در سال ۱۹۹۱ به فاصله کوتاهی پس از پایان جنگ ایران و عراق، منطقه خاورمیانه شاهد یکی از بزرگترین جنگ‌های تاریخ بود. عراق برای جبران خسارات ناشی از جنگ هشت ساله، همسایه جنوبی، کویت را مورد حمله قرار داد.

این روزها، جنبش اعتراضی مردم تونس، حتی پس از فرار زین‏العابدین بن‏علی، رئیس جمهور پیشین این کشور، روزهای تلخ و دشواری را به‏خود می‏بیند.به‏کارگیری وزرای دولت سابق در کابینه‏ی قای الغنوشی نیز اعتراض‌های زیادی را برانگیخته است.دولت به‏ظاهر عوض شده، اما وزرای دفاع، خارجه، کشور و اقتصاد که چهار وزارتخانه‏ی مهم تونس محسوب می‏شوند، هم‏چنان از میان وزرای سابق برگزیده شده‏اند.علی‏رغم ادعاهای مطرح شده، سرکوب و خشونت علیه تظاهرکنندگان هم‏چنان جریان دارد و مقررات منع آمد وشد شبانه نیز هم‏چنان پابرجاست.

احسان مرادی - بعد از ماجرای ۲۸ مرداد ۱۳۲۰ خورشیدی محمدرضاشاه، یک دوره‌ی جدید ۲۵ ساله را با حمایت آمریکا بر تمامی امور کشور آغاز کرد و با وجود همکاری ارتش و شهربانی برای ایجاد امنیت و حفظ ثبات، هنوز رابطه‌ای منسجم و سازمان‌یافته بین تمام ارگان‌ها به وجود نیامده بود. از این‌رو وجود تشکیلاتی منسجم، ضروری به‌نظر می‌رسید که این امر در ۲۳ اسفند سال ۱۳۳۵ با تصویب قانون تشکیل ساواک، تحقق یافت.[۱]

 آزادی زندانیان، پای‌بندی همگانی به‌خصوص مسئولان به قانون اساسی و اجرای همهجانبه و کامل آن، فراهم آوردن سازوکار برای برگزاری انتخابات سالم و آزاد: این شرایطی هستند که آقای محمد خاتمی، طی سخنانی در نشستی با اعضای خط امام مجلس شورای اسلامی به‌عنوان کف خواست‌های اصلاح‌طلبان برای شرکت در انتخابات آتی اعلام کرد. البته این سخنان با واکنش شدید و خشمگینانه مخالفان محمد خاتمی و اصلاح‌طلبان همراه بود؛ از دادستان تهران که رهبران جنبش سبز را به محاکمه قریب‌الوقوع تهدید کرد تا امامان جمعه (آیت‌الله جنتی) که این سخنان را وقیحانه خواند.

دعوت جمهوری اسلامی از نمایندگان گروه ۵+۱ برای تور دو روزه‌ی بازدید از تأسیسات اتمی ایران که قرار بود شنبه‌ی آینده انجام شود، با شکست روبه‌رو شده است. پیشتر کاترین اشتون، مسئول روابط خارجی اتحادیه‌ی اروپا و نماینده‌ی کشورهای گروه ۵+۱ در مذاکرات هسته‌ای در استانبول در روزهای ۲۱ و ۲۲ ژانویه‌ (اول و دوم بهمن‌ماه) دعوت ایران را برای تور دو روزه رد کرده بود.

پرونده‏ی ترور رفیق حریری، نخست‏وزیر پیشین لبنان، با تحولات سیاسی این کشور و خاورمیانه، سخت گره خورده است. هفته‏ی گذشته ۱۱ وزیر همسو با حزب‏الله لبنان در کابینه‏ی این کشور، در اعتراض به سیر رسیدگی به پرونده‌ی رفیق حریری در دادگاه بین‏المللی و توجه تحقیقات این پرونده دایر بر ایراد اتهام به حزب‏الله استعفا دادند.

«در مورد جنبش تونس که شکل انقلابی به خود گرفت باید گفت که یکی از اصلی‌ترین علل پیروزی آن در این مرحله این بود که برعکس ایران، در جنبش تونس، اصلاح‌طلبان نقش رهبری جنبش را نتوانستند در دست بگیرند و بنابراین نتوانستند که نقش ترمز جنبش را بازی کنند و به شکل کج‌دار و مریز با حاکمیت برخورد کنند. در واقع ادامه‌ی پیروزی ربط مستقیم دارد به این که مردم چه نقشی به خود می‌دهند و این‌که آیا به خانه‌ها بازمی‌گردند و می‌گذارند که فقط چرخش نخبه‌ها صورت بگیرد و تغییراتی صوری رخ بدهد یا سرنوشت خود را از طریق ایجاد نهادهای دموکراتیک در دست می‌گیرند.»

شاید هنوز زمان آن فرا نرسیده باشد برای آن که تحولات تونس را یک «انقلاب مردمی» بنامیم. هنوز زمام امور در دست حکومت بازمانده از دیکتاتوری زین العابدین بن علی است و همکاران و کارگزاران سابقش، اکنون قصد دارند کشور را در گذار به سیستم سیاسی جدید، مدیریت کنند.ارتش تونس، دست کم تا لحظه‌ی تنظیم این گزارش، همچنان به حفاظت از بقایای دیکتاتوری ادامه می‌دهد، اما شکی نیست که حتی در این وضعیت نامشخص سیاسی هم، مردم تونس رکوردی تاریخی را در جهان عرب، به ثبت رسانده‌اند.