هاروکی موراکامی، حمید پرنیان - طبق معمول، شوهرم رفت سر کار و هیچ کاری نبود که انجام دهم. تنها نشستم روی صندلیِ نزدیک پنجره و از لای شکاف پرده خیره شدم به باغچه. نه این‌که دلیل خاصی برای نگاه‌کردن به باغچه داشته باشم، نه: هیچ کاری نداشتم که انجام دهم. و فکر کردم که اگر بنشینم و بیرون را نگاه کنم، دیر یا زود کاری به ذهنم خطور خواهد کرد.

از بین آن‌همه چیزی که توی باغچه بود، بیش‌تر به درخت بلوط نگاه کردم. درختِ محبوب من است. دختر که بودم خودم با دست‌های خودم آن را کاشتم، و مراقبتش کردم تا بزرگ شود. مثل یک دوست قدیمی است. توی ذهنم همیشه باهاش حرف می‌زنم.

سم اندرسون، حمید پرنیان - دومین روز، با موراکامی سوار خودروی‌اش شدیم و رفتیم به خانه‌ی ساحلی‌اش. یکی از دستیاران موراکامی که خانم خوش‌پوش و کم‌سن‌تر از آومامه هم بود رانندگی می‌کرد و از همان مسیر بزرگ‌راه مرتفعی رفتیم که سرنوشت آومامه را تغییر داد.

سم اندرسون، حمید پرنیان - برای اولین‌بار است که می‌خواهم بروم ژاپن؛ تقریباً همه‌ی این تابستان را غرق در خواندن هوراکی موراکامی بودم. همین هم مسأله را دشوارتر کرد؛ وقتی به توکیو رسیدم – تحت تأثیر موراکامی - انتظار داشتم شهری مثل بارسلونا یا پاریس یا برلین باشد؛ جهان‌شهرهایی که شهروندان‌اش نه‌ تنها انگلیسی را روان صحبت می‌کنند بلکه با همه‌ی جوانب فرهنگ غربی آشنا هستند؛ جاز، تئاتر، ادبیات، طنزهای تلویزیونی، فیلم نوآر، اپرا، راک‌اندرل. اما، همه می‌دانند، که ژاپن اصلاً این‌جوری نیست. ژاپن – ژاپن واقعی و قابل مشاهده – به ژاپنی شدید، سخت، و بی‌رحم بدل شده است.