در اسکاتلند برای استقلال رفراندوم برگزار می شود ولی در اهواز برای بدست آوردن ابتدایی ترین حقوق، جوانان عرب اهوازی شکنجه و اعدام می شوند. سرکوبی حقوق ملت ها در ایران اما فقط از جانب حکومت اسلامی و شاه نبوده است. روشنفکران ایران همواره در مورد مسایل ملت ها در ایران در بهترین حالت سکوت کرده اند. از احسان نراقی و احسان طبری بگیرید تا روشنفکران دینی مثل دکتر شریعتی و دکتر سروش. سکوت کسانی که در موقعیتی هستند که می توانند در جامعه تاثیر گذار باشند یعنی همدستی با جرم. شما مقایسه کنید با دیگر روشنفکران کسانی مثل پل سارتر که برای حقوق الجزایری ها با ارتش فرانسه یعنی کشور خود در آفتاد و کار بجایی رسید که سه بار خانه اش را بمب گذاری کردند. آنچه نخبه ایرانی گفته می شود هم هیچگاهی در مورد حقوق ملت ها دفاع نکرده اند. تا نوشته اند نوشته ها در مورد دفاع از شووینیست ایرانی و تا گفته اند گفته هایشان همه بحث سرکوب ملت ها تحت عنوان حفظ تمامیت ارضی بوده است.
حق حق است. حقوق بین المللی همه جا حقوق بین المللی هستند. اسکاتلندی ها می توانند استقلال داشته باشند ولی ملت ها در ایران حتی در مورد صحبت کردن در مورد بدیهی ترین مسایل خود محروم هستند.
در اسکاتلند، الکس سالموند رهبر حزب استقلال طلب اسکاتلند می تواند آزادانه از تمام پتاسیل رسانه ای موجود در بریتانیا برای استقلال طلبی استفاده کند. الکس سالموند آزادانه و در ایمنی تمام از حق آزادی استقلال دفاع می کند و مردم اسکاتلند را به دادن رای استقلال در رفراندوم تشویق نماید. در ایران اما چهار نفر عرب اهوازی برای داشتن کوچکترین حقوقی مانند حق نامگذاری فرزندان خود، اعدام می شوند. اسکاتلند نفت دارد. اهواز هم نفت دارد.
چگونه است که نخست وزیر محافظه کار بریتانیا می گوید که حق برگزاری رفراندوم برای استقلال در اسکاتلند یک حق مسلم است و رهبرهای اپوزیسیون ایرانی کمترین حقی را برای ملت ها در ایران قایل نیست؟ مگر نخست وزیر بریتانیا ملی و وطن پرست نیست؟ بله هست ولی دموکراتیک است. مشکل رهبران اپوزیسیون ایران این است که دموکراتیک نیستند و به دموکراسی پایبند نیستند.

مساله ملت ها در ایران یک تست مهم برای دموکراتیک بودن و پایدار بودن به قوانین بین المللی و دموکراسی برای اپوزیسیون ایرانی است. که تاکنون البته همه در این تست مردود شده اند.

بحث های میان جان استوارت میل و لرد آکتون:

بی گمان مساله ملی یا مساله قومیت ها زاده نظام سرمایه داری در جهان است ودر دوران های پیشا سرمایه داری شاهد چنین پدیده ای نیستیم. در جنبش روشنگری اروپا وطی سده های هفده و هجده میلادی، لیبرالیسم به عنوان ایدیولوژی طبقه جدید یعنی بورژوازی وارد میدان شد. موضوع حقوق شهروندی نیز با برآمدن لیبرالیسم مطرح گردید.
با پیدایش جنبش استقلال طلبانه مردم آمریكا و مبارزه آنان علیه استعمار انگلیس و وقوع انقلاب كبیر فرانسه در اواخر سده هجدهم، لیبرالیسم عمق بیشتری یافت. واین ناشی از مشاركت توده ها در آن تحولات تاریخ ساز است. از آن پس لیبرالیسم از محافل نخبگان و روشنفكران و متفكران فراتر رفت و شكل توده ای به خود گرفت. درواقع فرآیند تحول از لیبرالیسم به لیبرال دموكراسی از این زمان آغاز می شود.
ژان ژاك روسو متفكر فرانسوی با طرح موضوع " قرارداد اجتماعی" به این ژرفش كمك فراوان كرد. وهمگان می دانیم كه مساله حقوق بشر نخستین بار در انقلاب فرانسه مطرح شد، وپس از یك قرن و نیم یعنی در سال 1948 در منشور جهانی حقوق بشر سازمان ملل متحد متبلور شد.
در اوایل قرن نوزدهم درگیری میان قومیت های مختلف سویسی به تناوب ادامه داشت تا این كه در سا ل های 1841 - 1948 به جنگ داخلی تمام عیار بدل شد. این تحولات خونین باعث شد تا این پرسش در برابر اندیشه لیبرال مطرح شود كه آیا حقوق شهروندی فردی به تنهایی می تواند حلال مشكلات جوامع لیبرال دموكراتیك باشد؟ به ویژه آن كه شماری از جوامع اروپا، جوامعی چند ملیتی بودند و گرفتار مشكلات مشابه. اینها با پیدایش و گسترش اندیشه ها و جنبش های سوسیالیستی و كمونیستی دراروپا همزمان شد كه به انتقاد از اندیشه های فردگرایانه لیبرالیسم می پرداختند.
اندیشه لیبرال در اروپا از این تحولات عینی بركنار نبود وبحث و جدل هایی را در میان اندیشمندان لیبرال دامن زد. اصولا درتاریخ اندیشه لیبرال بحث و جدل های گسترده ای كه میان دو اندیشمند لیبرال قرن نوزدهم میلادی یعنی جان استوارت میل (1806-1873) و لرد اكتون در انگلیس انجام گرفت، بسیار معروف است. درواقع این بحث به تبلور حقوق جمعی یا حقوق قومی در اندیشه لیبرالیسم شد.
می دانیم كه جان استوارت میل كه از برجسته ترین متفكران لیبرالیسم در غرب به شمار می رود معتقد به حقوق شهروندی فردی بود. وی بر این باور بود كه برای پایه گذاری دموكراسی لیبرال در جامعه باید یك فرهنگ – و حتا یك دین – وجود داشته باشد تا بتوان دموكراسی و حقوق شهروندی را پیاده كرد. در صورتی كه لرد اكتون برخلاف استوارت میل عقیده داشت كه با وجود تنوع قومی و دینی در یك جامعه بهتر می توان به دموكراسی رسید وحقوق دموكراتیك شهروندان را تامین كرد. در آن هنگام ایشان موضوع حقوق جمعی یا قومی را مطرح كرد كه در واقع نوعی نوآوری در اندیشه لیبرالی بود. لذا آن بحث معروف میان استوارت میل و لرد اكتون پایه حقوق جمعی گردید.
جان استوارت میل معتقد است كه دموكراسی در "جوامع چند هویتی" ناكارآمد است ومانند دیگر نظریه پردازان محافظه كار به تقدس " دولت ملی" می پردازد. از همفكران وی یكی كارل شمیت - در نیمه نخست قرن بیستم - و دیگری هانتیگتون همروزگار ماست كه به یكپارچگی فرهنگی باور دارند.
طبق باور استوارت میل پلورالیسم فرهنگی و مذهبی و همانند آنها به حالتی از عدم اعتماد در میان یك ملت یا یك خلق منجر می شود و عدم انسجام و عدم اعتماد مانع پیشرفت أزادی می شود. در حالی كه لرد اكتون معتقد است كه پلورالیسم فرهنگی و مذهبی و وجود گروه های مختلف و سازمان یافته جمعیتی باعث توازنی می شود كه مانع از استبداد می گردد. می توان این نظریه را كه طرفدار وجود گروه های فرهنگی و دینی و قومی منظم و به رسمیت شناخته شده جهت موازنه استبداد در درون یك واحد سیاسی به نام كشوراست را آغازی برای جریان معروف بهCommunitarian Democracy (دموكراسی اجتماعی یا دموكراسی گروهی) دانست. این جریان معتقد است كه باید در چارچوب دموكراسی، گروه هایی را با درجاتی از خودمختاری و حقوق جمعی به رسمیت شناخت. این جریان فرد بدون جماعت را صرفا یك تجرید حقوقی به شمار می آورد ومعتقد است كه اخلاق و عرف وعادت و نرمهایی كه رفتار فرد را شكل می دهند همگی اجتماعی هستند.
در اندیشه ماركسیستی گرچه ماركس و انگلس آن گونه كه شاید و باید به "مساله ملی" نپرداخته اند اما همان طور كه قبلا گفتم كارل ماركس حمایت خویش را از جنبش ملی – دموكراتیك مردم ایرلند علیه انگلیس به رهبری بورژوازی آن هنگام جامعه ایرلند اعلام داشت و از طبقه كارگر انگلیس هم خواست تا از آن جنبش حمایت كند یعنی آن جنبش را یك جنبش مترقی تلقی می كرد.
درواقع كشور فدرال سویس و همزیستی ملل این كشور(یعنی آلمانی ها، فرانسوی ها، ایتالیایی ها و رومانش ها) و برابری نسبی شان، الگویی برای لنین و دیگر رهبران بلشویك شد تا كشور چند ملیتی روسیه و "اتحاد جماهیر شوروی" را بر اساس آن بنا كنند. می دانیم كه اینان سال ها در این كشور به صورت تبعید زندگی می كردند. لنین بر اساس این الگو، ایده هایش را در باره ملیت ها پروراند و كتاب " حق ملل در تعیین سرنوشت خویش" و ده ها مقاله دیگر در این زمینه نوشت كه بخش اعظم آنها درباره خلق های روسیه است. به طوركلی می توان گفت كه لنین در زمینه مساله ملی ( مساله قومیت ها) National Issue با الگو قراردادن كشور فدرال سویس از اندیشه دموكراسی لیبرال قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم اروپا تاثیرگرفته است. ومی دانیم كه سویس بر اساس پایه نظری اندیشه حقوق جمعی یا قومی، شكل گرفت و جنگ داخلی را پشت سر گذاشت. درحقیقت اندیشه دموكراتیك بعد از دهه ها و در مراحل پیشرفته خود توانست حقوق جمعی را در چارچوب دموكراسی لیبرال و براساس فرد شهروند بپذیرد ونه به عنوان توافق میان گروه های مذهبی كه برخی به خطا آن را دموكراسی توافقی نامیده اند.
- نقل از سخنرانی یوسف عزیزی بنی طرف در منزل دکتر حبیب الله پیمان در تهران، منتشر شده در سایت "عصرنو"

بنده از این که این همه بدون تحقیق و دریافت واقعیت ها از سوییس و فدرالیسم آن سخن می گویند در حیرتم: سوییس از کشورهایی تشکیل یافته که قبلا واحدی مستقل یا به نوعی وابسته به کشور دیگری بوده اند به هم. این کار به مرور انجام شد و هر واحدی که به کنفدراسیون پیوست، ویژگی های خودش را حفظ کرد و یکی از آنها زبان است. البته اگر روزی جمهوری آذربایجان با ایران کشور فدرالی را تشکیل دادند، باید زبانشان را حفظ کنند؛ برابر مدل سوییس! دوم این که این زبانها از لحاظ سیاست فدرال یکسان نیستند. بدین معنی که یک ایتالیایی زبان و یا رومانش زبان(که زبان هردو جزو چهار زبان رسمی است) حق ندارند در مجلس ملی یا دادگاههای فدرال و دیگر نهادهای فدرال به زبان خودشان صحبت کنند و باید یکی از زبانهای پرجمعیت ترها، یعنی آلمانی و یا فرانسه را انتخاب کنند. علاوه بر این، نه مردم سوییس از نگاه نوع فرهنگ به اقوام موجود در ایران شبیه اند و نه رهبران فرانسه و آلمان و ایتالیا و اتریش و لیختن اشتاین شباهتی به الهام علی اف و کرزای و پادشاهان عربستان سعودی و بحرین و شیخان خلیج فارس ...دارند. کمی منتطقی باشیم و دور و بر خودمان را نگاه کنیم. مایلم دو نکته را نیز بخصوص به**** هموطنان آذربایجانی ام عرض کنم: یکی این که هرجا اقوام ترک زبان حاکم اند، پدر صاحب بچۀ اقلیت ها را در آورده است: ترکیه(کرد و ارمنی و عرب)، ترکمنستان(کرد کرمانجی و اقلیت های کوچک دیگر)، ازبکستان(تاجیک های سمرقند و بخارا و فرغانه و...)، جمهوری سلطنتی آذربایجان (تالشی و تات و لزگی و ارمنی)... دوم این که هرگز رهبران فاسد جمهوری شش میلیونی آذربایجان نفت خودشان را با حدود 25 میلیون ترک زبان ایران تقسیم نخواهند کرد. آنها به موضوع آذربایجان «جنوبی» فقط به عنوان یک وسیله برای انحراف افکار عمومی مردم خود و برخی سیاست های روز نگاه می کنند.

در جوامع نارس، نبرد بین ملتها که به پایان می رسد، نبرد درون ملتها آغاز می شود. در سال 1988 هنگامی که فریادهای جدایی طلبانه گرجی ها گوش دبیر کل حزب کمونیست شوروی را می خراشید، گرجی ها، گوش شنوایی برای شنیدن نجواهای جدایی خواهانه مردم آبخازی نداشتند. در 9 آوریل 1989 که مردم تفلیس قتل عام شدند، دستوری از سوی میخاییل گورباچف در این زمینه صادر نشده بود!
وقتی که اندیشه ها جامدند، وقتی که انسان آخرین چیزی است که می ارزد، وقتی که احساسات، سنجه نیک و بد است؛ چه تفاوتی دارد؟ چه این طرف مرز، چه آن طرف! چه با هم، چه بی هم!
اگر هدف، توسعه است؛ اگر هدف، شادی است؛ اگر هدف، آزادی است؛ اگر هدف، خود زندگی است؛ پس به چیزی والاتر از تغییر مرزها علاقه مندیم. به چیزی فراتر از تحصیل به زبان مادری نیازمندیم. مرزها خوشبختی را تضمین نمی کنند؛ این انسانها هستند که آن را به ارمغان می آورند.
اصولا تشخٌص در ایران بد فهمیده شده است یا اصلا فهمیده نشده است. هر انسان موجودی است یکتا و منحصر به فرد. این پایه ی هر نوع حرکت به سوی آزادی و دموکراسی است. پایه که سست باشد، بنا هر چند شامخ، فرو می ریزد. در جایی که فرد، درست فهمیده نشود، مفهوم جمع نیز مخدوش می گردد.
ما مردم ایران زمین، همیشه و همیشه در بند یک امر مقدس بوده ایم. این امر مقدس خدا، نبی، ولی، پدر، مادر، معلم، استاد، مذهب یا یک ایدئولوژی بوده است .جایی که فردیت رشد نکرده باشد، از هم اندیشی جمع چه حاصل؟ این جمعیت کرد باشد، ترک باشد یا فارس و یا آمیخته ای از کرد و ترک و فارس؛ به چه کار جز فرمانبرداری از یک فرد یا یک گروه خاص می آید؟
برای رسیدن به خوشبختی ناگزیریم یک یک پنجره ها را بگشاییم، اگر که بخواهیم.

کامنت گذار محترمی را که به جای تعمق در نوشته ی بنده در 4/11/91 ایراد گرفته اند چرا به سوییس پرداخته ام، دعوت می کنم کامنت وجدان عنافجه را که از آقای یوسف عزیزی بنی طرف نقل کرده است بخوانند. کاش این قدر همه چیز را سهل و ساده نگیریم و در باره ی چیزهایی که نمی دانیم اظهار نظر نکنیم(مقصودم هم شماست، هم عزیزی بنی طرف و هم عنافجه و هم اکثر ناسیونالیست های زبانی که دیگر عناصر پیوند ملت ها را عمدا فراموش می کنند و بافتن را به جای تحقیق و اندیشیدن می گذارند).

آقای دانای کل عالم؛سرور عالم خلقت آیا این جمله : "در باره ی چیزهایی که نمی دانیم اظهار نظر نکنیم" شامل حال شما هم میشود ؛یا فقط مشمول آن بدبختهایی است که در چنگال شما شونیستها اسیرند؟
جا ی ؛جای کلامتان تحریف واقعیتهای به خصوص در مورد سویس ونفرت وتحقیر ملتهای اسیر؛به خصوص ملت آذربایجان است ؛اما این رابدانید با این ادبیات تنها روند تجزیه ایران را سرعت میدهید.

کاربر مهمان محترم تاریخ یکشنبه, 04/11/1391 - 21:36 جمله تان را اینگونه کامل میکنم : ایران زمین خانه همه ماست ، به شرطی که به هویت زبانی و ملی خود کاملا پشت نمایم ، و تنها فارسیزه گردیم و به حدی از گم گشتگی برسیم که ملتی که از ان برخاسته ا یم را ، برای خوش آمد چهار تا شونیست فارس ، تحقیرهم بنماییم
ضمنا جهت اطلا ع ، دو کلمه " دقت و خبر " را که برای تحقیر تورک زبانان انتخاب فرموده بودید هر دو عربی است نه فارسی ، که این نشاندهنده ناآگاهی شماست ، جای دیگر هم برای تحقیرترکها ان را انتخاب نموده بودید . تغییر نحوه گویش لغات در زبانهای متفاوت دلیل بر عیب آنها ، یا وسیله تحقیر نژادپرستانه آنها نیست ، مثلا انگلیسی میگوید " اینفورمیشن " فرانسوی میگوید " ا ینفرماسیون " .

به ان کاربری که با "نارفیق" نامیدن هم وطنش هنوز هم دارد بر طبل جدایی میکوبد. دوست هم وطن شما را به خدا دست از این تفرقه اندازی ها بردار و به خود ای و عواقب این تفکرات تنگ نظرانه را ببین و بعد دیگران را به شوونیست و این قبیل حرف ها متهم کن.

حرف شما درست است و کلمه "هبر-خبر" یا "دکت -دقت" هردو ریشه عربی دارند اما چون در زبان فارسی و ترکی وارد شده و مورد استفاده دارند دیگر لازم به توضیح نیست که برگردیم و بگوییم اینها عربی هستند. فرض بر این بود که هم شما و هم بنده میدانیم که این کلمات از عربی به هر دو زبان وارد شده اند.

اینکه این کلمات را به عنوان مثال اوردم برای این بود که شما ببنینید که تفاوت ها کمتر از انند که شما دارید اها را بزرگنمایی میکنید. لغات یکی هستند و طرز گویش ها متفاوت. اما هم بنده و هم شما میدانیم که خبر یا هبر هردو به معنای اطلاعات یا دانسته ها و یا غیره و غیره هستند.

ظاهرا شما ازرده خاطرید و هر گونه تفاوتی را به شکل حمله یا ایراد میبینید. در حالیکه ما با هم هموطنیم و همدیگر را با اخترام و خطاب میکنیم. اگر شما به دلیلی این را بد فهمیده اید بنده معذرت میخواهم. حال بیا با هم اشتی کنیم و قبول کنیم که یک زبان رسمی برای کشور مان لازم داریم و ان هم همین ربان کنونی است. اسمش را هرچی میخواهید بگذارید.

خوش باشید. اذر بایجان یاشاسین-پاینده ایران

با زهم به هموطن ادری زبان که هنوز هم ظاهرا هنوز هم ازرده خاطر هستند جون باهم نوشته اند:

"با سلام من گفته بودم که مایل به ادامه گفتگوی بیهوده نیستم ان را بار دیگر تاید میکنم و فقط یک
نکته را خاطرنشان میسازم برادری بر اساس برابری حقوق تمام اقوام ایران ممکن است
زبان فارسیرا تامین کننده وحدت ملی ایران دانستن ترفند و گمراه کردن ترکهای اذری است
این ترکان اذریزبان بودند که کشوری به نام ایران بعد ازهزار سال اهیا کردند به حیث یک
کشور مستقل نگاه داشتند نزدیک به صد صال است ترکهای اذری به خصوص زبان ترکی
اذری را عامل تجزیه میخوانند بی عدالتی و بیانصافی بزرگتر از این نمیتوان دید عامل
اصلی که وحدت ملی ایران را تحدید میکند تلاش شوینیستها جهت حفظ برتری ملی-سیاسی ملی- فرهنگی موقت است
ارسال شده توسط کاربر مهمان در تاریخ سه شنبه, 04/13/1391 -19:43

هموطن هیچ فارس زبان یا ترک زبان ایرانی منکر نقش اذری ها در حفظ تمامیت ارضی ایران زمین نبوده و نیست و هنوز هم ستار خان و باقر خان و کسروی و دیگر قهرمانان اذرزی محلی خاص در قلوب ایرانیها دارند. اگر یادت رفته یک سری به مقبه الشعرای تبریز بزن تا ببینی چند تا شاعر پارسی گوی اذری داریم. اما شما ظاهرا دارید خودرا به عنوان نماینده همه مردم ادرزی زبان میدانید چون نوشته اید مایل به ادامه گفتگوی بیهوده نیستید. اگر گفتار بیهوده را مخالفت با خود میدانید که شما فقط یک نفر هستید و رای شما هم به عنوان یک نفر محترم است. اما اینکه به ناگاه خودرا 20 یا 25 میلیون نفر ببینید کمی جای تامل دارد.

به هر حال برای شما ارزوی سلامت جان و روان دارم و امید است شما هم متوجه شوید که در این موقعیت خطیر که امریکا در خلیج پارس حضور پررنگی دارد و کشور های عربی هم در حال توطئه چنی هستند این حرفها خیلی ها را دلسرد خواهد کرد.
هموطن تو

ارسال شده توسط کاربر مهمان در تاریخ چهارشنبه, 04/14/1391 - 14:08

در جواب شما هموطن خوب و مهربان باید عرض کنم که بنده هم چیزی جز یک حرف صادقانه به ایشان نگفتم. شما نوشته ایشان را بخوانید و ببینید ایا یک ایرانی چه فارس و چه ترک چه کرد و چه عرب اینچنین نمک نشناسی میکند. بعد هم ایشان خودش را نماینده 30 میلیون ترک زبان ایرانی میداند. ایشان میخواهد یک گاو را بکشد تا قلوه هایش به او برسد غافل از اینکه کشتن گاو همان و قطع شدن شیر یارانه هم همان.

یک هموطن کسی است وحدت کشور و ملت را در این تنگنایی که درانیم به عنوان اولویت اول می بیند. از یکسو سردامداران رژیم با کوته بینی دارند کشور را به سوی درگیری مبرند . یک عده خارج نشین هم که اولویت اولشان مطرب بازی و هوچی بازی است و با پیش کشیدن بحث ها و حرف های انچنانی دارند به اتش تچزیه کشور دامن میزنند. حالا ایشان میخواهد قلوه گاو را دراورد انهم برای خودش.

انچه که از این هموطن عزیز انتظار است دوردیبی و دور اندیشی است که با پیش کشیدن اینگونه تفاوتهای قومی و ایجاد تفرقه میتواند به قیمت گزافی تمام شود. ما سی و سه سال پیش یک اشتباه کردیم و بعدش هم اشتباه پشت اشتباه تا حالا رسیده ایم به بن بست په کنم. گرچه امید چندانی به بهبود شرایط اجتماعی سیاسی نیست اما شاید همین خرده اتحادی هم که در چند سال اخیر به وجود امده در اثر این پرکنده سازی ها از بین برود. بنابراین انتظاری که از هر هموطنی میرود اینست که دوربین و دور نگز باشیم و دنبال قلوه گاو نباشیم.

دوست بسیار محترمی که از لحن تند کاربر محترم دیگری آزرده خاطر شدید ، من به جای ایشان از شما معذرت میخواهم ، اما این لحن تند نشان از خشمی فروخفته است ، که باید تحلیل کرد ، چرا ؟
اولا ما هر کدام از طرف خودمان حرف میزنیم ، شما هم نماینده ۷۰ ملیون ایرانی یا ایران نیستید ، همانطور که ان دوست ما هم نماینده ۲۵ یا ۳۵ ملیون ترک آذری نیست، ثانیا شما او را به نمک ناشناسی متهم فرمودید ، به نظر کمی دور از انصاف است ، دوست عزیز باید پرسید ، چرا مثلا در کبک کانادا ، یا اسکاتلند خود دولت مرکزی تدارکات همه پرسی برای استقلال درست در همان مناطق را فراهم مینماید ، کسی هم متهم به خیانت، نمک نشناسی, قلوه گاو را دراوردن ، و دیگر اتهام ها نمیشود. این تصویر گاوی که شما در ذهن دارید، با پایش تمام هویت ، احترام ، شخصیت او را له کرده است.
نگاه کنید به القابی که دوستان فارس نثار هموطنان ترک آذری ، عرب میکنند . نگوید کار چهار نادان است ، این فرهنگ نهادینه شده در میان شما ایرانیان (فارسان)است . فرهیخته تر از خاتمی هم در میان شما هست ، بنگرید به فیلم ضبط شده از او در مورد ترکان آذری ، هموطنان عزیز شما . ما نوارهای بسیار زیاد ضبط شده از بسیاری از افراد فرهیخته ایرانی ( فارس ) داریم ، که در حال توهین به هموطنان عزیز ترک آذری خود هستند .
دوست من راهی جز جدایی نمانده است.این را از طرف خودم میگویم و نظر من است .
هرچه گویم من به قدر فهم توستxxxxx مردم از اندر پی فهم درست

مرور کوتاه کمنتها ی راجع به مقالات مربوط به مسایل قومی-اتنیکی در ایران نشان میدهد
که نما یندگان قوم حاکم کم کم هرجند با اکراه از موضع پانفارسیستی خود عقبنشینی
 میکنند این علامت خوبی برای اینده روابظ بین اقوام ایران باید محسوب شود ولی به نظر
میرسد حل دموکزاتیک مسله یاد شده همچنین وابسته به موضع ترکهای اذری که در رده های
 بالاتر ساختار جامعه ایران قرار دارند است تا جاییکه معلوم است انها تا امروز از خود
علاقه ای به حل  مسله فوق الذکر نشان نداده اند این یکی از معضلهای حل مسله قومی-
  اتنیکی ایزان است فارسهای گرفتار مرض ملیگرایی افراطی فکر میکنند فقط در سایه
 پافشاری انها قوم حاکم موقعیت خود را حفط میکند در حالیکه این  قشر بالاتر ترکان
 اذری ایران هستند که  عزم حل این مسله را ندارند انها منافع قومی -اتنکی خود را
 در راه حفظ موقغیت سیاسی اقتصادی و غیره قشری خود قربانی کرده اند ولی معلوم
 نیست که این وضع تا کی ادامه خواهد داشت tork

مقاله ای خواندنی است. بسیار خوشحالم که مسایل قومیتی در ایران جدی گرفته شده و مایه خوشحالی است که به صورت علمی هم بدون تعصب مورد تحلیل قرار می گیرد.
باعث تاسف هست که بسیاری از ایرانیان از قومیت غالب (فارس) که نظرات خود را در این باره می نویسند این را تهدید برای یکپارچگی ایران می دانند و نفی چنین مشکلاتی را ترجیح می دهند.
در بسیاری از نظرات می بینم که بیشتر اینان حتی حاضر نیستند به ترک بودن بسیاری از ایرانیان ازعان کنند و آنها را ترکزبان می نامند و همینگونه هست در مورد ایرانیان عرب. و جالب اینجاست که ما را به کتابهای تاریخی که در اواخر قاجار و بیشتر زمان رضا خان نوشته شده که به دنبال هویت سازی در تعریف نوین برای ایرانیان بودند ارجاع می دهند. روشنفکران در آن موقع به دنبال تک زبانه، تک ملت، تک فرهنگ کردن ایران بودند که از تفکرات آن زمان ناشی می شد. ولی در حال حاضر چنین تفکراتی طرد شده می باشند حد اقل در بسیاری از کشورهایی که متمدن محسوب می شوند.
من به عنوان یک نفری که حق نظردادن هستم در این باره می گویم که حاضر به رای به نفع یکپارچگی ایران هستم ، اگر همه با هم از هر نظر برابر باشند. زبان و فرهنگ من همان اندازه دیگران مورد احترام باشد. تاریخ مرا جعلی و تاریخ خودشان درست در نظر نگرفته شود. که البته با رجوع به تاریخ نمی شود در مورد نحوه برخورد با قومیتی در امروز تصمیم گرفت. به ویژه تاریخ ایران که سرشار از دروغ می باشد.
اگر هم چنین برابر بودنی مورد تایید ایرانیان دیگر نباشد، رای من به جدا شدن آذربایجان از ایران خواهد بود و هر بتوانم می کنم تا به این هدف برسیم.
در ضمن من از طرف کل ترکها صحبت نمی کنم، لطفا من را به این مورد متهم نکنید.
با تشکر
از طرف یک طرفدار برابری انسانها

ببخشید ، اینکه میفرمایید " حل دموکزاتیک مسله یاد شده همچنین وابسته به موضع ترکهای اذری که در رده های
بالاتر ساختار جامعه ایران قرار دارند است تا جاییکه معلوم است انها تا امروز از خود
علاقه ای به حل مسله فوق الذکر نشان نداده اند " کاملا مبهم است .
ما ترکان آذری چه کار برای حل این مشکلات بایستی میکردیم ، که از ان قصور نموده ا یم ؟ امیدوارم نظرتان مانند ان کاربر محترم دیگر که لیستی از اوامر ملوکانه برای ما ترکان آذری صادر نمودند ، که کم و بیش انسان را به یاد قوانین برده دا ری میانداخت ، نباشد .
در هر صورت از شما متشکر خواهم بود، اگر بدون تعارف و حاشیه مطلب خود را بیان بفرمایید ، اگر مطلب انسانی و صحیح باشد ، که من به نوبه خودم از ان استقبال میکنم .

دوست گرامی ، از پاسخ شما بسیار متشکرم، اما این موردی را که شما میفرمایید ، تقریبا در میان دیگر ملیتها هم عمومیت دارد، مثلا در میان فارسها ، جنبش سبز هم هیچ حمایتی از طرف اقشار با توان اقتصادی بالا مانند بازاریان نشد.همانطور که میدانید ، معمولا ( البته با تاسف)اکثر افراد مرفه بسیار محافظه کارند، یعنی نمیخواهند از موقعیت باثباتی که برای خود دارند و در پناه ان ثروت بیشمار جمع کرده اند به یک موقیت نامعلوم از دید خودشان وارد گردند ، که خود صد البته در دوره گذار هم قادر به جمع آوری ثروت مانند قبل نخواهند بودالبته باز تاکید می نمایم اکثرا نه همه .پس این نوعی رفتار یک طبقه اجتماعی می باشد ، که در تمامی ملیتها وجود دارد و ربطی تنها به ملت آذربایجان ندارد.