مقدمه:
اگر قصد مهاجرت به کشوری را دارید لطفا این نوشته را بخوانید. این تجربه من از کشور انگلیس است.
مخاطب این نوشته فعالان سیاسی تحت تعقیب حکومت ایران، فعالان حقوق بشر تحت تعقیب حکومت ایران، همجنسگرایان تحت تعقیب حکومت ایران، تغییر دین دادگان تحت تعقیب حکومت ایران نیستند. مخاطب این نوشته تمام ایرانیانی هستند که از وضع زندگی خود در ایران ناراضی اند، مشکل اقتصادی دارند، از وضعیت حجاب در ایران رنج می برند، برای آینده خود و فرزندانشان هراسناکند، به اطلاعات آزاد و اینترنت دسترسی ندارند و بسیاری از موارد از این دست با این شرط که حکومت ایران در تعقیب آنان نمی باشد و جانشان در خطر نیست و نیز زندانی بلند مدت نیز برای آنان به ناحق در نظر گرفته نشده است.

من با اسم مستعار باشما سخن خواهم گفت نه به خاطر ترس از جمهوری اسلامی ایران بلکه دوست ندارم خانه و خانواده من چنین متنی را از من بخوانند. من از تجربه خود با شما سخن خواهم گفت. برای آنکه همه این متن را بخوانند کوتاه خواهم نوشت ولی قصه خیلی طولانی تر از این حرف هاست.
شما با دادن پول نسبتا زیاد به یک قاچاقچی نهایتا خود را به کشوری در اروپا و یا آمریکا و استرالیا خواهید رساند. اما چه در انتظار شماست؟ می دانید؟
اگر خیلی خوش شانس باشید و بعد از یک مدت شش ماهه به شما پناهندگی بدهند تازه بخش چالش دار زندگی تان شروع می شود. اگر مکانیک هستید، اگر آرایشگر هستید، اگر صافکار هستید، اگر کارهای فنی ساختمانی را خوب بلد هستید از نظر کاری تقریبا مشکلی نخواهید داشت. ولی اگر کاری نمی دانید و یا اصلا اهل کار نیستید تو را به خدا نیایید!
برای گرفتن پول بیکاری باید هر دو هفته بروید به مرکزکار و امضا بدهید و این یعنی توضیح بدهید که آیا دنبال کار هستید یا نه و به کجا ها برای کار سر زده اید. همین امضا کردن ها کار سختی است. با شما به خوبی صحبت نمی کنند یعنی نه با شما با هموطنان خود نیز بد صحبت می کنند. اگر بیکار باشید به شما بعد از چندین ماه بسته به اینکه در کدام شهر باشید خانه می دهند و یا می توانید کرایه کنید و شهرداری شهرتان کرایه تان را بدهد ولی اغلب خانه هایی را که به کرایه کردن با پول شهرداری می دهند (چون خیلی از صاحبخانه ها اصلا به کسی که پول از دولت می گیرد خانه نمی دهند بدلیل اینکه شهرداری پول را به خود مستاجر می دهد و مستاجر باید به صاحبخانه بدهد و چون مستاجرها بیکارند صاحبخانه این ریسک را نمی کنند که حالا بیفتند دنبال کرایه شان. قوانین مستاجری در اینجا پیچیده است و صاحبخانه های هم دنبال دردسر نمی گردند) و یا خانه های دولتی که به شما می دهند در جاهای بد شهر است. همسایه های خیلی بد و نژادپرست. گول مسابقه بفرمایید شام را نخورید که خانه های با فضای سبز را نشان می دهند اینجا کشوری سرسبز است و حتی در محله های بد با همسایه های بد نیز خیابان ها سرسبز است ولی این سرسبزی ها اثبات کننده چیزی نیست. تازه اگر بیمه بیکاری بگیرید سفر خارج از کشور را باید یواشکی بروید بدون اینکه به مرکز کار خود اطلاع بدهید زیرا اگر بدانند که به سفر می روید پولتان را برای مدت سفر قطع می کنند تازه کلی هم سئوال پیچتان می کنند که تو که بیکار هستی چطور می توانی خرج سفرت را تامین کنی؟! البته سفر خارج رفتن با پول بیکاری که میسر نیست ولی اگر کار سیاه بکنید و بیمه بیکاری بگیرید می توانید سفر کنید.
اگر مجرد هستید و بعد از گرفتن اقامت می خواهید ازدواج کنید کار بسیار سختی است. باید درآمد بالایی داشته باشید تا بتوانید با کسی در ایران ازدواج کنید. اصلا این مساله را دست کم نگیرید. به کسی قول ازدواج قبل از آمدنتان ندهید. با تغییر قانون بسیاری از مردان و زنان مجرد ایرانی باید ازدواج با کسی در ایران را به خواب ببینند.
اگر متاهل هستید و کار نکنید به شما پول بیکاری بیشری می دهند ولی باز خانه در محله های بد می دهند با همسایه های بد و بچه هایتان به مدرسه ای می روند که بچه ها تربیت درست و حسابی ندارند و با تربیت بچه هایتان مشکل پیدا خواهید کرد. این پول بیکاری خیلی زیاد نیست و فکر نکنید که با این پول می شود سفر رفت و یا آنرا پس انداز کرد. بعضی از ایرانیان این پول را می گیرند و قاچاقی کار می کنند یا همان کار سیاه. ولی اگر گیر بیفتند برایشان مشکل ایجاد می شود و تاز ه هر روز تعداد کارفرمایانی که کارگر سیاه قبول می کنند کمتر می شود.
وضعیت زن و شوهران ایرانی خارج از کشور واقعا بد است. خیلی زندگی ها راحت از هم می پاشد و کاریش هم نمی شود کرد. اینجا ممکن است با خانواده های ایرانی دوست شوید ولی معمولا تیپ هایی می بینید که اصلا در ایران ندیده اید و چون خوشتان ممکن است نیاید نارحتی و افسردگی می گیرید و چون دیدن خانواده خودتان در ایران هم ممکن نیست ناراحتیتان بیشتر می شود.
اگر دارای مدرک تحصیلی هستید حتی پزشک و دندانپزشک و مهندس بدانید که هیچ کاری نخواهید داشت مگر اینکه مدرک تحصیلی شما از خود انگلیس، آمریکا و بعضی دیگر کشورهای پیشرفته باشد. اگر مثلا در ایران پزشک هستید باید امتحان های خاصی را اینجا بدهید و دوره هایی را بگذرانید تا به شما اجازه کار کردن با مدرکتان را بدهند که این کار فقط گفتنش راحت است!
می دانم زندگی در کشوری مثل ایران که قوانین سخت و غیر انسانی دارد سخت است ولی یادتان باشد اینجا نیز زندگی بسیار سخت است. شما اگر مسابقات بفرمایید شام را دیده باشید تقریبا 95 درصدشان پناهنده بودند ولی هیچکدام جلوی دوربین چنین چیزی را نمی گفتند. چرا؟
من فقط سختی های بعد از گرفتن اقامت را گفتم. اگر اقامت نگیرید که جهنمی بر پاست. اگر مجرد و جوان هستید و یکی از حرفه هایی که گفتم را دارید و در ایران پول خوب بدست می آورید آمدنتان اشتباه است.
اگر آدمی درونگرا و غیر وابسته به خانواده و دوستان خود هستید و دوست ندارید کار کنید ولی با همین پول کم و سختی های مراکز کار که برای همین بیمه بیکاری کم پدر آدم را در می آورند و هی بیا اینجا و برو اونجا می کنند بدتان نمی آید حتما سعی کنید بیایید. ولی این مراکز کار نمی گذارند قسر در بروید و برای این پول کم پدر آدم را در می آورند و آدم یاد پولی می افتد که داده است به قاچاقچی برای آمدن به خارج که من چرا کردم این کار را با خود؟ این فکر لعنتی از ذهنتان بیرون نخواهد رفت. و دائم خودتان را لعنت می کنید که چرا آمدم و این همه هزینه دادم؟
اگر به هر دلیلی باز خواستید بیایید ولی این نوشته را خوب بخوانید.

تمامی نوشتار سید علی حقیقت دارد و در تمام کشورهای اروپائی تقریبا یکسان است.

من هم تجربیات مشابهی مثل سید علی از سوئد دارم . حالا خود دانید.

بیشتر مطالب این نوشته درست است اما در مورد رقم تعداد ایرانیان خارج از کشور باید تردید کرد. جمهوری اسلامی تنها امار افرادی را که تقاضای مجدد برای پاسپورت می کنند و یا به انها پاسپورت داده می شود را اعلام می کند. بخش برزگی از ایرانیان سالها طول می کشد که اقامت کشور دیگر را کسب کنند و بدون برگه اقامت سفارت جمهوری اسلامی از صدور گذرنامه خوداری می کند. بخش بزرگ دیگری که در اواخر دهه پنچاه و شصت از ایران خارج شدند بخاطر مسایل سیاسی نمی توانند به ایران بازگردنند یا سفارت از صدور گذرنامه خوداری می کند و یا خود این افراد بخاطر هراس از بازداشت در ایران از بازگشت به ایران خوداری نمی کنند.

بنظر من افرادی که به خاطر مشکلات اقتصادی از ایران خارج می شوند باید خود را برای یک زندگی سخت برای یک مدت طولانی اماده سازند. کشورهای غربی امروز بخاطر رقابت با کشورهای اسیایی با مشکلات اقتصادی فراوانی روبرو هستند و نرخ بیکاری در این کشورهای غربی بسیار بالاست. درامد این کشورها هم در مقایسه با افزایش جمعیت انها در حال سقوط است. اگر جوان نیستید و سن شما بالای سی سال است با مشکل اموزش زبان هم باید دست و پنچه نرم کنید. اموزش زبان برای نوجوانان زیر بیست سال بسیار اسان است. اما با افزایش سن توانایی یاد گیری زبان کاهش پیدا می کند.

بنظر من کار کردن در کشورهای عربی و حتی اسیایی برای افرادی که بخاطر مشکلات مالی از ایران خارج می شوند راه حل مناسب تری می باشد مشروط برانکه در اینده نزدیک وضع ایران بهتر شود. اما دورنمای تحولات ایران نشانه ایی از بهبود اوضاع در خود ندارد. نه مردم توانایی فشار بر حکومت برای تغییر سیاست ان و یا سرنگونی حکومت را دارند و نه حکومت توانایی اداره کشور را. هر کسی بیشتر از انکه به فکر کشور و مردم باشد به فکر پر کردن کیسه خود است.

مسولان رده بالا همه دزد هستند و مردم باید رنج بکشند. در حالیکه شرق اسیا در حال پیشرفت است غرب اسیا بویژه ایران با رکود و بحران روبروست. در شرایطی که ایران هر روز بیشتر به افغانستان شبیه می شود. چاره جز خارج شدن از کشور و دچار بیچارگی شدن نیست

ما چند ساله می خواهیم از شهرستان برم تهران اونجا بتوانک شغل جدیدی پیدا کنم و زندگی بهتری داشته باشم نتونستم و جراتش را ندلرم شهرستانوم را رها کنم اینها خوب جراتی داشتند رفتند خارج از کشور

سلام من از استرالیا هستم
مطلب بالا تا حدود زیادی درسته اما خیلی‌ سیاه و اونم بر میگرد به توقع بالای که قبل از اومدن انسانها دارند که اساسا از روی دیدن یکسری فیلم‌ها یا اینترنت بیا دیدن آدمهای که در ، ت خارج سالهاست زندگی‌ میکنند به وجود میاد.
اما واقعیت چیز دیگریسد عزیزان من براتون مثالی میزنم که کاملا با واقعیت آشنا شید
شما هیچوقت یا بهتره بگم بسختی تو اینترنت میتونید مسگربد،قرچک،افسریه و جاهایی شیبیه اینو با زدن نامه تهران پیدا کنید اکثر چیزی می‌بینید زفرنی،شهرک غرب و بالا شهر که این واقعیت تهران نیست ،و بسیار بی‌ انصافیه که فکر کنید کشور میزبان شما باید تو فرمانیه به شما خون دولتی بده
۲.تو فیلم‌ها و سریالهای خودمونم یارو داره از گشنگی میمیره اما خونش ۲ طبقست اینم از جریان فیلم
۳.مردمانی که چند ساله در خارج زندگی‌ کردن و وضع خوبی‌ دارن چند ساله اینجا و تمام این مراحل گذروندن عزیزان یک شبر راه ۱۰۰ ساله نتوان پیمود
۴.شما تو ایران خودمون اگه فارسی بلد نباشی‌ یا هنریم نداشته باشی‌ آیا ۱۰۰ تومنم میتونی‌ روزی در بیاری که انتظار داری در خارج بتونی‌
۵.آدم از باباشم می‌خواد پول تو جیبی‌ بگیر یه کم ادا اصول میاد چه برسه به دولت
در نهیات اگر می‌خواین بیاین خارج
۱. تحقیق کامل کنید
۲: عینک خوشبینی و انصاف بزنید
۳؛ زبان کشور مقصدو سعی‌ کنید یاد بگیرید تا حدودی
۴: حتما سعی‌ کنید کاری فنی‌ یاد بگیرید

منم یک پناهنده ام که اتفاقا تازه هم اومدم

منم سال 2005 از ایران زدم بیرون ( با زن و یه بچه 1 ساله) 5 سال ترکیه آواره بودم و بدبختی کشیدم. کارواش کار کردم ( توی سرمای 20 درجه زیر 0 با لیاسهای خیس برمیگشتم خونه!) در صورتی که توی ایران وضعیت مالیم خوب بود. اما نمیخواستم آیندهء بچم خراب شه. بعد از 5 سال موفق شدم بیام کانادا. الانم کانادا هستم و 5 روز هفته رو توی یه شرکت کار میکنم. زندگیم یر به یره. اما از کارم 100% راضی هستم. و هیچوقت حاضر نیستم برگردم توی اون خراب شده. از تمام کسانی که اومدن بیرون یه سوال دارم: اگر ناراضی هستین چرا بر نمیگردین؟! بهانه نیارین. یا خارج خوبه یا بد. من میگم ایران بده و جای زندگی نیست و اگر کسی در توانش باشه باید بزنه بیرون. حالا اینکه بیاد بیرون و بخوره توی ذوقش مقصر خودشه ( هر که طاووس خواهد....) اینجا پول به بیل نمیدن ( فله ایی) اما میدونی بچت آینده بهتری میتونه داشته باشه و خودت هم امنیتت بیشتر از ایرانه. زندگی نسبیه.

منو همسرم هم تو شرایط خیلی سختی تو ایران داریم زندگی میکنیم 2 سالی هست به هر دری زدیم که از ایران خارج بشیم نشد یکی رو پیدا کردیم که هم قانونی و هم غیر قانونی ویزا میگیره ولی مبلغش زیاده کسی چه اونور چه اینور هست که بگه چه جوری با هزینه کمتر از 15000000 نفری بشه بیائیم آلمان یا سوئد یا حتی انگلیس؟ البته من یه بیماری دارم که بایستی هر شب یه آمپولی بزنم راهی باشه که سلامتی منو به خطر نندازه. کسی هست مورد اعتماد شماها که بتونه مارو از ایران خارج کنه؟ممنون میشم راهنماییم کنید.

درود.....

من33ساله ام ومجرد...

2سالی هست بفکر خروج از ایرانم....اینجا تلفنم کنترل میشه....چند بار مجبور شدم سوال و جواب پس بدم

فقط و فقط به این خاطر که جایی بحث سیاسی کردم....

حتی جرات ندارم درباره مسایل روز با داداشم حرف بزنم...می ترسم داداشم اطلاعاتی باشه......

پس انداز آنچنانی ندارم.....دست خالی هم که نمیشه جایی رفت....

توی نوشتن متن ادبی و سرودن شعر استادم.....به چه درد میخوره؟؟؟

خواهش میکنیم من راهنمایی کنید که یه راه مناسب بهم معرفی کنید.........

دوست ندارم اینجا زندگی کنم......عاشق انگلستانم.....

بخدا چند بار خواستم خودکشی کنم.....از زندگی نکبتی خودم........

خواهش میکنم من راهنمایی کنید .......