یاسر میردامادی − صادق لاریجانی، رییس قوه‌ی قضائیه، که از معدود آیت‌الله‌های حکومتی در ایران است که با فلسفه‌ی غرب آشنایی‌ای کمابیش دارد، در مراسمی با عنوان «کنگره‌ی بین‌المللی علوم انسانیِ اسلامی»  با اشاره به آرای ویتگنشتاین متأخر، در توجیه «اسلامی‌سازی علوم انسانی» چنین گفت: «این فیلسوف در کتاب‌هایش به این موضوع اشاره می‌کند که کل فهم‌های ما در بازی‌های زبانی شکل می‌گیرند. او در نهایت به این نتیجه می‌رسد که نحوه حیات بشر در تفکر و فهم او موثرند. با استناد به آرای این فلاسفه غربی می‌توان دریافت که علوم انسانی غربی که ما با آن سر و کار داریم متاثر از این مجراها هستند.»

حسین دباغ − در نوبت پیشین در باب دو صنف اخلاق دینداری مصلحت‌اندیشانه و معرفت‌اندیشانه سخن گفتیم.

اینک در این مجال به صنف آخرین آن یعنی اخلاق تجربت‌اندیشانه می‌پردازیم.

در این مقال بیان می‌شود که اخلاق تجربت‌اندیشانه را می‌توان با اخلاق شرمسارانه یکی دانست.

حسین دباغ − عبدالکریم سروش، نماینده روشنفکری دینی متأخر، در مقاله "اصناف دین‌ورزی"[1] کوشیده است تا نظریه اصناف دین دارانه را بر آفتاب افکند؛ سه نوعِ گونه گون دین‌ورزی را از هم باز شناخته و برای هر یک صفات و خصیصه‌هایی بشمارد.[2] به اختصار، دین‌ورزی مصلحت‌اندیش که خود بر سه صنف است (مصلحت‌اندیش عامیانه، مصلحت‌اندیش عالمانه دنیاگرا و مصلحت‌اندیش عالمانه آخرت‌گرا) مربوط به دسته‌ای از آدمیان می‌شود که دین را همیشه برای امری (برای مثال انقلاب) می‌خواهند، "جزم عقیدتی" مشخصه آنان است و حرکت را بر حقیقت ارجح می‌دانند.

علی صبوحی – واقع‌گرایی در اخلاق بر این باور است که هر حکم اخلاقی مستلزم دو چیز است:

 مرتضی مردیها − به نظر می‌رسد این یک نکتۀ بدیهی باشد که هدف اصلی هر کسی افزودن میزان رضایت است از زندگی خود؛ و معنای سادۀ خوشبختی هم همین است. عموم آدمیان برای پیش رفتن در این جهت، در پی تغییر شرایط بیرونی خود هستند، تا با افزودن و بهینه کردن امکانات، زمینۀ مساعدتری برای برخورداری خود از لذت و خوش‌حالی بیشتر و پایدارتر فراهم کنند.

سامان شجاعی − این مقاله تأملی است بر معانی اخلاقیِ مرگ در زلزله وان.