حسین نوش‌آذر – وقتی که پابلو نرودا در سال ۱۹۷۲ بعد از سال‌ها دوری از وطن به شیلی بازگشت، ده‌ها هزار نفر از هموطنانش در استادیوم شیلی به استقبال او شتافتند. اشعار نرودا نه تنها صدای مردم شیلی بود، بلکه او موفق شده بود با شعرهایش صدای آمریکای جنوبی را به این قاره بازگرداند.

حسین نوش‌آذر – در «قلعه حیوانات» جرج اورول می‌نویسد: همه حیوانات با هم برابرند، اما بعضی از حیوانات از دیگران برابرترند. یکی از ویژگی‌های افسانه‌ها و داستان‌های تمثیلی این است که در یاد می‌مانند و ممکن است جملاتی از داستان هم سر زبان مردم بیفتد. مشکل بزرگ اینگونه داستان‌ها اما ساده کردن جهان در حد فهم مردم است. اورول هم در نوشتن داستان‌های تمثیلی و هم در ساده جلوه دادن پیچیدگی‌های جهان استاد است.

حسین نوش‌آذر – آیزاک باشویتس سینگر از آن نویسنده‌هاست که در سراسر زندگی‌شان فقط یک داستان را به شکل‌های گوناگون روایت می‌کنند. سینگر داستانِ عشق، برهنگی و شناخت را برای ما برگزیده است؛ روایتی از گناه که پیشینه‌اش به افسانه آفرینش و به باغ عدن می‌رسد. او در گستره آثارش، جهان از دست‌رفته و غارت‌شده یهودیان ورشو را با همان زبان «ییدیش» بازمی‌آفریند و نشان می‌دهد که در ادبیات داستانی هم می‌توان یک دنیای از دسته‌رفته را از نو به‌دست آورد.

حسین نوش‌آذر – شناخته‌شده‌ترین رمان جان استاین‌بک در غرب «چمنزارهای بهشت» است. ما در ایران اما بیشتر با «خوشه‌های خشم» به ترجمه شاهرخ مسکوب و عبدالرحیم احمدی و همچنین با «موش‌ها و آدم‌ها» که نخستین بار با ترجمه پرویز داریوش منتشر شد، آشنا هستیم. «چمنزارهای بهشت» به کارگردانی الیا کازان هم بر پرده سینماها به نمایش درآمده و بی‌تردید به شناخته‌شدن این اثر یاری رسانده.