محمود خوشنام ـ  ترانه‌پردازان سنتی پیش از انقلاب، که در آغاز تبعید خودخواسته ولی الزامی، خوراک روز و شبشان آه و ناله شده بود، به‌تدریج به‌خود آمدند و کوشیدند به‌‌ همان ناله‌ها، رنگ و بوئی از مقاومت و اعتراض بزنند. ترانه‌ای که اردلان سرفراز، کمی پس از پیروزی انقلاب در تهران سروده بود و بعد‌ها با صدای هایده در برونمروز خوانده شد، گوئی تصویری دقیق از زندگی در تبعید را باز می‌تابانید:

پانته‌آ بهرامی- از انگشتان روی سنتور آلان کوشان آوای پیانو به گوش می‌رسد. او توانایی نواختن ۱۲۰۰ نت در دقیقه را دارد، که یک رکورد جهانی است و تنها چهار نوازنده‌ی «درامز» هم‌ردیف او در این توانایی وجود دارد. او از ساز سنتور و آموخته‌هایش نزد استاد فرامرز پایور عبور کرده و به سازی با ۲۲ خرک رسیده است.

محمود خوشنام ـ در مقالات پیشین از کسانی که در به وجود آوردن ترانه‌های اعتراض دست داشته‌اند (ترانه‌سرایان، آهنگسازان و تنظیم کنندگان) یاد کردیم، حالا کمی هم بپردازیم به اجراکنندگان و در واقع «مفسران» ترانه که همانا خوانندگان باشند.

محمود خوشنام - پیش از این از موسیقی رمانتیک نیمه‌ی دوم قرن نوزدهم صحبت کردیم و از آهنگسازانی که زیر تأثیر روحیه‌ی ملی‌گرایی قالب موسیقی بومی سرزمین خود را دستمایه‌ی آفرینش آثار بین‌المللی قرار دادند. آنتونی دورژاک آهنگساز برجسته‌ی چک نیز یکی از آن‌هاست که آفریده‌های او در ایران نیز علاقمندان بسیار دارد.

هوشنگ رضوانی ـ آخرین آلبوم محسن چاووشی با نام «حریص» اوایل اسفندماه سال قبل به بازار آمد. با در نظر گرفتن هواداران زیاد چاووشی و همچنین مدت کوتاهی که از انتشار این آلبوم می‌گذرد، به دشواری می‌توانیم درباره موفقیت یا شکست آن اظهار نظر کنیم.

محمود خوشنام ـ کمی هم از آهنگسازان و تنظیم‌کنندگان ترانه‌ها- و ترانه‌های اعتراض بگوئیم که دست کم پنجاه در صد از توفیقی که به‌دست آورده‌اند، مدیون ذوق، احساس و توانائی‌های تکنیکی آن‌هاست. شمار آهنگسازان، از‌‌ همان سال‌های نخست فعالیت گروه طنین چیزی کم از شمار ترانه‌سرایان نبود. نام‌هائی که در خاطره مانده، این‌هاست: پرویز اتابکی، پرویز مقصدی، بابک افشار، محمد اوشال، واروژان، اسفندیار منفردزاده و بابک بیات.

حسین نوش‌آذر - در حالی‌که هنرمندهای رپ‌خوان‌ ایرانی به‌خاطر سختگیری‌های بی‌جهت و بی‌مورد وزارت ارشاد به زیرزمین‌ها پناه آورده‌اند و در حالی‌که بعد از انقلاب، موسیقی از هر نوعش در ایران، مظلوم‌ترین و ستمدیده‌ترین هنرها بوده، در آمریکا، آلمان و فرانسه، در سوئد و اصولاً در کشورهای غربی مهاجرپذیر، سیاهپوستان وترک‌ها و عرب‌های مهاجر نوعی رپ با محتوای اسلامی را عرضه می‌کنند. این نوع موسیقی که بی‌تردید در جمهوری اسلامی کفرآمیز به‌شمار می‌آید، بیش از آنکه از گرایش گروه‌های موسیقی رپ به اسلام نشان داشته باشد، در متن اعتزاض مدنی به تبعیض‌ها و ناآگاهی مهاجران مسلمان از دین اسلام قابل مطالعه است.