رضا معینی، مسئول بخش ایران در سازمان گزارشگران بدون مرز در این زمینه به رادیو زمانه می‏گوید: "با در نظر گرفتن معیار فشار و سرکوبی که در جامعه و همینطور در زندان‏های ایران صورت می‏گیرد، جای خوشحالی است که مردم هم‏چنان به خیابان‏ها می‏آیند."

او این اعتراض‏های پراکنده را نشانه‏ اعتراض‏های عمیق‌تر در زیر پوست جامعه می‏داند.

این فروپاشی کشور که در عرصه‏ اقتصادی، سیاسی و حتی در بخش‏های نظامی شاهد آن هستیم، دقیقاً مؤید این مسئله است که سرکوب و برخورد با آزادی‏های حقوقی مردم، هر روز بیشتر می‏شود. این‏که نمی‌‏گذارند تظاهرات‏‌های مسالمت‏ آمیز، به شکل عادی، مثل همه‏ نقاط جهان برگزار شود، خود مشکل دارد، اما اعتراض بوده است.

ایران یکی از سرکوب‏گرترین کشورهای جهان است. بخش عمده‏ای از قدرت جمهوری اسلامی صرف کارهای اطلاعاتی و سرکوب‏گرانه‏اش می‏شود و در این زمینه، بدون شک امکانات فراوانی هم دارد...

منظور شما این است که سرکوب‏هایی که در ایران صورت می‏گیرد، نسبت به سایر کشورها، "موفق‏تر" بوده است؟

شاید تلخ باشد این را بگویم، اما همان زمانی که بعد از سال ۸۸ در خیابان‏های تهران تظاهرات بود و بر تعداد زندانیان افزوده می‏شد، می‏بایست مسئله‏ زندان و زندانی سیاسی مسئله‏ درجه‏یک مردم و ذهن مردم باشد. آن‏جایی که به فراموشی رسید، من فکر می‏کنم آغاز شکست، به نوعی آن جنبش بود.

یکی از دلایلی که روزنامه‏ نگاران یا فعالان اجتماعی بازداشت می‌‏شوند، افزایش ترس و محافظه‏ کاری در درون جامعه است. به نظر شما، در مقایسه با سال پیش، میزان ترس و نگرانی از بازداشت شدن، بیشتر شده یا کاهش یافته است؟

من فکر می‌‏ کنم نسبت به تظاهرات‏‌های خیابانی که بوده، چون تعداد بیشتری اعتراض می‌‏ کردند و برای روزنامه ‏نگاران امکان بیشتری برای خبررسانی وجود داشته است، این تقریباً می‌‏ تواند متناسب باشد با آن‏چه در جامعه جریان دارد و کمتر یا بیشتر بشود.

اما این‏که آیا توانسته‏‌اند امروز این تعداد را در آن‏جا ساکت کنند یا نه، مسئله‏ دیگری است. چون خبری که دو روز پیش منتشر شد، حاکی از آن است که در خود زندان‏‌های جمهوری اسلامی هم- که اوین حالت سمبلیک آن است- تظاهرات است. روزنامه‏ نگاران‌‌ همان شب شعار داده‏اند و هم‏چنین بیانیه و اطلاعیه می‌‏ دهند و جامعه را دعوت به حرکت می‌‏ کنند. از این زاویه، من فکر می‌‏ کنم جمهوری اسلامی نتوانسته است موفق بشود.