محمد عبدی- برای سی و هفتمین فیلم از مجموعه «سینمای جهان در صد فریم»، رجوع کردم به یکی از فیلم‌های تازه این سال‌ها از برادران تاویانی: «سزار باید بمیرد»؛ فیلمی که درباره مفهوم «انسان» در دو سطح مختلف با ما حرف می‌زند:

محمد عبدی- سی و ششمین فیلم از مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به فیلم درخشانی از یک فیلمساز جوان، پل تامس اندرسون: ماگنولیا؛ تجربه نادر اندرسون در روایت جامعه آمریکا و پیچیدگی‌های آن که نتیجه‌اش فیلم تلخ و گزنده‌ای است از احوال پریشان انسان معاصر که به شکلی شاید مسری از کسی به کس دیگر امتداد می‌یابد و در ‌‌نهایت یک جهان آخرالزمانی‌ خلق می‌کند که در عین تلخی و سیاهی به شدت جذاب و درگیرکننده است و تماشاگر را بیش از سه ساعت با خود همراه می‌کند.

محمد عبدی- سی و پنجمین فیلم از مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به یکی از کلاسیک‌های سینمای فرانسه: «ژول و ژیم» از فیلمساز شیدای سینما، فرانسوا تروفو. مضمون پیچیده فیلم درباره مفهوم عشق، احساسات، رفاقت و حسادت است که در سایه یک داستان به غایت ساده شکل می‌گیرد و به تروفو فرصت می‌دهد بی‌محابا و بدون در نظر گرفتن محذورات، به یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های انسانی بپردازد و فیلم جسور و متفاوتی را به تاریخ سینما هدیه کند که از حیث مضمون و پرداخت در سینمایش نظیری ندارد.

محمد عبدی- سی و چهارمین فیلم از مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به بهترین فیلم جان هیوستن و یک از اوج‌های همفری بوگارت: شاهین مالت. نمونه‌ای از قدرت داستان‌گویی هالیوود در دهه ۱۹۴۰ که اینجا به یکی از نقاط طلایی خود می‌رسد؛ با قصه کارآگاهی پیچیده‌ای از داشیل همت که لایه‌های مختلفی دارد و بر اساس گره‌گشایی و تعلیق خلق شده و نگاه فیلم متمرکز است بر خلق تصویری جهان داشیل همت.

محمد عبدی- سی و سومین فیلم از مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به یکی از ستایششده‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما:

محمد عبدی- سی و دومین فیلم از مجموعه «سینمای جهان در صد فریم» را اختصاص دادم به فیلم کمتر ستایش شده‌ای از یک فیلمساز کم‌کار: «لولیتا» ساخته ادرین لین. لولیتا در ادامه و در راستای افکار و دنیای لین، کندوکاوی است در شخصیت یک پروفسور.

محمد عبدی- سی و یکمین فیلم از مجموعه «سینمای جهان در صد فریم» را اختصاص دادم به یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های استنلی کوبریک: «چشمان باز بسته.» کوبریک پیر، در هفتادسالگی، با پیشینه طبع‌آزمایی در حیطه‌ها و ژانرهای مختلف، و پس از یک سکوت دوازده ساله، به ساده‌ترین و در عین حال پیچیده‌ترین مسأله بشری اشاره دارد و در این راه صراحت عجیبی نشان می‌دهد که در سینمایش کمتر سابقه داشت.

محمد عبدی- سی امین فیلم از مجموعه «سینمای جهان در صد فریم» را اختصاص دادم به یکی از دوست داشتنی‌ترین فیلم‌های فیلمساز ستایش شده اسپانیایی، پدرو آلمودووار: «بازگشت»؛ حکایت زنانی بدون مردان. در «بازگشت» می‌توان مهم‌ترین مایه‌های مشترک فیلم‌های آلمودووار را می‌توان یافت.