انسانهئی کار خلااف نمیکنند یا از عواقب گارشان میترسند یا کار خلاف را دون شان خود مید انند ولی حاکمان کشورهای جهان غیر از مرد م عا دی هستند واگر بامرد م کشور خود مانند انسا ن رفتار میکنند یا بدلیل انسانیت است که هیچ انسا نی
در پی آزار دیگرا ن نیست ویا به فردایش می اند یشد که مباد مورد سرزنش ویا بازخواست قرار گیرد کسانی هم هستند که به زندگی پس از مرگ می انیشند واز ترس با زخواست آ ن د نیا کار ضد انسانی نمیکنند .
حاکمان نظا م ولا یت فقیه درهیچیک از تقسیم بند یها قرار نمیگیر ند زیرا از بد نامی ترسی ندارند چون آنقد ر بد نا م هستند که آب از سر شان گذشته یک وجب یا دو وجب یا چند متر فرقی نمیکند وبرای آخرت هم راه دارند اولا می دانند ویقین دارند که آخرتی در کار نیست ثانیا در قیامت شفیع دارند واگر به احتمال خیلی ضعیف آ خرتی بود میتوا نند از پارتیهای گردن کلفت ما نند پیغمبر یا اماما ن استفاد ه کنند .
بیا ئیم دست در دست نهیم به مهر وبرای همه ی در بند ا ن سیاسی تلا ش کنیم وایرانی آ زاد از دیکتاتوری بسازیم

هرگز از مرگ نهراسیده ام
اگرچه دستانش از ابتذال شکننده تر باشد
هراس من باری
همه از مرذن در سرزمینی است
که مزد گورکن از آزادی آدمی افزون باشد

یاد این دوستان به‌ خیر زمانی که‌ در بند سیاسی زندان دیزل آباد کرمانشاه بودیم،این چهار نفر رو به‌ زندان آوردند.والی و عمر زخمی بودند،محمد 18 سال کمتر بود علی هم بعلت ضعف جسمانی شدید نای حرکت نداشت.با اونها تو یه‌ اتاق بودیم.والی هر روز صبح ساعت 5 از خواب بیدار میشد و نامه‌ای خیالی به‌ تنها دخترش اسرین(ئه‌سرین) مینوشت،نامه‌ای سراپا احساس.هر کدام از این دوستان همانند کوه‌ مقاوم و استوار بودند.هیچگاه چهره‌ مظلوم محمد که‌ هیچ کدام از اعضای خانواده‌اش در ایران نبودند رو ، روزهای ملاقات فراموش نمیکنم، همه‌ در سالن ملاقات بودند و محمد 18 ساله‌ روی تختش به‌ سقف نگاه میکردو اندوهناک و غمگین بود.هر گز آنروز را فراموش نمیکنم که‌ والی و عمر بامسئول زندان رشیدیان جنایتکار درگیر شدند و آن خائن دستور داد سرو سبیل آنها را از ته‌ بزنند و جلو نگهبانی(به‌ اصلاح زندانیان، زیر هشت) با دستبند تا شب به‌ میله‌ها ببندند. وداع با دوستان و تبعید آنها به‌ یزد برای همه‌مون سخت بود،علی یادش به‌ خیر میگفت بچه‌ کوهستان چه‌ به‌ کویر!