آرش سلیم − فهم رایج از اسلام، «کتاب» و «سنت» پیامبر را دو منبع اصلی دین اسلام می‌داند. به عبارت دیگر پذیرش مجموع کتاب و احادیث را لازمه پذیرش دین اسلام و رد هر یک را به معنای مخالفت با اسلام می‌داند. تفسیر شیعی، «سنت» را به سنت «معصوم» هم گسترش می‌دهد. یعنی در مذهب شیعه علاوه بر تقریر و قول و کردار پیامبر، تقریر و قول و کردار امامان شیعه نیز یکی از منابع دین اسلام فرض شده است.

آرش سلیم − درک نادرست از اصطلاح «اهل کتاب» در آیات قرآن، موجب ابهامی بس بزرگ شده است، تا جایی که بعضی از فقها پیروان پیامبران دیگر را «نجس» می‌دانند. طبق قرآن، توحید و نبوت و معاد سه اصلی است که در آیین پیامبران نحله ابراهیمی مشترک است. همچنین آیات زیادی اصل نبوت را ایمان داشتن به تمام پیامبران و کتاب‌های این نحله و در فرق نگذاشتن بین این پیامبران می‌داند. قرآن در آیاتی چون بقره:۶۲ و مائده: ۶۹ به روشنی می‌گوید یهودیان و مسیحیان، همچون کسانی که به حضرت محمد ایمان آوردند، پاداششان نزد پروردگارشان محفوظ است و یا در آخرت رستگارند. در آیات زیادی، بر «مسلمان» بودن پیروان سایر پیامبران تاکید شده است. همچنین آیات زیادی از قرآن بیان می‌کند که این قرآن «تصدیق کننده» کتاب‌های آسمانی پیشین است.

احمد علوی − منبع بسیاری از توصیه‌ها، اوامر و نواهی مذهبی متونی است که به وحی یا الهام از جهان برتر مستند هستند. اعتبار متون مذهبی نیز به نوبه خود به چگونگی تبینی که از وحی و الهام می‌شود، وابسته است. وحی و الهام نیز همچون سایر مفاهیم دینی موضوع تأویل‌های گوناگونی بوده است. هر جامعه زبانی (Language community)معین مانند متکلمان، فیلسوفان و محدثان بنا به قوانین گفتگوی خود و قواعد خاص بازی زبانی عرصه تولید معرفت خود به یکی از این تأویل‌ها گرایش نشان داده‌اند.

اکبر گنجی − چگونه می‌توان از گفتمان بسته دینی در مورد عدالت خارج شد و طرحی نو درافکند؟ نقد درک سنتی دینی از عدالت را در بخش پیش آغاز کردیم و در آن به این نکات پرداختیم: