آقایونی که میگید مجید قصاص نشه،اگر باز این اتقاق برای دختری بیافته شما چه جوابی دارید،اون وقت من شما را مقصر میدونم،راستی اگر این بلا سر دخترت میامد باز هم همین حرف را میزدی،این حرف ها یعنی ایجاد مصونیت برای این جانیها که من دختره رو از ریخت بندازم بعدش یه عده از من حمایت میکنند،فوقش میرم زندان بعدش آزاد میشم
در ضمن پیشنهاد میکنم که برای هماهنگی بیشتر با هم،انجمن حمایت از مجرمان و جانیان را راه اندازی کنید،هر چند که میدونم شما از دوستان و بستگان مجید هستید وگرنه وچدان هیج انسان آزاده ای اجازه نمیده که همچین حرفی برنه!

واقعا دارم از شرم میمیرم.جدا نمیدونم چی بگم.از اینکه جایی به دنیا اومدم که وضع اینه.نه فرهنگ عاشق شدن داریم.نه تاب نه شنیدن.نه فریادرسی.نه عادلی.نه کسی که حاضر باشه 10 دقیقه خودش رو جای آمنه بزاره.شرم بر این جامعه.

همه این بحثها صرفا حول محور احساسات می گرده.
مسلما قصاص حق آمنه هست. چه رنجی کشیده باشه و چه نکشیده باشه، تصمیم با اونه که گذشت کنه یا نه.

جناب بزرگیان هم بقول خواهر آمنه، در چنین موقعیتی قرار نگرفتن که چنین اظهار نظری می کنن.

همه جا بحث تادیب به خاطر تنبیه مطرح نیست. فاعل با درنظر گرفتن همه جوانب تصمیم به اینکار گرفته. می تونست چنین نکنه.
اون پذیرفته که کارش عواقبی خواهد داشت که ممکنه حتی اون رو تا حد مرگ پیش ببره.
الان هم نمی شه گفت: حالا کاریه که شده و این قانون غیر انسانیه و از این دست حرفها. این حرفا، فقط باعث میشه آمنه با این همه رنج جسمی و روحی که تو این مدت کشیده احساس کنه نکنه اصلا مقصر اون بوده و ...!!!

تمام زندگی یک دختر تباه شده. اونوقت ما داریم اندر "مدح و ذم هر آن رفتاری که از نتیجه گیری احساسی و عقلی" آمنه حاصل می شه صحبت می کنیم.

والا برای خواهر خود من در همین سن 24 یک همچین مشکلی پیش اومده اون هم از طرف یک پسر 20 ساله. من فقط بهش توصیه کردم که با احتیاط طوری رفتار کنه که پسره (که اونم ظاهرا یه جورایی هنوز در عوالم تهور و جنون جوانیه) بهش حساس نشه و احساس انتقام نکنه. وگرنه اگر اتفاقی بیافته اونوقت یک خانواده است که باید برای یک عمر مدام گرفتاریشو تحمل کنه.
این مساله رو احتمالا جناب بزرگیان درک نمی کنن.

نکنه جالب دیگه اینه که جایی ندیدم که امثال آقای بزرگیان اصلا بیان و راه حلی جایگزین ارائه بدن واسه این مساله. می فرماین بده و اه اه. بسیار خب. الان چه کنیم؟
پسره رو آزاد کنیم بره دنبال عیشش و ناز شستش؟!

این آدم عوضی باید اعدام بشه که درس عبرتی باشه برای همه خودخواهان.
چطور اگر زنی به میل و اراده خودش با کسی غیر از همسرش همبستر بشه ، همه داد بی ناموسی سر میدن.
اما وقتی یک مرد کثیف دست به همچین جنایتی میزنه ، داد رحمت خواهی همه بلند میشه
اون اولی ایراد نداره چون به اراده خودشه ، به خودش مربوطه ، هر کسی صاحب بدن خودشه
اما این دومی باید اعدام بشه تا درس عبرتی باشه، این اولین مورد نیست ،

ترحم بر پلنگ تیز دندان ستمکاری بود بر گوسفندان

راستی الان همه فکر میکنید که یک زن این متن رو نوشته
کاملا در اشتباه هستید

خانم شیرین بهرامی سلام.
ابتدائا بگویم حساسیت مسولانه وفرهنگی شمانسبت به رنج خواهر وخانواده تان ستودنی است. این حساسیت از همت شما - در این موقعیت حساس برای خانواده تان- در خواندن و کامنت گذاشتن بر مقالاتی اینچنینی معلوم وواضح است. تمام حرف من در این نوشته کوتاه توجه دادن خودمان به همین مسولیت است. مسولیتمان در برابر جامعه ای که اینگونه فجایع درآن رخ می دهد. من به خاطر رنجی که کشیده اید اجازه بدهید - تا با این جمله کلیشه ای بگم- که به نوبه خودم عذر خواهی می کنم. من هم در ساخته شدن این فاجعه سهیم بوده ام همچون بقیه افراد جامعه و حتی خود شما. این تقصیروگناهکاری، تقصیر وگناهکاریِ حقوقی نیست.کسی نمی تواند مرا به سبب این فاجعه به دادگاه ببرد اما وجدان من می داند که در این ساختار تبعیض آمیز سهیم بوده ام.
متاسفانه بنظرم رسید نوشته ام دچار بدخوانی وسوتفاهم شده است. چندنکته را خدمتتان می گویم:
1- خطاب به مخالفان قصاص گفتم که در کنار این مخالفت باید مکانیزم فرهنگی واجتماعی مردسالارانه که باعث شده است مجید موحدی به این فاجعه دست بزند را نقد کنیم وبه آن حمله کنیم.یعنی ناموس پرستی. مجید در یک مکانیزم ذهنی به سبب علاقه اش به آمنه او را ناموس خود می دانست. شنیدن جواب نه از خواهرتان برای او چیزی نبود جز دیدن او با دیگری. غیرت مردانه اش جنبیده وبا حمایت اجتماعی و نهادی از غیرت مردانه، این کرده که می بینیم. ما ناظران این فاجعه راهی نداریم جز درک شنائت و زشتی تمام آن فرهنگی که زن را کالا ومایملک خود می پندارد و فکرمی کند می تواند هربلایی خواست سرآن دربیاورد. این جامعه باید دو قطره اسید در چشم فرهنگ زشت ناموس پرستی بریزد.
2- خطاب به خواستاران قصاص گفتم که قصاص چیزی نیست جز تطهیر کردن جامعه از مناسبات زشتی که ساخته است. قصاص چیزی نیست جز از بین رفتن مسوولیت جمعی و انداختن تقصیرها بر گردن یک نفر. با این وضعیت شک نکنید باز آمنه ها کور خواهند شد. می دانید چرا بسیاری با این قصاص موافقند؟ چون توان پذیرفتن مسوولیتشان را در این فاجعه ندارند. غالبا کسانی هستند که زیر مکانیزم ستمکارانه مرد سالاری در حال له شدن هستند و در خیال خود با کور کردن یکی از اعضای این ساختار از اطرافیان ستمکارشان انتقام می گیرند.
3- هیچگاه توصیه نکردم که آمنه باید ببخشد.اتفاقا گفتم ای کسانی که می گویید آمنه ببخش، به این سوال فکرکرده اید که به چه دلیل آمنه باید ببخشد؟ در ازای بخشیدنش چه چیزی بدست می آورد؟ اساسا چه چیزی او را به بخشیدن سوق می دهد؟ ماچه داریم: فرهنگ شیعیِ انتقام گیر، فرهنگ عرفیِ مردسالار وغیرت دوست، دولت تاریخی سرکوبگر که از چشم کوه می سازد و شاهانش، پسران خود رابرای یک اشتباه با میله داغ کور می کنند..... با اینها چه نیرویی برای ایجاد و رشد بخشش به وجود می آید؟ عملا هیچ. توصیه بخشش به آمنه یک چیز تماما فانتزی و نمایشی است. اگر در غرب هم تاریخ به همین اندازه سیاه است اما میل به اصلاح این مناسبات از سده های قبل آغاز شده است. ما نیز باید اصلاح کنیم.
خانم بهرامی لطفا به کامنت های گذاشته شده برای همین مقاله نگاه کنید.همین کامنتها نشان می دهد که فرهنگ ما تا چه اندازه مردسالار و غیرت مدار است. بهشان برخورده که از ناموس پرستی بد گفته ام در حالیکه ارتباط کار مجید با این فرهنگ مثل روز روشن است. ببینید تاچه اندازه افراد خودشان را از این فاجعه دور می کنند و مایلند مساله را به یک فرد تقلیل بدهند. فاجعه همین جاست، در خلال همین دفاع های تغزلی از قربانی.
من هیچگاه نه قضاوتی می کنم ونه توصیه ای برای آمنه دارم.تنها سعی می کنم نقش خودم را درخلال صورت به هم ریخته او پیدا کنم. دوست دارم اگر جای آمنه بودم یا جای شما از قصاص مجید صرفنظرکنم و در خلال نوشته ای خطاب به جامعه بگویم :" به صورت وچشمان من نگاه کنید؛ شرم کنید. در کنارهم انسانی زندگی کنید....." اما نمی دانم می توانستم یا نه ؟
ارادتمند شما . امین بزرگیان

این جور آدما روانی‌ هستند و باید دور از جامعه باشند پس حبس ابد بهترین راه حل هست ، کور کردن و ریختن اسید شاید تنبیه بزرگی‌ برای این آدما باشه ولی‌ نمی‌تونه تضمینی برای اینکه این اتفاق دوباره در جامعه نیفته باشه،...آدمی‌ که روانی‌ هست به عواقب اون کار برای خودش فکر نمیکنه بلکه می‌خواد اون لحظه بابت جواب منفی‌ که شنیده انتقام بگیره !! و معمولاً بعدش به اینکه چه کاری انجام داده فکر میکنه !!! پس اینجور انسانهای روانی‌ باید تو زندان بمونن تا از جامعه دور باشند

یک: شاید این ضعف تحلیلی های علوم انسانی است که همواره از بخشی از واقعیت غافل می مانند و شاید مجال اندک آقای بزرگیان در پرداختن به این موضوع بود که این نقصان را ایجاد کرد. همواره باید به یاد داشت که "مشاهده" ی یک سوژه تنها در صورتی می تواند به فهم آن یا به تحلیل و عمل مفید یا درست راهبر باشد، که تا حد ممکن به سوژه نزدیک شود. بدون شک برداشت خانم بهرامی که سبب شده است نوشته آقای بزرگیان را یک "قضاوت" تلقی کنند و نه یک تحلیل بر مبنای واقعیات، این است که آقای بهرامی در بخشی (بخش مربوط به ناموس و...) از نوشتار خود سوژه دیگری را (بدرستی) تحلیل کرده اند و نه سوژه مورد بحث را. از طرف دیگر، ما نباید همواره تحلیل های یک اندیشمند یا محلل را تنها حرافی های تهی از واقعیت تلقی کنیم. اینکه آقای بزرگی در موقعیت خانم بزرگی نبوده اند، با اینکه باعث تفاوت در دیدگاه می شود، اما اگر بپذیریم که یک محلل تا در موقعیت واقعی رخداد قرار نگیرد نمی تواند تحلیل درستی از آن ارائه کند، سبب تعطیل شدن قریب به اتفاق اندیشه ورزی ها در حوزه های انسانشناختی خواهد شد.

دو: این واقعیت غیر قابل چشم پوشی است که هیچکدام از ما ناظران بیرونی با فاجعه مواجه نشده ایم و تنها کسانی با آن مواجه شده اند که آنرا بلاواسطه تجربه کرده و می کنند. این جاست که بروز وجه پوئتیک مساله اجتناب ناپذیر خواهد بود. من برخلاف آقای بزرگیان، بسیاری از ابراز نظرهای خانواده محترم بهرامی و کاربران اینترنت و نشریات را پوئتیک "سازی" نمی دانم بلکه آنها را به جلوه های وجه پوئتیک یک رخداد تعبیر می کنم. اگر اینگونه نگاه کنیم، آنگاه به جای مذمت این وجه که ناخودآگاه القا کننده بیگانگی اندیشمند با واقعیت می شود، به تحلیل آن خواهیم پرداخت و جایگاه آن را تعیین خواهیم کرد. در این راستا می توان این پرسش را مطرح کرد که آیا قصاص، پاسخ درست یا مفیدی به آلام برآمده از وجه پوئتیک این فاجعه می تواند باشد؟ آیا می توان قصاص را تنها با توجه به وجوه پوئتیک یک فاجعه تجویز کرد و از سایر آثار ناگزیر آن گذشت؟ آیا باید تنها به آلام قربانی توجه کرد یا اینکه باید اساسا جلوی قربانی شدن را گرفت؟ و...

سه: بخشی از نوشته خانم بهرامی می تواند نشانگر بروز یک مساله تقریبا نوظهور در جامعه ما باشد و آن اینکه ما وارد مرحله ای شده ایم یا می شویم که دیگر تنها عوامل سنتی مانند غیرت و ناموس خواهی نیستند که معادلات اخلاقی و رفتاری را سامان می دهند بلکه یک خانواده با تفکرات و شیوه زندگی مدرن نیز در مناسبات رفتاری، اخلاقی و حقوقی وارد می شود. اما پرسش اینجاست که چرا چنین خانواده یا جامعه ای همچنان پاسخ های سنتی مثل قصاص را ترجیح می دهد؟ چرا شیوه زندگی و جنس خواسته ها تغییر یافته اند اما پاسخ ها تغییر نکرده اند؟ این نشان دهنده دوره دشوار گزار است که حالا در حوزه ی حقوقی ورود پیدا کرده است. تاکید خانم بهرامی بر حریت و آزادگی و کرامت فرد و دیگری، نشان از این دارد که تفکر و اندیشه ثانوی در خانواده ایشان مرسوم است فلذا نمی توان تصمیم ایشان را نتیجه پوئتیک"سازی" و فقدان اندیشه ورزی دانست. اما به خانم بهرامی پیشنهاد می کنم که یک بار دیگر به معنای فاجعه پیش آمده و معنای پاسخ ایشان بر این درد که قصاص است و نیز به آثار این پاسخ توجه کنند. خانم بهرامی، هیچ اندیشمندی به خود جرات نمی دهد که درک خود از این فاجعه را با درک شما از آن برابر بداند، لذا از شما به عنوان کسی که این فاجعه را بی واسطه تجربه کرده اید و کسی که کرامت انسانی برای خود و مهمتر از آن برای دیگری را آموخته اید و درک میکنید، می خواهم که یک بار دیگر به این رخداد بیاندیشید. هرچند که وجه ملموس و تکرار شونده این فاجعه بسیار زجر آور است، اما بار دیگر به وجوه دیگر آن نیز توجه کنید. آیا عمل متقابل، در کنار التیام بخشی به دردهای شما، به معنای ادامه سلسله قربانی گرفتن و ادامه فاجعه نیست؟ آیا نمی توان التیامی یافت که قربانی نگیرد؟ آیا مرهم های دیگری که کرامت انسان ها را حفظ کنند یافت نخواهد شد؟ شاید یافتن این التیام بسیار دشوار باشد، اما شما که اکنون به یک نماد از پرسش های غامض دوره گزار جامعه ما تبدیل شده اید، می توانید با معرفی پاسخ های جدید، به جامعه ما راه هایی بیاموزید که درمان ها را بیابد بی آنکه دردی مضاعف تولید شود. رستگار شود، بی آنکه قربانی بگیرد. خانم بهرامی، پاسخ شما پاسخ یک جامعه است؛ جامعه ای که از تعصبات خالی شده و کرامت انسان ها را در هر شرایطی مقدم می دارد. شما می توانید پاسخ سرنوشت سازی برای این جامعه باشید.

بنظر من بهترین جواب حل مساله دست خود آمنه است وپیشنهادش به بی بی سی یعنی گرفتن غرامت با حبس ابد من از مرد بودن خودم شرمنده ام آمنه خانوم ای خواهر زجر کشیده تاریخ پر از رنج وطن!!!!!!!!

شکی نیست که به امنه ظلم شده و مجرم محکوم است،، من اگر با قصاص و اعدام مخالفم نه به علت نادیده گرفتن رنج آمنه نیست،، قصد از بین بردن سیستم مجرم پرور و مظلوم ستیزه،،با قصاص مجرم شاید درد امنه عزیز برای مدتی چه کوتاه یا بلند التیام یابد،،اما با درد مشابه جامعه باید چه کرد؟

من میگم طرف رو باید انداخت پشت میله های زندان تا آخر عمرش ،اما قصاص احمقانست چون اصل جرم رو زیر سوال میبره: اگه اسید پاشی یا قتل کار زشتی هستش،برای همه زشته نه فقط واسه ملت،پس دولت هم حق نداره این کار رو انجام بده چون اصل حق زیر سوال میره ...

جامعه ما به این قصاص‌ها احتیاج داره.جامعه ما ظرفیت کمتر از قصاص رو نداره.تو مملکتی که میانگین مطالعه روزانه فقط چن دقیقست، منش و فرهنگ و مهمتر از همه دانش و منطق خیلی‌ پایین‌تر از این حرفهاست،پس با قصاص نشدن امنیتو آرامش برنمیگرده.جامعه ما اگر قصاص رو نبینه نمیفهمه.

با احترام به تمام دوستانیکه پیرامون این فاجعه دلخراش اظهار نظر کرده اند و
همینطور به رادیو زمانه که موضوع مهم را به بحث گذاشته و سرنوشت آمنه ها
را به چالش کشیده , چه خوب بود رادیو زمانه این معضل اجتماعی را با دعوت
از یک کارشناس روان شناس,منتقد سیاسی, جامعه شناس, حقوقدان , و چند
دانشجو مستقل بر گزار میکرد !! اما نظر من همانطور که قبلاگفتم اگر در آن
محنت آباد قانون انسانی و نه مذهبی وجود داشت , نهایتا مجرم به حبس ابد
محکوم و متعهد به پرداخت هزینه درمان وزندگی قربانی تا آخر عمر قربانی میشد
اساسا قصاص مقوله ای وحشیانه و عقب مانده است , بقول گلسرخی معلول ها
انسان را به گلایه وادار میکنند , بررسی علت هاست که ما را به راه حل می رساند
آمنه را تشویق به گذشت کردن پنجه به حقیقت کشیدن است , من کینه ای
به مجرم ندارم , او محصول سیستم مدیریت مذهبی خشن و فرهنگ بیمارگونه است
چرا دوستان عزیز ما در پی پاک کردن صورت مسئله اند , این زن بیگناه وبیکس
بنظر شما در آن کلان شهرو مدینه فاضله اسلامی میبایست تا آخر عمر با
با ناکامی شوربختی زندگی خود را خط بزند؟؟؟ خود او بدرستی میگوید که من
با حبس ابدموافقم ولی در ایران فعلی چنین چیزی وجود ندارد , تنها قصاص
است که بعنوان راه حل در مقابل اوست بقول برشت , براستی که در دوران
تیره ای بسر میبریم سخن از سر صفا گفتن نا بخردیست , زنده باشید
رضا ترابی , هلند

وای بر سیستم قضایی که انتخاب مجازات را بر عهده شاکی بگذارد و خود به نظاره بنشیند. اگر در همین انگلستان چنین اتفاقی بیفتد تمام هزینه عمل زیبایی در بهترین بیمارستان دنیا به علاوه حداقل 30 سال حبس در نظر گرفته میشد.نه اینکه یا کورش کن یا آزاد است.خاک بر سرشان برای سیستم قضایی شان....

آقایان و خانمهای عدالتخواه خشونت گریز! شما را به وجدانتان قسم از این حرفهای شرم آور دوری کنید! اگر قدرت داشتید فقط یک شب انسانی را که حال به شمایل هیولایی در آمده در خانه خود دعوت کنید، با او حرف بزنید با او به سادگی شام بخورید و از او پذیرایی کنید بیایید و سفارش بخشش و عدالت کنید! اگر توانستید از گناه کسی که در خیابان شیشه ماشینتان را شکسته و کیفتان را دزدیده بگذرید آنوقت بخواهید تا کسی که تمام زندگیش تباه شده آتش درونش را با بخشش مسخره ای خاموش کند! برای مجید چه مجازاتی خوب است؟ زندان؟ کور شدن؟ به نظر من مرگ هم برای او کافی نیست.
خودتان هم خوب می دانید که کسی که بتواند چنین بلایی را به سر فرد دیگری بیاورد مسلما از لحاظ روانی تعادل ندارد و وجودش مثل یک جنایتکار برای جامعه خطرناک است. اگر سیستم قصاص اشتباه بود و سیستم سایر کشورها درست، باید از مدتها قبل جنایت در آن کشورها ریشه کن می شد، اما شما هم می دانید که این طور نیست. هنوز هم دختران کوچک دزدیده می شوند، به آنها تجاوز می شود، کشته می شوند و قاتلانشان می روند به زندان! خوب است این سیستم قطعا خشونت را در جامعه کاهش می دهد! از نظر من کور شدن موحدی به هیچ عنوان یک مقابله به مثل نیست، چون اگر بود باید پوست و پلکش هم با اسید سوزانده می شد، در صورتی که فقط قرار است چشمش از او گرفته شود. و این معامله ای است که خودش شروع کرده. حال می خواهد با عمل جراحی کور شود یا اسید اما این حداقل کاری است که می توان برای آمنه کرد.

دردی که این خانواده کشیده اند آنقدر بزرگ است که واقعا قضاوت کردن را سخت می کند،به گفته ی پدربزرگ آمنه فکر می کنم که گفته بود به مردم درس نیکوکاری بدهد. با اینکه قصاص را حکم ظالمانه ای می دانم، هیچ راهی هم برای التیام این درد بزرگ نمی بینم. واقعا قضاوت کردن در این جور موارد بسیار مشکل است.