جالبترین آنست که هنوز برخی تصور موهوم دارند و دیکتاتوری بی پروای جمهوری اسلامی را با مرحله بندی و ابراز مراحل انسداد پرده بر جنایاتی مانند دهه ی 60 می کشند . انسداد و دیکتاتوری با جمهوری اسلامی از همان روز اول زاده شده است تنها تفاوت آن شرایط سیاسی و اجتماعی متفاوتی بوده است که مجبور بودند برنامه های خود را با تاخیر انجام دهند . وجود ولایت فقیه و تاکید بر قدرت الهی آن از همان 23 بهمن 57 آغاز شد و همه ی مشارکتهای احتماعی را یکی یکی ابتدا بی رنگ و سپس حذف نمودند . یکی از آنها هم رئیس جمهوری ست . ابتدا رئیس جمهور محدود به شیعیان می شود سپس اسلامیت رئیس جمهور و در نهایت نزدیکی فکری رئیس جمهور با رهبر معیار انتخاب می شود و در نهایت حذف کامل . در همه ی مراحل یاد شده چیزی از جمهوریت و مشارکت جمهور برای انتخاب آزاد وجود مداشته است . تنها فرمی برای تظاهر در مقابل معاملات پشت پرده با خارجی ها بوده و یا بروز توهم در افرادی که دموکراسی و مردم سالاری را در اسلام جستجو می کردند که آنهم از بین می رود زیرا دیگر حکومت هم در مقابل غرب و هم در مقابل مردم شمشیر به عیان کشیده است از اینرو وجود چنین نهادی دیگر سودمند نیست .
در هر حال وجود و عدم وجود رئیس جمهوری هائی مانند بنی صدر - رجائی - خامنه ای - رفسنجانی - خاتمی و یا این سوگلی رهبر احمدی نژاد هم دردی از مردم را نه تنها درمان نکردند که بر درد های مردم هر کدام بیشتر و بیشتر افزودند . و کسانی که هنوز متوهم به جمهوری اسلامی هستند تنها برای نجات آن برای این باصطلاح جمهوریت جمهوری اسلامی نگرانند . فضای باز سیاسی هم ربطی به انتخابات نه داشته و نه خواهد داشت .