به عنوان یه پزشک پر مشغله و پدر دوتا کوچولو، باید بگم که سالهاست دیگه تعطیلی و آخر هفته برام معنی چندانی نداره و فرصت چندانی هم برای بسیاری از فعالیتها و تفریحات قبل از پدر شدن ندارم. میهمانی رفتن معمولا در این خلاصه می شه که مواظب این دوتا باشیم یا این یا اون رو به دستشویی ببریم که جیش کنند. به خاطر هزینهء مهدکودک و کلاسهای جورواجور هم دیگه از پس انداز کردن خبری نیست و چیزی هم ته کاسه بمونه باید به حساب کالج فاند شازده خانومها بزاریم. اما تمام اینها و خیلی بیشتر از اینها همه یه طرف، اون دستهای کوچولویی که بالا می رند و دعوتمون می کنند که بغلشون بکنیم یه طرف! کسی که تجربهء پدر یا مادر شدن را نداشته باشه هرگز نمی تونه درک کنه که داشتن بچه، چه معنی و عمق و هدفی به زندگی آدم می ده... چند وقت پیش به مصاحبه ای با تد ترنر (سلطان رسانه ای و فیلانتروپیست معروف و بنینانگزار سی ان ان) گوش می کردم که ازش پرسیدند بزرگترین دستاورد زندگیت چیه و اونهم گفت "بچه هام". من کاملا باهاش موافقم!

همزمان با نولد و بزرگ شدن کودکان انسان یک بار دیگر خودش را تماشا می کند و تمام خاطره های فراموش شده دوران کودکی دوباره زنده می شوند . مسلما هر چیز با ارزشی را در دنیا ارزان نمی شود خرید .......