مجتبا یوسفی‌پور - پرویز مشکاتیان را علاقمندان موسیقی اصیل ایرانی به‌خوبی می‌شناسند، آنانی هم که با نام او نا‌آشنا هستند، نغمه‌ی دلنواز ساخته‌ها و ساز او را بسیار شنیده‌اند؛ به‌ویژه با همراهی صدای سبز آواز ایران، «محمدرضا شجریان».

سارا روشن - تصور کن، اگر حتی، تصور کردنش سخت است. خیلی از ما این ترانه را با صدای سیاوش قمیشی می‌شناسیم. تکه‌هایی از آن شده تکه کلام روزمره‌ی‌مان. خالق این ترانه‌ی زیبا و دلنشین یغما گلرویی‌ست که با او، زمانی که چند روزی در آمستردام به‌سر می‌برد، گفت‌وگویی داشتم.

محمود خوشنام ـ حسین علیزاده نوازنده و آهنگساز ایرانی سال‌هاست که فعالانه در زمینه‌ی نوآوری در قلمرو موسیقی سنتی کار می‌کند. این‌که نوآوری‌های او تا کجا بُرد داشته باشد و مورد موافقت موسیقی‌دانان سنتی و نیز مورد توجه جمع شنوندگان قرار گیرد، آن‌قدر اهمیت ندارد که نفس اندیشیدن و کوشیدن برای نوآوری.

نازنین اعتمادی - «بلیکسا بارگلد» که در واقع کریستیان امریش نام دارد، هنرمند نوآور آلمانی‌ست. او نام مستعارش را بر اساس نام یوهانس تئودور بارگلد، هنرمند دادائیست آلمانی انتخاب کرده است. بارگلد بنیان‌گذار گروه موسیقی تجربی «خانه‌های نوساز رو به ویرانی»‌ست و علاوه بر این دو آلبوم هم به تنهایی منتشر کرده است. او در چندین فیلم از جمله در فیلم «آسمانی بر فراز برلین» ساخته‌ی ویم ویندرز بازی کرده و رمانی از میشل هولوبک، نویسنده فرانسوی و برنده جایزه‌ی امسال گنکور و اشعار عاشقانه‌ی برتولت برشت را اجرا کرده است.

محمود خوشنام - پیش از این به اشاره از موسیقی زیرزمینی در ایران به عنوان جلوه‌ی تمامنمایی از ترانه‌های اعتراض سخن گفتیم و در آینده باید آن را در فضایی مستقل و جداگانه، زیر نگاه برد و شیوه‌های گونه‌گون بیانی آن را ژرف‌تر بررسی کرد. با این همه بد نیست در پایان مجموعه ترانه‌های اعتراض، به یکی از شهره‌ترین زیرزمینی‌های سابق که حالا در برونمرز «روزمینی» شده است، بپردازیم.

«گنج صدا» یکی از آلبوم‌های منتشر شده از ارکستر مجلسی هنرمندان موسیقی در وین، به رهبری بیژن خادم میثاق است.

محمود خوشنام - در میان زنان خواننده‌ی اپرا، پس از نامدارانی چون ماریا کلاس (Maria Callas) و رناتا تبادلی (Renata Tebaldi)، می‌توان از مونسرات کاباله (Montserrat Caballé) نام برد که توانسته است شهرتی کم و بیش همپای آن‌ها پیدا کند.

 پس از استوار شدن نظام اسلامی در ایران، ترانه‌های اعتراضی دوره مشروطیت، از نو بازار گرمی پیدا کرد. بازاری گرم‌تر از زمان آفریده شدن آن‌ها. محدودیت‌های کم‌سابقه‌ای که نظام تازه در عرصه رسانه‌ها اعمال می‌کرد، این ترانه‌‌ها را هم «روز آمد» می‌کرد. عارف و بهار و امیر جاهد، بیشترین مخاطب را پیدا کردند. گوئی از اوضاع آن سال‌ها- که دارد به تمام سال‌ها تعمیم می‌یابد- نالیده‌اند.