بهنام دارایی‌زاده - در ایران «حق بر سلامت» (Right to health) نیز همانند سایر حقوق نسل دوم برای جامعه ناآشنا است. جامعه ایران معمولاً مجموعه «حقوق بشر» را تنها در چهارچوب برخی از مصادیق مشخص حقوق مدنی-سیاسی می‌بیند و آن را نیز اغلب از نگرش خاص لیبرالی پیگیری می‌کند؛ در حالی که حقوق نسل دوم، مجموعه‌ای متنوع و گسترده، با دامنه‌ای بسیار وسیع است که بنیادی‌ترین حقوق آدمیان، نظیر حق بهره‌مندی از بهداشت، سلامت، آموزش، کار، مسکن، تامین اجتماعی و... در برمی‌گیرد.

بهنام دارایی‌زاده - جمعه هفته گذشته در جریان مسابقه فوتبال میان دو تیم حرفه‌ای و شناخته‌شده پایتخت، رویدادی اتفاق افتاد که از چند جهت جای تامل داشت: در دقایق پایانی مسابقه‌، دروازه‌بانِ یکی از تیم‌ها مدعی می‌شود که آسیب بدنی دیده و به سبب همین مصدومیت، توپ را به بیرون از زمین پرتاب می‌کند.

بهنام دارایی‌زاده - هفته‌ی پیش یادداشتی برای زمانه نوشتم با عنوان «بلاهت و تعصب مذهبی»*؛ انگیزه‌ام از نوشتن آن یادداشت، تنها پرداختن به چند جنبه آشنا از پدیده بنیادگرایی دینی- چه در وجه اسلامی و چه در وجه مسیحی آن- نبود، بلکه بیشتر بنا داشتم به پیامد‌های عینی «اسلام‌هراسی» به مثابه امری سیاسی و غیر دینی اشاره کنم.

بهنام دارایی‌زاده- پنجشنبه هفته‌‌ گذشته در ژنو، قطعنامه «شورای حقوق بشر سازمان ملل» درباره ایران به تصویب رسید؛ قطعنامه‌ای که پیش‌نویس آن را دولت سوئد تنظیم کرده بود و از حمایت قاطع ایالات متحده و برخی از کشورهای اروپایی نیز برخوردار شد.

بهنام دارایی‌زاده - اشاره: «حق بر بدن» چه معنایی دارد و خاستگاه آن کدام است؟ آیا «حق بر بدن» حقی مطلق است یا پاره‌ای از محدودیت‌ها وجود دارد که می‌تواند آن را مقید کند؟ اساساً مصادیق و نمونه‌های «حق بر بدن» کدام‌ها است؟ این حق چه نسبتی با آموزه‌های مذهبی و یا سنت فکر دینی دارد؟ آیا می‌شود برای حق بر بدن پشتوانه‌‌های قانونی نیز ارائه داد؟ رژیم حقوقی ایران چه موضعی در قبال مصادیق مختلف «حق بر بدن» دارد؟

اشاره: «اعدام کودکان در ایران» خود به تنهایی تراژدی بزرگی برای نظام حقوقی-قضایی کشور است. هرچند اعدام نوجوانان و یا افرادی که در سنی کمتر از ۱۸ سالگی مرتکب جرایمی شده‌اند که «مجازات مرگ» به همراه داشته، واقعه‌ای نیست که همه روز به مانند اعدام بزرگسالان در کشور اتفاق بیافتد، اما خوشبختانه دامنهٔ تاثیرگذاری و حساسیت جامعهٔ ایران نسبت به آن تا اندازه‌ای امیدبخش بوده است. به باور من در این سال‌ها، نام‌هایی به مانند دلارا دارابی یا بهنود شجاعی کمتر از ندا آقا‌سلطان و سهراب اعرابی در خاطرهٔ جمعی ما ایرانیان نقش نبسته است.