نعیمه دوستدار – پنج‌سال پیش، زهرا که تا کلاس اول راهنمایی درس خوانده است، شوهرش را که کارگر ساختمانی بود از دست داد.  سه تا بچه داشتند و از شهرستانی دور به تهران آمده بودند. قبل از مرگ شوهرش، در یک شرکت خدماتی استخدام شده بود و خانه‌های مردم را نظافت می‌‌کرد. آن موقع که کمک خرج بود، زندگی‌شان می‌گذشت، اما وقتی تنها شد، زیر بار زندگی ماند. کاری بلد نبود، سوادی نداشت، هنری هم یادش نداده بودند.مریض و افسرده شد. به کمک یکی از خانم‌هایی که خانه‌اش را نظافت می‌کرد، دو دوره کلاس خیاطی رفت. حالا کم و بیش برای چند آشنایی که گیر آورده است خیاطی می‌کند، اما جایی ندارد که کارش را بیشتر کند. در کمیته امداد پرونده دارد، دوره خود‌اشتغالی هم رفته است، اما مستمری‌اش به خرج چند روزشان هم نمی‌رسد.