از لحاظ تحلیل فضایی مقاله ی جالبی است. نکته ی درست دیگر این است که در میدان افراد با هم رو در رو صحبت می کنند ولی در تضاهرات نه و این یک شکل جدید گردهمایی است که برخاسته از تکنولوژی های جدید (مناسبات سرمایه داری جدید) است.
اما مقاله اشتباهات فاحشی در ایده ها دارد.
در میدان تصمیمی صورت نمی گیرد. میدان ربطی به پروسه ی تصمیم گیری جمعی که مشخصه ی سیستمها و شبکه هاست ندارد.
دیگر اینکه همانطور که در مقاله گفته شد، محور اصلی بر انگیزاننده "توده" (نه "شهروندان") و ایجاد کننده ی میدان شور است. از این لحاظ میدان با تضاهرات، خیزش و انقلاب تفاوتی ندارد. ما همه شاهد عملکرد شور در انقلاب 57 بودیم. شور چیزی نیست سیاست از رادیکال تا غیر رادیکال بتواند روی آن سرمایه گذاری بلند مدت کند شور همیشه گذراست.
بیشتر اینکه میدان یک شیوه ی زیست نیست و اگر هم اینطور تعریفش کنیم این شیوه گذاراست.
دموکراسی در اصل خود هیچ ربطی به زیست کمونیستی و شور ندارد و بر اساس فردیت، زیست قانونمدار و قرداد اجتماعی است. من شک دارم که خواست توده ی در میدان دموکراسی باشد چون آنها درک درستی از دموکراسی ندارند. خواست آنها سرنگونی حاکم فاسد و دیکتاتور از نوع خاورمیانه ای اش است.
دموکراسی ارمغان تفکر لیبرال و پیشرفت سرمایه داری است نه اندیشه ی توده ای و کمونیستی. نیروی سیاسی-اقتصادی-فرهنگی سرمایه از قرن نوزدهم شکل "دولت-ملت" ،دموکراسی و جامعه ی مدنی را بوجود آورد. حتی حقوق بشر محصول اندیشه ی لیبرالی است و از حقوق اولیه حق مالکیت خصوصی است. مارکس به درستی این را در نوشته ی خود "مسئله ی یهود" نشان می دهد.
امروزه اما معادلات سرمایه داری قرن نوزده و بیست تغییر کرده و سرمایه داری به شکل بازار آزاد و فرهنگ آن که جهانی سازی است تطور یافته. خیزش های خاور میانه هم به نظر من نتیجه ی دینامیک و نیروی سرمایه داری جهانی و صلح مجازی که کانت مطرح کرد است. شکل سیاسی که این شکل از سرمایه داری طلب می کند دموکراسی جهانی و قانون جهانی است. شکل حکومتی خاور میانه (دیکتاتوری یک مرد) و بسته بودن بازار این کشورها به روی سرمایه داری جهانی (به علت بی ثباتی سیاسی) مانع حرکت جهانی سازی و سرمایه است. در اینجا بازیگرها (افراد یا دولتها) آنقدر مهم نیستند بلکه نیروهای خود انگیخته ی سرمایه-تکنولوژی هستند که عمل می کنند. شاید خیزش های تونس و مصر از لحاظ ظاهری به خاطر فقر و ضد سرمایه داری برسند ولی آنها ضد شکلی از سرمایه داری هستند که سرمایه داری کنونی می خواهد در هم بشکند. بنابراین بهتر است نویسنده ی عزیز آقای محمودیان دلش را به این خوش نکند که قرار است کمونیسم و زیست توده ای از دل این معادلات در آید!