزارشی مستقیم از آن‌چه در آن موقعیت از ذهن شخصیت می‌گذرد

مهری جعفری - در شعرهای مجموعه «گم شده در اتاق» کلمه‌ها، فضای شعری مشترکی را ایجاد می‌کنند که بدون توجه به نحوه انتخاب آن‌ها و شاید بتوان گفت بدون بررسی زمینه‌های مشترکی که انتخاب این کلمه و ترکیب‌ها را توجیه می‌کند و نهایتا به ایجاد این فضای شعری مشترک می‌انجامد، نتوان به منطق درونی ساختار این شعر‌ها دست یافت.

ایوُنا نُویسکا ـ دفتر شعر «غزل‌های کِریمه» Sonety krymskie به‌عنوان سومین کتاب فروست شعر لهستانی به ترجمه‌ی علیرضا دولتشاهی و ایوُنا نُویسکا در انتشارات بال به چاپ رسید. این دفتر دربردارنده‌ی همه‌ی ۱۸ سوناتی است که محبوب‌ترین شاعر لهستان، آدام می‌تسکیه ویچ (Adam Mickiewicz) در وصف شبه‌جزیره کریمه سروده است. لهستانی‌ها، آدام می‌سکیه ویچ را شاعر نابغه می‌دانند. او پرتأثیرگذار‌ترین شاعر دوران رمانتیسم در لهستان است و اصلاً بزرگ‌ترین شاعر لهستانی‌زبان محسوب می‌شود.