حسین نوش‌آذر – باز هم در نقطه اعتدال بهار و تحویل یک سال خورشیدی به سالی دیگر قرار گرفتیم. سال ۱۳۹۰ به‌راستی که سال فترت فرهنگی بود. در سالی که گذشت، هر کس که در شعر و داستان و نقد و اندیشه حرفی برای گفتن دارد، یا خانه‌نشین شده و یا به اجبار به خارج از ایران مهاجرت کرده و آن‌ها که مانده‌اند، مانده‌اند با این امید که شاید گشایشی پدید آید.

حسین نوش‌آذر – صادق هدایت به کافکا علاقمند بود و به‌خاطر تلاش او در شناساندن کافکا به ایرانیان، خوشبختانه با زندگی کافکا و آثارش به‌خوبی آشنا هستیم. اگر بخواهیم محوری‌ترین موضوع آثار کافکا را در یک جمله بیان کنیم، می‌گوییم کافکا مانند یک پیامبر به چگونگی هستی انسان نظر داشت.

حسین نوش‌آذر- یکی از منتقدان در یکی از برنامه‌های تلویزیونی در آلمان به کنایه گفت جیمز جویس مثل آشپزی‌ست که دست‌پختش خوردن ندارد، اما همه آشپزان جهان از روی دست او غذاهاشان را می‌پزند. همچنین می‌گویند بعد از خدا از نظر توانایی در آفرینش، شکسپیر و پس از او جیمز جویس قرار دارد.

حسین نوش‌آذر- احتمالاً بسیاری از شنوندگان رادیو زمانه با نمایش "چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد" نوشته ادوارد آلبه آشنا هستند. این نمایش از شهرتی فراگیر برخوردار است، چون هم کار درخشانی‌ست و هم اینکه بر اساس آن فیلمی هم در سال ۱۹۶۶ ساخته شد و با بازی الیزابت تایلور و ریچارد برتون اکران شد و شهرت آن را عالمگیر کرد.

حسین نوش‌آذر- هرمان هسه بی‌تردید یکی از پرخواننده‌ترین و محبوب‌ترین نویسندگان آلمانی در جهان است. وقتی که از تاریخ آلمان در آغاز قرن نکبت‌بار بیستم یاد می‌کنند، معمولاً جنایت‌های آلمان‌ها در جنگ جهانی اول و به‌ویژه در جنگ جهانی دوم و واقعه شرم‌آور هولوکاست در خاطره‌ها زنده می‌شود، غافل از آنکه فرهنگ آلمان از یک سویه دیگر هم برخوردار است.

حسین نوش‌آذر- می‌گویند وقتی توماس مان در دوازدهم نوامبر ۱۹۲۹ اطلاع پیدا کرد که نوبل ادبی به رمان "بودنبروک" تعلق گرفته، مأیوس و عصبانی شد. او مطمئن بود که در آن سال جایزه نوبل را دریافت می‌کند، اما امید داشت که این جایزه را به خاطر رمان "کوه جادو" به او اهداء کنند.

حسین نوش‌آذر - وقتی مارسل پروست نخستین کتابش را منتشر کرد، هیچکس فکر نمی‌کرد که زمانی از او به عنوان یکی از مهم‌ترین و ماندگارترین نویسندگان قرن بیستم یاد کنند. وقتی نخستین اثرش، "ژان سانتوی" را در سال ۱۸۹۵ نوشت، آن را پاره کرد، اما کاغذپاره‌ها را دور نریخت، بلکه آن‌ها را در یک جعبه کفش نگه داشت.