متاسفانه در ایران هنوز مسئله ی ملی بطور دقیقی تعریف نشده است و حتی مدافعین این جریانها از ترس برچسبها ی جدائی طلبانه تنها موضوع اختلاف زبانی را بیشتر مطرح می کنند . اگر چه تاریخ بشر بخصوص در قرن بیستم تعاریف جامع و پاسخ مناسب بدان داده اند اما همچنان در ایران زیر گرد و غبار باقی مانده است از اینرو بد نیست کمی بدان بپردازیم تا راهگشا باشد . زبان مشترک خط آداب و رسوم مشترک سرزمین مشترک و ... چیزهائی هستند که یک ملت را بعنوان یک واحد اجتماعی از ملتهای دیگر جدا می کنند مثلا کردها و ترکها یا عربها ترکمنها و بلوچها و فارسها . ما در ایران شاهد آن هستیم که هر کدام از این ملتها دارای زبان و خط مشترک و سرزمین معینی هستند از اینرو واحدهای جداکانه ای را تشکیل داده اند د کنار آنها ما گیلکها مازندرانی ها و لرها را داریم که در واحد ملت فارس قرار دارند زیرا مشخصه ی زبان و خط مشترک با فارسها را دارند . اما حتی مشخصات یک ملت آن ملت را دارای حق تعیین سرنوشت نمی کند زیرا شما می توانید به هریک از شهرها و یا روستاهای ملتهای مختلف ایران بروید و ببینید بدون هیچ محدودیتی حضوضیات و مشخصات ملت بودن خود را حفظ کرده اند زیرا من می توانم یک ملت باشم اما مانع پیشرفت و تکامل اجتماعی هم میهنانم گردنم اینجا مهمترین موضوع در رابطه با ملتها پیشرفت بشریت است از اینرو استفاده از حق ملت و تعیین سرنوشت یک ملت تبعیت کردن از یک حاکمیت مرتجع و عقب مانده است که مانع رشد و شکوفائی بشریت می شود یا آنکه این ملت خودش مانع پیشرفت و ترقی بشریت است از اینرو ما با توجه باینکه پیشرفت بشریت را رشد اقتصادی سیاسی صنایع می دانیم از اینرو وحدت ملی یکی از راههئی ست که ما را می تواند به سمت ترقی و پیشرفت هدایت کند . و به همین دلیل ما تنها از این زاویه است که می گوئیم با توجه باینکه جمهوری اسلامی یک جریان واپسگرا و عقب مانده است و چون جامعه را به سمت انحطاط می برد از اینرو تبعیت هر فرد هر گروه و هر ملتی از این جکومت به منی قبول عقب ماندگی ملت خودی ست مثلا این تبعیت ملت کرد مانع پیشرفت و ترقی ملت کرد شده است و دلیلی بر حفظ این وحدت با حکومت مرکزی برای ملت کرد باقی نمی گذارد و اگر این ملت جدا شود می تواند به رشد و شکوفائی برسد و اینجا شاخصه ها و خصوصیات وحدت ملت به کمک ملت کرد آمده آنها را متحد در برابر ارتجاع حاکم قرار میدهد و ملتی مانند کرد برای شکوفائی اش راه جدائی را در پیش می گیرد تا به یک نظام دموکراتیک به رشد و شکوفائی برسد و حکومت مرکزی دیگر مانعی برای این پیرفت نخواهد بود و این ملت خودش بدون تاثر سایر ملتها می تواند سرنوشتش را تعیین کند .
ما می توانیم در مورد ایرلند شمالی و انگلستان هم مثالی بزنیم در آنجا ایرلند هم از نظر نظام حقوقی و هم از نظر سطح فرهنگی و هم از لحاظ سیاسی اقتادی و تکنولوژی از ملت انگلیس عقب مانده تر است از اینرو جدائی مردم ایرلند از انگلستان حرکت به سمت ترقی و پیشرفت تلقی نمی شود از اینرو اینگونه جدائی مانع پیشرفت ملت ایرلند است پس حرکتی ارتجاعی بوده و سیاستهای لیبرالی مقاله ی فوق می تواند به دردش بخورد مثلا زبان ایرلندی در مدارس ایرلند آزاد شود یا در ادارات از زبان و خط ایرلندی در مکاتبات استفاده کنند از اینرو در این مرحله جدائی مطرح نیست . بلکه وحدت برای بزرگتر شدن اقتصاد در رابطه با رقابتهای جهانی مطرح می شود که به نفع هر دو ملت است . از اینرو وحدت لیبرالی که طرفدار انفراد گرائی ست اساسا در رقابتهای اقتصادی مفهوم خود را از دست میدهد . و ملت سازی هم از جنبه ی لیبرالی یعنی بورژوازی خودی .
از اینرو حق تعیین سرنوشت در کشورهای مختلف دارای پیش شرطهای متفاوتی ست و در نتیجه نتایج متفاوتی را در برخواهد داشت و به همین دلیل هم هست که راهکارهای مختلفی را جهانیان تا کنون تجربه کرده اند . خودگردانی خودمختاری جدائی فدرالیسم و ... همگی تنها بنابر موقعیتهای هر ملتی پاسخگوی نیاز ملتها در کشورهای مختلف بوده و خواهد بود . و در مورد ایران هم ممکن است مخلوطی از همه ی آنها باشد ....
اما سیاست لیبرالی در هر کشور تنها قادر است منافع اقتصادی سرمایه داری ملت خودی را یدک بکشد و سایر ملتها را غیر خودی و رقیب تلقی می کند به همین دلیل است که احزاب و تشکلهای لیبرالی ملتهای مختلف دائما حق جدا شدن را برای ملت خودی طلب می کنند . و توجهی به منافع ملی ملتهای خود ندارند تنها سود است که برایشان مطرح است هدف آنها سود است و سوداست و سود ....
اما در نهایت آن چیزی که برای یک ملت باید به رسمیت شناخته شود حق تعیین سرنوشت تا حتی جدائی ست و وحدت ملتها با یکدیگر باید داوطلبانه تلقی گردد نه یک اجبار برای تمامیت ارضی . از اینرو دموکرات کسی ست که این حقوق را به رسمیت بشناسد و به حق برابر ملتها احترام بگذارد . از اینرو یک لیبرال در جهت منافع ملت خودی قادر نیست حقوق سایر ملتها را به رسمیت بشناسد .

مطالب خیلی پراکنده بود و انسجام خاصی نداشت.

دوست گرامی ائلیار ،

باید عرض کنم، حد اقل در میان فعالین ترک آزربایجانی الویت همواره بر مبارزه مسالمت آمیز میباشد ، وآرزوی هرآزربایجانی میهن پرستی رفراندومی با نظارت سازمان ملل در آزربایجان جنوبی برای استقلال میباشد . چیزی که در مناطق مختلف دنیا مانند چک و سلوکی ، کبک کانادا ، سودان جنوبی ، و .. ،تنها هم در منطقه خواهان استقلال انجام پذیرفت .
نتیجه هم هر چه باشد بایستی مورد احترام همگان قرار گیرد .
البته بسیار بعید است که فاشیستها تن به چنین چیزی دهند ، اما با مبارزه مستمر امکان پذیر است ، اما اگر ملت من مورد تهاجم نظامی فاشیستها قرار بگیرند ، ما هم آماده نبرد و فداکاری هستیم .

یاشا سین آزربایجان

ای برادر سانسور کننده ی کامنتها، تو مطمئنی ترک نیستی؟
کامنتهایی که حاوی فحش به فارسها است را چاپ میکنی و کامنتهای ما را سانسور!!!
آیا کسی حق دارد به راحتی دیگری را فاشیست بنامد و تو سانسورچی آن را چاپ میکنی.