ای بابا، خوش به حال شما که از رادیو زمانه ۶ ستاره نخوردید!! بماند که ۳ تا از ستاره های من هم در نقل قول شما بود!! پس یر به یر شدیم!
بروید خوش باشید که ستاره نخوردید یا غلط املایی ندارید (کاش غلط فکری هم کمتر داشتید). البته یک شخص دگم مثل شما، همیشه خوش است. ما هم همیشه شما را دوست داریم! اگرچه مفید نباشید.

بک اثر هنری الزاما" تنها یک معنا ندارد و گاها " می تواند حتی گویای ِ برداشت های متناقض شود . اثر هنری ممتاز آن است که فرای مقصود خالقش نقش بازی می کند .

خطاب به دوستی که گفته "عجبا !!!*** شما نتوانستید متوجه بشوید که این یک کار نمادین است، وگرنه همانطور که نمیتوان همیشه با خواندن یک کتاب متحول شد، همانطور هم سر هیچ انسانی به شکل یک مربع یا مکعب و یا دایره و یا کره نیست. بنابر این شما ، میتوانید بگویید که "عجبا! چطور سر کسی این شکلی میشود؟"،،،،،وقتی شما به تغییر شکل ناشدنی سر آن شخص از مربع به دایره اشاره نکردید ولی به خواندن کتاب و عجیب بودن تاثیر خواندن یک کتاب بر ذهن یک شخص اشاره کردید، این نشان میدهد که شما توان تشخیص نماد ها را دارید که توانستید بفهمید که سر دایره در عالم خیال است، نه در عالم واقعیت . یعنی بطور دقیقتر ، باید گفت که شما همه را میبینید و میفهمید ولی به میل خودتان، به بعضی ها گیر میدهد. که این نشان از قرض ورزی دارد که این مورد از دگما هم بعد تر است. ***

آن کامنت کار بر مهمان راجع به «ننه من غریبم کاریکاتوریست ها » یکی راهنمایی کند کجا میشه مقاله آقای نیستانی -پوزشنامه اهانتگر -را پیدا کرد؟ لطفا راهنمایی کنید.

خیلی جالب بود. خیلی. بعد از اینکه دیدش باز شد و فهمید حالت های دیگه ای از فکر هم میتونه وجود داشته باشه، یا چه بسا درست تر هم میتونه باشه، یهو متوجه شد که تا حالا داشته تو یک کادر مربعی زندگی میکرده. و حالا تحمل این کادر براش کمی ساخت شده، یا حد اقل دیگه از این به بعد این مربعی بودن کادر رو "میبینه" و این دیدن اذیتش میکنه. فکر میکنم واسه همینه که خارجی ها میگن:
ignorance is bliss
یعنی "نادانی یک نعمت است"
استفاده مولف از تک تک المان هایی که در دست دارد، حتی شکل خود کادر کاریکاتور ، و استفاده بسیار ظریف و بجا از این المان ها، بیننده را مبهوت میکند. عجیب است که این چشمه جوشان خلاقیت ، از بابت ایده هرگز کم نمیآورد. دست مریزاد.

مانا نیستانی: کامنت پایین که بی ربط به این طرح است اما اگر منظور نویسنده احتمالا متن «پوزشنامه یک اهانتگر» به قلم اینجانب بوده یک بار دیگر من را به این نتیجه می رساند که تشخیص تفاوت یک متن طنزآمیز با جدی برای بخش عمده ای از مخاطبان چیز بسیار شاقی است. چنان که نامه های اسکورسیزی و انجلینا جولی به سلحشور را هم با وجود تمام نشانه های شوخ طبعانه اش جدی گرفتند

من فکر کردم وقتی آگاهی پیدا کرد میفهمه که تو زندان بوده و حالا سعی میکنه آزاد بشه
ولی آره فکر شما درسته

نگرفتم