اول صبح

ای‌میل‌هایت را می‌خوانی و به پیام‌گیر گوش می‌دهی. نخیر! پسرکت هیچ خبری از خودش نداده که کی پرواز می‌کند و کی می‌رسد. می‌دانی سرش خیلی شلوغ است. از دیروز هیچ خبری ازش نداری و دلت کمی شور می‌زند. موبایلش هم جواب نمی‌دهد. نکند دیر به فردوگاه رسیده باشد. می‌دانی که نباید زیاد پاپیچش شوی. بچه که نیست. با این وجود نمی‌توانی صبر کنی. یاد فیس‌بوک می‌افتی. آخرین کامنت‌ها را می‌خوانی و با دیدن چند کلمه‌ای که همین دو ساعت پیش در جواب دوستش و از توی فردوگاه نوشته، آرام می‌گیری، هزاربار مبتکر فیس‌بوک را دعا می‌کنی. به سازنده آی‌فون درود می‌فرستی. خیالت راحت می‌شود.