با سلام

نوشته چهار استدلال اصلی دارد: 1.اصلاح بر خلاف جهت ولایت مطلقه فقیه ممکن نیست.2 . رژیم به حال فلج در داخل و انزوا در خارج در آمده است 3 - فروماندن رژیم در موضع دفاعی، نقش مردم را هم در سیاست داخلی و هم در رابطه با دنیای خارج تعیین کننده می کند. 4 - رژیم یک جهت بیشتر ندارد و در آن جهت تا انحلال می رود.

البته نزدیک به سی سال است که خط استقلال و آزادی این نظرات را مطرح کرده است و حال جای شادی دارد که دیگر اندیشمندان جامعه نیز در اثر تجربه، به این واقعیت پی می برند و امید که بر تعداد آنها هر روز افزون شود.

اینکه از آغاز تجربه اصلاح طلبی را محکوم به شکست می دانستیم به این علت بود که:1. اصلاح همیشه در داخل سامانه انجام می گیرد. 2. هر سامانه، از اندیشه راهنمایی بر خوردار است. 3. رفرم تنها در جهت زدودن موانع ساختاری که اندیشه راهنمای سامانه را تا حد ممکن از بالقوه، بالذات بگرداند می تواند بعمل در آید. به سخن دیگر رفرم در جهات عکس این اندیشه راهنما ممکن نیست. 4. اندیشه راهنمای رژیم را ولایت مطلقه فقیه تشکیل می دهد که بنا بر تفسیر آیت الله آذری، بر جان و مال و ناموس مردم سلطه دارد و بنا بر سخن آقای خمینی، ولی فقیه حتی توحید را نیز می تواند تعطیل کند و البته حفظ چنین نظامی، اوجب واجبات می باشد ( لنین زدگی خالص یعنی این: قدرت و گرفتن و نگاهدای قدرت اصل است و برای حفظ آن به هر وسیله ای می شود متوسل شد.) بنا بر این تنها رفرمی در داخل این سامانه ممکن است که موانعی که فقیه نتواند قودرت مطلقه خود را اعمال کند از پیش پا بردارد.
- بهمین علت بود که مفسران شورای نگهبان قانون اساسی سخن از این می گویند که که اختیارات ولی فقیه در قانون اساسی تنها کف اختیارات ولی فقیه را تشکیل می دهد.
- بهمین علت بود که در زمان دولت اصلاح طلب آقای خاتمی بود که آقای خامنه ای از قدرت بسیار بیشتری برخوردار شد و از جمله بکار گیری حکم حکومتی بود که جایی در قانون اساسی نداشت و اولین فردی نیز که این حکم را به مرحله اجرا در آورد، آقای مهدی کروبی بود. در اینجاست که شاید با نویسنده موافق باشید که کسانی که در پی اجرای بدون تنازل قانون اساسی هستند، در واقع در پی هر چه مطلقه تر کردن استبداد حاکم هستند. البته شاید بعضی از این افراد بر این امر عارف نباشند ولی باشند یا نباشند، هر پروسه ای دینامیسم خاص خود را تحمیل می کند.

از این منظر که به وضعیت نگاه کنیم شاید متوجه فریبی بشویم که نسل جوان خورد و باور کرد که رژیم، اصلاح پذیر است. روشنفکران اصلاح طلب در این رابطه مسئولیت بسیار سنگینی را بر عهده دارند. از جمله کسانی که جنبش سبز را جنبشی مدنی خواندند و آن را در کنار جنبش مدنی سیاهان آمریکا قرار دادند. در حالیکه از نظر ماهیت و اندیشه راهنما، این دو جنبش در دو کانتکست متضاد با هم انجام شدند و نمی شد آنها را در کنار هم قرار داد. چرا که جنبش سیاهان امریکا در درون سامانه ای انجام شد که بر طبق اعلامیه استقلال آمریکا، انسانها برابر با هم خلق شده بودند و امثال مارتین لوتر کینگ جز این نمی خواستند و نمی گفتند که این اصل و اندیشه راهنما به اجرا گذاشته شود. بنا براین سیاهان آمریکا از طریق جنبش اصلاح طلبی می توانستند به حقوق انسانی خود برسند. در حالیکه در قانون اساسی ایران، اصل راهنما، ولایت مطلقه فقیهی می باشد که حق دارد که رای جامعه را نیز وتو بکند. همانگونه که در انتخابات اخیر اینکار را کرد و بعد نیز به جامعه اعلام جنگ داد. به بیان دیگر، ولایت مطلقه فقیه، به زبان خودشان، تیرک خیمه رژیم را تشکیل می دهد دست به این تیرک زدن همان و سرنگون شدن رژیم همان. و از آنجا که بدون جایگزین کردن ولایت مطلقه فقیه با ولایت و حاکمیت جمهور مردم، ایرانیان حقوقمند نمی شوند و از انواع آزادیها بهره مند، بنابراین، اصلاح ولایت فقیه به نبود کردن آن می باشد و نبود کردن ولایت فقیه به نبود کردن رژیم منجر می شود.

بنا براین برای استقرار حاکمیت جمهور مردم و استقرار مردمسالاری راهی جز ادامه انقلاب بهمن، که از کودتای خرداد شصت تبدیل به ضد انقلاب شد) نیست. به یاد نسل جوان می آورم که اندیشه راهنمای انقلاب بهمن، همان آزادی بود و استقلال و مردمسالاری و رشد و عدالت اجتماعی. بنابراین اگر جنبش سبز، کانتکست تاریخی خود را بیابد و درک روشنتری از هویت تاریخی خود که حاصل 120 سال مبارزه برای این اهداف می باشد پیدا کند، از ابهام در روش خارج می شود و زمان رسیدن به این اهداف را هر چه کوتاهتر می کند.

مخلص
محمود دلخواسته.

این مقاله تلنگر بجایی است برای بازاندیشی وضعیت موجود. بویژه از این نظر که آقای نیکفر بر دو نکته انگشت گذاشته که حائز اهمیت کلیدی است. نکته ی نخست اشاره ی آقای نیکفر به "تئوری سیستم" های نیکلاس لومان است، آنهم از دیدگاه تاثیر متقابل میان "سیستم" و "محیط". اگر این موضوع را به مسئله ی قدرت سیاسی(سیستم) و محیط (جامعه) منتقل کنیم و در بستر روند پر و فراز و نشیب انقلاب تحلیل نماییم ناچار به نتیجه ای خواهیم رسید که آقای نیکفر رسیده است. نکته ی دیگر مسئله ی قدرت سیاسی و انقلاب است. تحکیم و تثبیت هر قدرت سیاسی برآمده از هر انقلابی خواه ناخواه "خیانت" به انقلاب است. در همه انقلاب های تاریخ معاصر، از انقلاب کبیر فرانسه به اینسو چنین بوده است و انقلاب بهمن ماه در ایران تافته جدا بافته ای نیست که از قوانین دیگری تبعیت کند. "اصلاح" این سیستم (برآمده از انقلاب) از چپ و یا از راست فقط بصورت کسب فرصت های گوناگون تنفس انگاشته می شود، ولی تغییری در ملزوم بودن گسست قطعی وارد نمی کند. مسئله بر سر اینست که چگونه می توان تاثیر متقابل میان "سیستم" و "محیط" را به حالت عادی بازگرداند. در جمهوری اسلامی "دفع مخالفین" فقط جنبه ی سیاسی نداشته بلکه دارای ابعاد اجتماعی بوده است. سرمایه داری ، اگر بصورت یک "سیستم" در نظر گرفته شود از آنجایی توانسته است "طراوت" خود را حفظ کند و در برابر آسیب های "محیطی" (که پویا است) در امان بماند که در سازگار کردن خود با محیط موفق بوده است ، اگر چه بحران های ادواری سختی را نیز متحمل شده است. ما در ایران با روند کاملا معکوسی روبرو هستیم. قدرت در یک روند سی ساله همواره در پی جمع و جور کردن پایگاه اجتماعی خود بوده است و شاهد این مثال نگاه امنیتی به همه پدیده های اجتماعی است.