محمد عبدی- بیست و هفتمین فیلم مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به یکی از عاشقانه‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما: کازابلانکا.

محمد عبدی- بیست و ششمین فیلم از مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به ستایش‌شده‌ترین فیلم کارگردانی که به «غمخوار گنگستر‌ها» شهره است:

محمد عبدی- بیست و پنجمین فیلم مجموعه سینمای جهان در صد فریم را احتصاص دادم به یک فیلم نوآر کلاسیک از دهه چهل: لورا ساخته اوتو پره مینگر. لورا در واقع فیلم ژانر است و از الگوهایی استفاده می‌کند که معنا‌ها و مفاهیم آن مستتر در دل ژانر هستند و از سویی قواعد کادربندی و میزانسن کاملاً متکی است بر قواعد و اصولی که ژانر نوآر بر مبنای آن بنا می‌شود.

محمد عبدی- بیست و چهارمین فیلم از مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به شاهکار جمع و جوری از آکی کوریسماکی که چندی پیش بر پرده سینماهای اروپا می‌درخشید: لوآور. در این فیلم هر صحنه و هر نگاه جهانی بنا می‌کند که جهان کوریسماکی است؛ با مختصات خاص خودش. جهانی که شبیه هیچ فیلمساز دیگری نیست و با جهان واقعی ما هم همخوانی ندارد.

محمد عبدی- بیست و سومین فیلم مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به کوایدان ساخته ماساکی کوبایاشی؛ جهانی از رنگ و نور بر پرده عریض.

محمد عبدی- بیست و دومین فیلم مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به شاهکار تابوشکنی به نام "پرخوری" ساخته مارکو فرری که کمتر قدر دیده است.

محمد عبدی- بیست و یکمین فیلم از مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به «سایه‌های نیاکان فراموش شده ما»؛ شاهکاری از سرگئی پاراجانف که به گمانم بهترین فیلم تاریخ سینمای شوروی است و جدای از همه تولیدات این سینما طی دهه‌های مختلف قرار می‌گیرد.

محمد عبدی- سینماتک انستیتوی فیلم بریتانیا (bfi) قطعاً از نعمت‌های لندن است که فرصت می‌دهد برای تجدید دیدار با فیلم‌های کلاسیک بر پرده سینما (جای واقعی آن‌ها و نه صفحه تلویزیون) و این‌بار مجال داد برای تماشای چندباره «سریر خون» آکیرا کوروساوا در نمایشی ویژه برای اعضاء، که نوشتن درباره‌اش را جلو انداخت و شد بیستمین فیلم مجموعه سینمای جهان در صد فریم.