نعیمه دوستدار- "سال اولی که رفتم مدرسه، هنوز مقنعه فراگیر نشده بود. دختر‌ها با مانتو و شلوار و روسری سر کلاس می‌آمدند. چهار رنگ را مجاز اعلام کرده بودند: مشکی، قهوه‌ای، طوسی، سرمه‌ای. هرکس هرچه گیرش می‌آمد می‌پوشید. روسری‌های بزرگ را زیرچانه گره می‌زدیم. مدرسه دوشیفته بود، توی یکی از مناطق به نسبت خوب تهران. شمار دانش‌آموزان کلاس‌ها بالای ۴۰ نفر بود. سه و گاهی چهارنفری پشت میزهای چوبی و فلزی می‌نشستیم. کیف‌های‌مان معمولا شبیه هم بود، از آن کیف‌هایی که دوتا قفل جلوی‌شان دارد و با صدای مخصوصی باز می‌شوند. کیف‌ها یا سیاه بودند یا قهوه‌ای.

فریبا داوودی مهاجر- آیا شما با عبارت "رو تو بگیر" آشنا هستید؛ عبارتی که ممکن است روزانه چندین‌بار بشنوید. با عبارت "روسریتو بکش پایین" و یا "چادرت باز شده" چطور؟ این‌ها عبارت‌هایی هستند که گاهی با عصبانیت و تهدید و چشم غره، هر کجا که باشی، در میهمانی و خرید و تشییع جنازه و مسافرت روی بعضی از ما زن‌ها هوار می‌شود.

مهسا صارمی ـ با فاصله‌گیری از تفکری که زنان را در خانه می‌خواست و آن‌ها را تنها مسئول مراقبت از فرزندان خود می‌دانست، بر شمار زنان شاغل افزوده شد و مراکزی برای نگهداری و آموزش کودکان خردسال، تحت عنوان «مهد کودک» و «آمادگی» شکل گرفت تا زنان شاغل بتوانند در ساعت‌های کاری‌شان فرزندان خود را به این مراکز بسپارند.

با شکل‌گیری این مراکز آموزشی، امروزه بیشتر کودکان با رسیدن به سنین سه یا چهارسالگی، برای ساعت‌هایی در روز به مهدکودک‌ها و مراکز آموزشی مناسب سن خود سپرده می‌شوند. به این ترتیب، چه کودکانی که مادر شاغل دارند و چه کودکانی که مادران‌شان خانه‌دار هستند، مدتی از دوران کودکی‌شان را در این مراکز و مهدکودک‌ها می‌گذرانند. کودکان و خردسالان در این کانون‌های آموزشی و اجتماعی، چیزهایی را می‌آموزند که تا سالیان سال در خاطرشان می‌ماند.