این روزها سخنرانی محمود عباس، رئیس حکومت خودگردان فلسطین و بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسراییل در مجمع عمومی سازمان ملل در کانون توجه رسانه‌های جهانی قرار دارد.

محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهوری اسلامی در حالی بامداد دوشنبه ۲۸ شهریور ۱۹ سپتامبر، تهران را به سوی نیویورک برای شرکت در نشست مجمع عمومی سازمان ملل ترک کرد که با آشکارشدن اختلاف‌های او با آیت‌الله خامنه‌ای در چندماه گذشته، نه رسانه‌های حکومتی استقبالی از این سفر کردند، نه رسانه‌های خارجی. چون او نتوانست شرایط آزادی دو زندانی کوهنورد آمریکایی‌ را که در روزهای اخیر وعده می‌داد، فراهم کند.

 مدیران جهان در نیویورک دور هم آمده اند تا نشست سالانه سازمان ملل را با موضوعات مهمی برای بحث دنبال کنند. حیات "دو کشور" اسرائیل و فلسطین، ادامه نا آرامی ها و کشتار مردم سوریه، بحران هسته ای ایران، آینده لیبی و ... دنیا به فکر تصمیمهای جدیدی برای رابطه با ایران است. تصمیمهای کنترل کننده یا "پیشگیری کننده". نشانه ها، از "بحران" خبر می دهند. اما رئیس جمهوری ایران، همچنان در فکر این است که مدیریت دنیا را اصلاح کند.

 در کرانه غربی صدای غرش بلدوزورها بازهم به صدا درآمده است، اما این بار، نه بلدوزورها اسرائیلی هستند و نه قصد آنها خراب کردن خانه فلسطینی‌ها است. فلسطینی‌ها در رام‌الله تپه‌های اطراف "مقطع" محل استقرار، حصر و البته دفن یاسرعرفات، رهبر فقید و محبوب‌شان را مسطح می‌کنند و در حالی که پرچم ده‌ها کشوری که تاکنون دولت فلسطین را به رسمیت شناخته است، برافراشته‌اند ، خود را آماده برگزاری یک جشن بزرگ می‌کنند: جشن استقلال.

هیچگونه ضمانت اجرایی و تضمینی در حوزه حق الحاق به سازمان ملل متحد در منشور این سازمان وجود ندارد و دولت‌ها باید تقاضای به عضویت در آمدن خود را تسلیم سازمان ملل متحد کنند.

سازمان آزادیبخش فلسطین، روز سه‌شنبه ۲۰ماه سپتامبر تقاضایی رسمی مبنی بر به‌رسمیت شناختن دولت فلسطین توسط جامعه بین‌المللی را تقدیم سازمان ملل متحد می‌کند.

هنوز ابهام‌هایی درباره متن و محتوای این درخواست وجود دارد و مشخص نیست آیا این تقاضا تقدیم شورای امنیت سازمان ملل متحد می‌شود یا به‌طور مستقیم در مجمع عمومی سازمان ملل متحد طرح خواهد شد، اما چیزی که در مورد آن اطمینان وجود دارد این است که اسراییلی‌ها و فلسطینی‌ها خود را برای رویارویی در سه جبهه آماده می کنند.

به نظر می‌رسد که سال ۲۰۱۱ برای دولت اسرائیل سال چندان خوبی نبوده است. به غیر از مشکلات داخلی و اعتراض مردم به مشکل مسکن و شرایط اقتصادی، تغییرات سریع سیاسی در کشورهای منطقه موسوم به "بهار عربی" نیز اسرائیل را با موقعیت ویژه‌ای روبرو نموده است. تحولات مصر و سوریه، چالش در روابط با ترکیه و مسئله فلسطینیان دست به دست هم داده‌اند تا برای اسرائیل سال پر دردسری را رقم بزنند.

اسرائیل و سقوط مبارک