محمود خوشنام- پیش از آنکه نگاه خود را بر روی دیگر ترانه‌‌پردازان «طنینی» بگردانیم، بد نیست کمی پیشینه‌ی به‌کارگیری تمثیل و نماد و نقشی را که در هنر و ادبیات ایفا کرده است، مرور کنیم. البته، «در پرده‌گوئی»، کار امروز و دیروز نیست و شاید از آغاز تاریخ سابقه داشته باشد. ولی پس از پدید آمدن مکتب سمبولیست‌ها و سوررئالیست‌ها در مغرب زمین اهمیت بیشتری پیدا کرد و خود فی‌نفسه به نوعی هنر یا هنرنمائی تبدیل شده است. مهارت در پرده‌گوئی، از سوی شاعر و نویسنده و کشف محتوای آن از سوی مخاطبان، لذت ویژه‌ای برای هر دو سوی ارتباط، به‌وجود می‌آورد. از آن گذشته دستاوردهای هنری را از قید زمان و مکان‌‌ رها می‌کند و آن‌ها را اعتباری همه‌جائی و همه‌زمانی می‌بخشد. ولی گرایش به ایهام و در پرده‌گوئی، در سرزمین‌های استبدادزده از جای دیگری نیز سرچشمه می‌گیرد. شاعر، نویسنده یا ترانه‌سرائی که می‌خواهد در تنگنای محدودیت‌ها به هر شکل حرف خود را بزند، بهترین راه را در برگزیدن نماد‌ها و نشانه‌هائی می‌بیند که توان آن را دارند که از زیر تیغ سانسور به سلامت عبور کنند و پیام اصلی را به مخاطبان برسانند.