سلام آقای بادامچی ضمن تشکر از مطالب ارزنده شما بنده مطالب شما را به طور مرتب دنبال میکنم بسیار ارزنده هست مخصوصا شرحی که در مورد نظریات کیملیکا داده اید بنده میخواستم ببینم آیا شما خود کتاب آقای کیملیکا را ترجمه کرده اید
من چگونه میتوانم به متن اصلی این کتاب دست پیدا کنم با توجه به اینکه بنده در ایران زندگی میکنم و دسترسی ندارم

مطرح کردن مسایل مهم روابط قومی/ملی در ایران سعی در پیدا کردن علل غیر نرمال بودن همان روابط در قرن٢٠واغاز
٢١ میلای شناساندن نظریه پردازان ایده یکسان سازی و مفهوم خود ایده قابل تحسین است در این راه به اقای بادامچی خواهان توفیق
هستیم.در حقیقت نیز کسروی روشفکر چند بعدی بود میگویند که در زمان قاضی بودنش دعوا را به زرر رضا شاه حل وفصل کرده است
البته بر اساس عدالت.ولی چنین قدم خود در ان زمان شجاعت بزرگی میخواست .میگویند کتاب او درتاریخ مشروطه ایران
در نحذت دمکراتیک
١٣٢٠-١٣٢٥ دراذربایجان تاثیر زیادی داشته است. با وجوداین همه کسروی در تدوین نظریه لزوم یکسان سازی قومی/ملی
در ایران پیشقدم بود وکتاب یاد شده او اسا س نه تنها ایده ولوژی اسسیمیلیاسیون اقوام ایران ودر درجه اول ترکان اذربایجان بلکه اساس تدابیر مرکزی دراین زمینه بود . باید اضافه کرد که در همان برهه زمانی تا جاییکه معلوم است کسی از روشنفکران
فارس دست به چنین اقدامی/تدوین ته وری یکسان سازی نه زده بود این یکی. دوم کسروی در ابتکار خود تنها نبود کمی بعد
برنامه اقدامات عملی برای یکسانسازی قومی/ملی از طرف دانشاموخته در رشته سیستشناسی برلن محمود افشار مطرح
شد. تقریبا در همان سالها یکی دیگر ازررشنفکران به نام بعدی ایران تقی ارانی نیز ضروری بودن یکسان سازی اتنیکی در
ایران را مطرح ساخت .اگر توجه کنیم میبینیم که هر سه بنیانگزار نظریه یکسان سازی ترک اذربایجنی بودند.این خود سوال
برانگیز است.چرا اذربایجانیها طرفدار از بین رفتن هوییت قومی خویش بوده اند برای ان که جواب ما دورو دراز نباشدفقط یک نکته
را یاداور میشوم چنان که معلوم است یکی از طرفداران وحدت ملی دواتشه و به عقیده ایده لوگهای رژیم اسلامی ایران
پیامبر غربزدگی/مدرنیتی سید حسن تقی زاده بود .ولی او هیچ وقت از اسیمیلیاسین کامل ملل ایران هرفی نه زده است دایم از ضروری بودن دستبرداری از ملیگرایی افراطی حرف میزد و متعقد بود که اقوام ایران شایسته برخورد دموکراسی با انان
هستند.با یک کلمه تقی زاده طرفدار ازادی دموکراسی و مدرنیتی به عبارت دیگر علوییت ارزشهای بشری بود .از این میتوان نتیجه گرفت که ان سه روشنفکر معروف یادشده عقیده به مدرنیتی و دموکراسی نداشتند .بدین علت به جای مطرح
کردن راه دمکرایک تقویت وحدت ملی نظریه خود اسیمیلاسین را مطرح کردندکه این نشان دهنده عدم بلوغ فکری انها است
تاثیر نظریه خوداسیمیلیاسیون در بین ترکان ایران امروز هم قابل مشاهده است. بعضی از نویسندگان کامنت/اگر حقیقتا
ترک ایرانی باشند و میتوان اضافع کرد که ما خودمان جنین کسانی میشناسیم/ مخالف ارتقاع جایگاه زبان ترکی اذربایجانی
در ایران هستندکه چنین موضع گیری انان نه تنها موضع فارسهای تمامیتخواه را تقویت نه میکند بلکه مستقیما تعضیف میکند
چرا که انها را در مواضع ضد بشری خود مسمم ساخته تنش و تقابل بین اقوام/ملل ایران را تشدید میکند.

آقای میثمی یکباره از شرح دو کشور نوبنیاد و مهاجر پذیر آمریکا و کانادا به ایران و آن هم نظرهای کسروی پرداخته است ***. ایران را دست کم با کشورهای قدیمتری هنچون فرانسه مقایسه بفرمایید. عیب دیگر این نوشتار آن است که کسروی را نخستین فردی شناسانده که به عاریتی بودن زبان ترکی در آدر بایجان معتقد بوده. حال آن که محمود غنی زاده، کاظم زاده ایرانشهر، حسن تقی زاده، تقی رفعت(- و به طور ضمنی پیشوایش شیخ محمد خیابانی)، رضازاده شفق ....پیش از رضاشاه و شمار بزرگ تری بعدتر، این مطلب را به صراحت نوشته و گفته اند و همگی آذربایجانی بوده اند. فرقش در این است که آنان به بیگانگان سلطه جو مانند روشنی بیک و طلعت پاشا جواب می دادند و مدعی داخلی وجود نداشت: انجمن های ایرانیان در کشورهای ترک زبان هم خود را با تاکید ایرانی می دانستند. مثل انجمن سعادت استامبول و انجمن ایرانیان باکو و عشق آباد و سمرقند و باطوم و غیره. کسانی همچون ارانی و حتی پیشه وری (- پیش از رضاشاه) نیز در این باره مقاله نوشتند. جالب این جاست که فرزند پیشه وری داریوش نام داشت و عاشیق رستم برای شهریار قصه می خواند(در یکی از چند شاهکارش به نام حیدر بابایه سلام. البته تخت جمشیدهم از شاهکارهای اوست) دریافته ام که آقای میثمی فردی دانشوراست، با این حال، چنان که رفرانسی در باره ی آنچه گفته شد خواستند، اصحاب رادیو زمامه را مجاز می دارم که نشانی الکترونیکی مرا در اختیاز ایشان بگذارند.

ضمن تبریک به شما آقای بادامچی به خاطر اخذ مدرک دکترا ، میخواستم به عرض برسانم اگر نویسندگان و فرهیختگان آذربایجانی در قرن گذشته به جهت تفاوت مذهبی میان ترکان آذربایجان وترکان عثمانی ، بر علیه ترکان عثمانی مطالبی مینوشتند ، و یا حتی میان دو ملت ترک ، به خاطر اختلافات مذهبی جنگهای خونینی مانند چالدران رخ داد ، اشتباهاتی بود که چوبش را ما ترکان آذربایجانی امروز در حال خوردن هستیم .آنچه که متاسفانه مسبب پیوند میان ما آذربایجانی ها و بیگانه ( فارسها )، البته بیگانه که چه عرض کنم ، بهتر است بگویم دشمن قسم خورده آذربایجان ، گردید مذهب شیعه می باشد ، نه به قول این آقایان *** فارس ، ایران و نژاد آریا و یا دروغ بزرگی مانند "عاریتی بودن زبان ترکی در آذربایجان " ،که خود بهتر از هر کسی می دانند این مطالب دروغ هیچ خریداری در سرزمین آذربایجان ندارد .ای کاش مردم سرزمین من مسیحی بودند ، امروز مسلما صدها سال بود که مستقل بودیم و هم احترام در میان همین فارسها داشتیم ، ببینید اینها چه گونه افتخار میکنند اگر یک ارمنی جواب سلامشان را بدهد یا اتومبیلشان را که پیش یک مسیو ارمنی ببرند تا یک ماه پزش را به اطرافیان خود میدهند ، اینها اغراق نیست مواردی است که به شخصه در میان فارسها شاهدش بودم. هر موقع که نگاه و حرکت ما آذربایجانی ها در سمت و سوی مرکز گرائی ، یا به عبارت دیگر ایران و ایرانی قرار گرفت ، بزرگترین اشتباه را انجام دادیم زیرا بازنده اصلی خودمان بودیم ، هویت اصلی فارسها (ایرانی ) ، دشمنی و ضدیت نژادپرستانه با ترکها و عربها میبا شد.نگاه کنیم به سرنوشت تلخ ستارخان ، بعد از آن همه رشادتها در تهرا ن او را مسخره میکردند میگفتند " لهجه " دارد به درد مملکت دا ری نمی خورد و همین فارسها با کمک یفرم خان ارمنی ترتیب قتلش را دادند در واقع دستمزد خدمتش را به ایران پرداخت کردند .

در مغلطه ایی نویسنده آمریکا را به عنوان شاهد موفق این واقعه معرفی می کند و در برابر کانادا را نمونه ایی ناموفق معرفی می کند. تا این جا همه چی عادلانه پیش می رود اما در نتیجه گیری آمریکا نیز مانند کانادا شمرده می شود و نویسنده می گوید: "مطالعه مثال‌های آمریکا و کانادا نشان می‌دهد که تکیه بر تاریخ برای برساختن هویت مشترک معمولا محتاج یک بازخوانی گزین‌کننده وحتی بعضاً دست‌کاری کننده ازتاریخ گذشته یک سرزمین است." در جای دیگر نویسنده از این نکته که غالب خوانندگان مقاله دسترسی به کتاب های درسی آمریکا ندارند استفاده کرده و به نقل از گوینده ایی دیگه آورده: "اگر به کودکان آموخته شود که ما آمریکایی‌ها "سرخ پوستها را نسل کشی کردیم، سیاهان را شکنجه کردیم، و ویتنامی‌ها را قتل عام کردیم"، آنها دیگر حس تعلقی به کشورشان آمریکا نخواهند داشت و به همکاری اجتماعی ترغیب نخواهند شد". نکته جالب در این میان شوال شخص من از دو آمریکایی در این زمینه بود که هر دو توضیح دادند کشته شدن سرخ پوستان، برده داری، و مسایلی از این درس در کتاب های تاریخ مدارس آورده شده و از طرف دیگر خود ما نمی توانیم منکر تعدد فیلم ها و مستنداتی شویم که در باره تاریخ سیاهان آمریکا، سرخپوستان، ویتنام و ... در آمریکا تولید و به صورت آزاد در دسترس همگان قرار گرفته اند. بعد از این مقدمه پر مغلطه زمانی که به بنده متن می رسیم، نویسنده با زیرکی حقایق بدیهی تاریخی را نظر کسروی دانسته تا بتواند بعدا از آن ها برای زیر پرسش بردن کسروی استفاده کند. برای نمونه جایی که می گوید: "از نظر کسروی آذربایجان همیشه بخشی از ایران بوده و کمتر زمانی از آن جدا شده است...." این جمله بدان معناست که در واقع اذربایجان همواره بخشی از ایران نیوده و این نظر کسروی است!!!. یکی دیگر از زیرکی های نویسنده در این است که پس از درج نام مقاله "نقدی بر ظریه زبان" و اعلام نظر و نقد نظریه، خود را به کناری می کشد و می گوید که: "نگارنده، چون تخصص‌اش نیست، در بحث در مورد صحت تاریخی یا زبان شناختی نظریه کسروی در مورد زبان آذری موضعی نمی‌تواند بگیرد". !!!
پحال باید دید هدف کلی این نویسنده از نوشتن مقاله چیست؟ شاید بتوان نطر این متن را چنین خلاصه کرد: "طرح این موضوع که در آذربایجان چه علاقه‌ای به زبان فارسی وجود داشته ، تأثیری بر روی آن تبریزی‌ای ندارد که حس می‌کند سامان کنونی کشور با تبعیض در حق او همراه است"
در این جا باید به چند نکته اشاره کرد:
1- آذربایجان همواره بخشی از ایران بوده و این نه نظریه کسروی بلکه یک حقیقت تاریخی است. حتی باید گفت آذربایجان بخش جنوبی رودخانه ارس بوده چنان که: "ارس، به فتح اول و ثانی و سکون سین بی نقطعه، نام رودخانه­ایی است مشهور که از کنار تفلیس و مابین آذربایجان و اران می گذرد. (برهان قاطعو نوشته به دست محمدحسین بن خلف تبریزی در 1013)" همچنین در جای دیگر می توان در: "نزهه القلوب نوشته حمداله مستوفی در قرن هشتم دید، آنجا که وی از شهرهای آذربایجان نام می برد: "تبریز، اوجان، طسوج، اردبیل، خلخال، دارمرزین، مشکین، انار، ارجاق، اهر، ... مرند، زنجان، زنوز و ماکو." مشاهده می شود تمام این شهرها در جنوب رود ارس قرار دارند و در همانجا حمداله مستوفی بالای ارس را اران می خواند". همچنین این نکته که جایگاه ترکان در شرق ایران بوده نیز پر واضح است. در تاریخ طبری پوشینه۲، رویه۶۲۲، خط۱۱: "آنگاه بهرام (گور) یکی از سرداران خویش را به ماوراءالنهر فرستاد و بفرمود تا با آنها (ترکان) پیکار کند... آنگاه بهرام سوی آذربیجان شد تا به مقر خویش رود... و همه یاقوت و جواهر تاج خاقان و شمشیر گوهر نشان وی را با زیور بسیار به آتشکده شیز داد." در این جا دیده می شود که جایگاه ترکان در شرق و فرارودان است و بهرام گور پس از شکست دادن ترکان غنایم را به آذربایجان در غرب ایران می آورد. قطعا هیچ سرداری غنایم ترکان را به سرزمین ترکان برای ذخیره کردن نمی برد. !!!
2- بحث آذری به عنوان یک لهجه از زبان فارسی "پهلوی" در کنار 3 لهجه دیگر این زبان امروزه بدیهی است. حتی در تاریخ شفاهی زرتشتیان "هر چند جنبه اسطوره ایی دارد نه تاریخی" زرتشت از آذربایجان است.
3- اما بحث اصلی این مقاله که بررسی نقش زبان ترکی در آذربایجان ایران و تمامیت ارضی آن است؛ باید پذیرفت در شرایز کنونی ایران ،چه خوب و چه بد، بیشترین نقش را ترکان داشته اند. از حکومت صفویه و قاجار بگیریم تا رضا شاه که از سوی مادر ترک بود، تا بزرگانی چون تقی راده و خیابانی و ستارخان و ... . چه در بحث حکومت، چه در بحث فرهنگ ترکان در شاختن ایران امروز نقش پر رنگی داشته اند پس امروز نیز برای بهبود شرایطی که در ایجاد آن سهم داشته اند باید آماده باشند.
زبان ترکی جدای از پیشینه و تاریخچه آن ،که بسیار مهم است و باید همواره تحقیق و بررسی شود، امروز زبان بخش بزرگی از ایرانیان به ویژه در آزربایجان است. هیچ شخص، حزب و گروهی نباید مخالف آموزش و رواج زبان های خرده فرهنگ های ایرانی باشد. خواه ترکی، کردی، گیلکی، بلوچی و... اما مشکل زمانی پدید می آید که گروهی نادانسته با از روی قصد برای برآوردن خواسته های خویش سعی در ایجاد هویت دروغین برای ساکنان آذربایجان هستند. این اشخاص با بیان جعلیاتی در باره تاریخ، جغرافی و زبان خواهان معرفی کردن ساکنان آذربایجان به عنوان ملت هستند تا به خواسته های خویش برسند.
4- به شخصه معتقدم زمانی سامنان آذربایجان به خواسته خویش در باره آموزش و حق زبان مادری خویش می رسند که یک فعال آذربایجانی همانقدر به فکر زبان ترکی باشد که به فکر زبان کردی، و مازنی، و تالشی هم باشد. باید داستان کلیله و دمنه رو فراموش نکنیم که زمانی که پرندگان به دام اتاده بودند هر کدام برای خود بال بال می زدند تا آزاد شوند اما تنها و تنها زمانی توانستند آزاد شوند که همه با هم برای آزادی همه پر زدند و با هم ازاد شدند.

یکی‌ از اهداف کهنه شده دولت‌ها، هوّیت سازی ملتها در ارزش‌ها و باورهای پیرامونی آنها است. در آمریکا، پول و شهرت، فردگرایی و احترام به مالکیت خصوصی شاخصه آمریکایی بودن است. در کانادا، رای مردم به برنامهای رفأهی سیاستمداران، تفاوت فرهنگی‌ و سیاسی کانادایی‌ها با آمریکایی‌ها را نشان میدهد. فرانسوی‌ها شاید به انقلاب خونین فرانسه،هوگو، ولتر، شامپاین و کنیاک خود مغرور باشند. نروژی‌ها با تمامی شباهت‌های زبانی‌ و فرهنگی‌ که با سوئدی‌ها دارند و لطیفه‌هایی‌ که هردو طرف برای هم میسازند، ۷ ژوئن ۱۹۰۵ روز استقلال از سوئد را بیشتر از کرسیمس ارج میگذارند و با درامدهای سرشار نفتی‌، در زیر سایه اقتصاد انگلستان و آمریکا زندگی‌ میکنند،با ۵ ملیون جمعیّت که تعداد قابل توجّهی با الکل و آسیب‌های دیگر روحی‌ و اجتماعی دست و پنجه نرم میکنند یکی‌ از گرانترین کشورهای دنیا و طبق آمار سازمان ملل بهترین کشور برای زندگی‌ یک انسان بر روی کره زمین است. آیا تجربه نروژ میتواند الگو خوبی‌ برای جدائی‌طلبان باشد ؟ در ایران اما این هویت سازی در سیطره دین اسلام با برداشتهای شیعی ساخته و پرداخته میشود بدون آنکه این درک را داشته باشند که ایرانیان، نه چون عربها که اسلام, تاریخ و فرهنگ اول و آخرشان است، از تاریخ و فرهنگ قبل از اسلام هم توشه‌ایی داشته و حاصل یک تاریخ کهن، قبل از شکست نظامی و فرهنگی‌ از اعراب بوده و هستند. اگر دستگاه ماسونی- بهائی در سلسله پهلوی، هوّیت پادشاهان و نجبای نانجیب را برای ملت ایران معماری میکرد، اینبار با فروپاشی رژیم سلطنتی، دستگاه روحانیون و دزدان انقلاب، نوعی اسلام سیاسی منطبق با دکترین شیعی و حوادث کربلا، از دل‌ تاریخ تحریف شده شیعه دوازده امامی بیرون آورده و شاخ و برگ داده‌اند. شاید مدرنترین شکل هوّیت را دیشب در افتتاحیه المپیک لندن دیده باشیم وقتی‌ که ملکه الیزابت با جیمزباند از هلیکوپتر با چتر نجات به بیرون میفتد (هرچند صحنه سازی بود)، مستر بین طنز‌آلود موزیک کلاسیک مینواخت، خوانندگان موسیقی عامه پسند پاپ و راک میخواندند و نمادهای امانیسم غربی و بهزیستی انسانها یعنی‌ پرستاران و بهیارن با کودکان که آینده سازان کشورشان هستند به رقص و شادی هارمونیک‌وار مشغول بودند ... و ما هنوز اندر خم یک کوچه‌ایم.
پیوست؛ کتابهای کسروی در اینترنت

كسروي در نوشته هايش از آوردن دين جديد سخن ميگويد .كتابي تحت عنوان ورجاوند بنياد نوشته است.(ورجاوند بنياد دو كلمه ساخته كسروي است كه به معناي كتاب مقدس ميباشد).و اين كتاب را به ياران خود تحت عنوان كتاب ديني ميدهد و ميگويد كه اين كتاب بنا به خواست خدا نوشته شده است و ائين خدا هست و جانشين دين اسلام ميباشد.
مراسم سوزاندن كتاب توسط كسروي و دوستانش :
يكي از شاخصه هاي مهم پان ایرانیسم ،سوزاندن كتابهاي غير فارسي و از بين بردن فرهنگ غير فارسها است.كسروي و دوستانش (محمد علي فروغي ،سيد حسن تقيزاده ) مراسمي ترتيب داده و كتاب ميسوزاندند .خود كسروي در اين باره در روزنامه پرچم به دفاع از مراسم پرداخته و مينويسد : …. آري ما كتاب ميسوزانيم ،آن كتابها آذربايجان را ترك مينامد و كتابهاي ديگر كه به عربي نوشته شده اند و به خدا نسبت داده ميشوند.(كتاب پژوهشگران معاصر ايران صفحه ۸۴ ،۱۲۰،۱۲۱)
ماجراهاي سيد كسروي و شيخ خزعل :
زماني كه حكومت خوزستان(دوران عربستان) در دست شيخ خزعل بود .رضا پهلوی قبل از لشكر كشي به آنجا و كشتار مردم عرب ،كسروي را به عنوان جاسوس به اهواز ميفرستد.وليكن شيخ خزعل از جاسوس بودن كسروي مطلع ميشود و كسروي به ناچار به خفاجيه (سوسنگرد) فرار ميكند.به هنگام ورود ارتش به اهواز كسروي يك سخنراني كرده و رضا پهلوی را اعلي حضرت شاهنشاه پهلوي سردار نامدار تاريخ ايران خطاب ميكند.بعد از آن كسروي رييس عدليه آن منطقه منصوب ميشود.هفته بعد طي مقاله اي مينويسد : ما بايد شب تا صبح در حمد و ثناي شاهنشاه پهلوي باشيم و او را دعا كنيم.(البته اين نوع چاپلوسي را از شاهنامه ياد گرفته بود).

آقای بادامچی، سلام
چندروزی بیشتر نیست که با نوشته‌های شما از طریق رادیو زمانه آشنا شده‌ام. با خواندن اولین مطلب از شما » نقش تاریخ در تمامیت ارضی و نقدی بر نظریه کسروی در مورد زبان آذری«، بی آنکه بخواهم یا بتوانم به درستی و یا نادرستی موضوعی این مقاله نظری بدهم، باید بگویم که متدولوژی تحلیلی‌تان را یکی از نوادر روش‌های مقاله‌نویسی ایرانی دیدم: کاربست جمله‌های شرطی و نبود مطلقیت زبانی. چیزی که در اکثر نوشته‌های ایرانی به چشم می‌خورد. نمونه‌ی روزش، نیکفر.
اما به تجربه نمی‌توانم امیدوارباشم که این زبانِ نه مطلق و نه حکم‌دهنده پایدار بماند. فکرمی‌کنم شما هم این تجربه را در دوره‌ی نوشتن تز دکترایتان در ایتالیا- که مدام با استاد راهنما در تماس بودید- داشته‌اید، که در این دوره، زبان و شیوه‌ی نوشتنِ تحلیلیِ نوشته‌ها تمامن از خودِ دانشجونیست، بل سایه‌ی زبان و متدولوژی علمی، که نظارت استادان راهنما واجب الوجوبشان می‌کند، نقش بسیار بزرگی بازی می‌کند. اما اگر این زبان علمی و شیوه‌ی کار پژوهشی درونی دانشجو نشده باشد، جدایی آن دانشجو از سیستم کنترلی استاد راهنما، می تواند منجر به بازگشت به زبان نیمه‌علمی، کشکولی، حکم‌دهنده، پرمدعای کم‌سواد و... شود. نوشتم؛ می‌تواند، اما به تجربه دیده‌ام که با تقریب 95درصدی توانسته است. شاید حرف زیادی باشد که بنویسم که در علوم انسانی جایی برای حرف قاطع یا صدور حکم وجود ندارد، و همه‌ی نطرات علمی در حوزه‌ی علم احتمالات بیان می‌شوند و درصد درستی‌شان هیچگاه به صد نمی‌توانند برسند، و همیشه مشروط به شرایط و فاکتورهای شناخنه و ناشناخته هستند. به دیگرسخن، نمی توان در علوم انسانی نظریه‌ای منطبق بر معادله‌ی درجه‌ی یک خطی: f(x)=ax+b داد. متاسفانه، آنچه که من در نوشته‌های پس از اخذ دکترا در بسیاری از دکترهای ایرانی‌ها دیده و خوانده‌ام- نمونه جواد طباطبایی و نیکفر- فاقد این زبان احتمالی و اندیشه‌ی باز علمی بوده‌اند.
حدسم بر این است که یکی از دلایل بازگشت اینان، وارد شدن به فضای اندیشه و محافل ایرانی است، که به گمان من وجه غالبش زبان و اندیشه‌ی بسته، مستبد، یکسویه (غیرعلمی) و... غالب بر آن‌هاست، ناخودآگاه و یا از سرِ خودخواهی و خودبزرگ‌بینیِ کاذب که خود و پیرامونش به او القا می کنند، تا این آقا یا خانم دکتربه عادت اولیه‌ی زبان بسته و مستبد و غیرعلمی‌اش بازگشت ‌کند. یکی از نماهای این بازگشت، توهین و افترا به هم‌کاران با ابترکردن و یکسویه دیدن نطرات آن همکاران است. نگاه کنید به زبان نیکفر، طباطبایی در مواجهه با نظرات دوستدار و حتا برعکس. دردناکانه شاهدم که بین اینان دیالوگ، به معنای غربی‌اش، در جریان نمی‌افتد تا منِ جوینده را به نقش روشنگری‌شان مفتخرکنند، و مجبور شوم از برهان خلف لقمانی، ادب از که آموختی از بی‌ادبان، مانع سقوطم به گذشته‌‌ام بشوم.
آیا می‌توانم امیدوار باشم، به مثل، نطر انتقادی شما به کسروی(احتمال درستی و نادرستی‌اش را نمی دانم) همیشه با این حرف‌تان همراه خواهد بود: »کسروی یکی از خلاق­ترین روشنفکران زمان خویش بود و بسیاری نظراتی که او در حوزه‌های مختلف مطرح کرده است در نوع خود نخستین­ها در ایران بوده‌اند. بر این اساس هیچ بعید نیست اگر کسروی در زمانه ما می‌زیست، با عنایت به نظریات متاخرعلوم انسانی در مورد مسئله اقوام/ملل در نظریه خویش در مورد هویت آذربایجان تجدید نظر می‌کرد. نقد کسروی فارغ از در نظر گرفتن تفکرات مشابه غالب در میان اندیشمندان روزگار او در سایر نقاط جهان عین بی انصافی و نابهنگامی[9] است. «؟ یا پس از ورود به جامعه‌ی ایرانی و بخصوص ترکان آذری این حس احترام و تحلیل همزمانی تاریخی رنگ خواهد باخت و مثل براهنی به کسروی(هرچند تلویحی) توهین خواهید کرد؟
آقای بادامچی، اگر احتمالن زبان این یادداشت کمبودِ زبان دوستانه و متدولوژیک را دارا باشد، که می‌تواند ناشی از همان بازمانده‌های زبان و اندیشه‌ی مستبد و تربیتی کودکانه‌ام و عادت زبانی ناشی شده باشد، اما خواهش می‌کنم بپذیرید که من قصد هیچگونه معلم‌بازی و توهین را نداشته‌ام. خوشحالم که شما اینگونه باز و علمی می‌نویسید، خواستم خوشحالی‌ام را بیان کرده باشم. و می‌ترسم که بعدها این جور ننویسید، خواستم این ترسم را هم بیان کرده باشم.
علی صیامی/هامبورگ/29 جولای 2012

کاربر گرامی که در تاریخ, 05/07/1391 - 15:52.کامنت نوشته و ادعا کره اند/1- آذربایجان همواره بخشی از ایران بوده و این نه نظریه کسروی بلکه یک حقیقت تاریخی است./باید دانست که حکومتی به عنوان ایران در زمان ساسنیها موجود بوده است و جالب است که شاهان ساسانی خودرا پادشاهان ایران وغیر ایران مینامیدند در فهرست غیر ایران نام
اذربایجان نیز ذکرمیشود.به عبارت دیگر اذربایجان در ان دوره از تاریخ خودش یکی از کشورهایی بوده که توسط ساسانیها با زور تحت حاکمییت پادشاهان این سلسله در امده بود به اصطلاح کنونی مستمعره ایران بود.این یکی دوم.بعد از ساسانیها در زمان حکومت اسلام در خاورمیانه باز حکومتی به نام ایران وجود نداشت .بعد از عراب طوایف ایرانی زبانچند حکومت خورد تاسیس نمودندولی هیچ یکی از ان ایران نام نداشت علاوه بر ان هیچ یکی
از انها نتوانستند اراضی کنونی ایران را تحت یک حکومت جمعاوری کنند.طوری که معلوم است بعداز انها باز ترکانتوانستند کم و بیش ایران امروزی را در یک حکومت قرار دهند -محمود غزنوی. درزمان سلجوقیان و مغولها و قارا قویونلوهاو اق قویونلوهاو صفویها حکومتی به نام رسمی ایران موجود نبود. انها در تاریخ با عناوینی که ذکر شده ثبت شده اند نه تحت عنوان ایران.سوم. نباید فراموش کرد که در اراضی کنونی ایران بعد از ساسانیان اول عراب وبعد ترکان
و بعد موغلان و بعد باز ترکان حکومتها تشکیل کرده اند تا زمان پهلوی دوم در قرن ٢٠ میلادی اگر از منطق شما پیروی کنیم باید بگوییم که ایران بخشی از حکومت عرب وترک ومغول و باز ترکان بوده است. اگر توجه کنیم که بعد از مغولها مرکز تاسیس حکومت جدید عمدتا اذربایجان بود باید تاکید کنیم که ایران بخشی از اذربایجان بود.چهارم. اصطلاح ایران برای پانفارسیستها یک پرده پوشی برای پنهان کردن حقایق تاریخی وسرپوش گذاشتن بر روی مقاصد تمامیتطلبی وضد دموکراتیک وغیر انسانی خود ایفای نقش میکند. بله امروز در دنیا حکومتی موجوداست به نام ایران و یکی ازقسمت عمده ان اذربایجان نام دارد .در این کشور چند قوم عمده= فارسهاو ترکان اذربایجانی وکردها و غیره باهم ولی در شرایط غیر برابراز لحاظ حقوق ملی/قومی ویا تحت سلطه ملت فارس زندگی میکنند و خواهان اعاده حقوق حقه قومی خود هستند.ولی نمایندگان ملت حاکم میگوید این خواسته ها به تمامییت ارضی ایران عاصیب میرساند. وقتی یکقومی نمیتوانددر داخل مرزهای یک حکومت حقوق حقه خود را تامین کند در ان صورت مجبور است راه های دیگری جستوجو کند.پس سیاست برتری ملی / قومی تهدیدی برای تمامیت ارضی است

باید زبان رسمی کشور را به انگلیس تغییر داد. و هر دانش آموز را آزاد گذاشت که در کنار زبان انگلیس زبان مادری خود را بخواند و یا فارسی را. زبان فارسی برای ایرانیان مشکلات زیادی ایجاد کرده است. اولا: الفبای آن عربی است. حروف صدا دار کوتاه و بلند زیادی یا ندارد و یا در موارد زیادی نوشته نمیشود. برای فهم دقیق زبان نوشتاری آن باید چند باز متن را خواد تا مفهوم نویسنده را از کونتکست درک کرد.و یا حدس زد.و همیشه میتواند برای مفهوم متن، قراعت دوم وسوم وجود داشته باشد. این را کسانی متوجه میشوند که بر چند زبان نوشتاری مسلط باشند.(البته همین ضعف این زبان را برای شعر که نیاز به برداشت شحصی و متعدد دارد یا مذهب، بسیار خوب و عالی است) دوم: زبان فارسی هنوزمنطقی نشده است.و این کار سرمایه گذاری و زمان و اراده ملی قوی میخواهد که در اولویت مردم وحکومت های ایران نبوده ونیست. اتفاقات افتاده در این زمینه، بسیار کم وسلیقه ای بوده است. سوما: در این دنیایی سرعت و همه جانبه با انفجار اطلاعات و علم و تکنولوژی ،بجای اینکه فرزندان ما وقت صرف یاد گیری فارسی و عربی، برای فهم فارسی کنند. بهتر است همان وقت را برای یادگیری انگلیسی و لاتین صرف کنند که زبان علم و اطلاعات است. و بدین ترتیب نه انرژی زیادی صرف ترجمه اطلاعات و دانش روز افزون کنونی میشود. و نه فاصله زمانی زیاد بین دسترسی ما و علم روز می افتد.(ترجمه فارسی هیچگاه کیفیت معلومات اورژینل و اصلی را ندارد و ترجمه إین همه اطلاعات و یافته ها با سرعت امروزی غیر ممکن است. و همیشه ترجمه وقت و انرژی زیاد میخواهد.) تعصبات  و نوسالژیک را کنار بگذاریم و بگذاریم فارسی زبان شعر و هنربماند و در مورد دگر زبانهای محلی هم به اندازه فارسی شانس زندگی هنری دهیم.

جناب رفعت رکنی ، پیش از هر چیز توصیه میکنم شما هم سری به لغتنامه های فارسی مانند دهخدا و معین بزنید و ببینید چقدر لغات از زبان پربار و غنی ترکی ، زبان مادری ما ترکان آذربایجان که با تمام وجود به ان افتخار میکنیم ، وارد زبان فارسی گردیده است ، لغات روزمرهی مانند قاشق ، بشقاب ، اتاق ، و ... . که اگر بخواهید لیست بلند بالایی را میتوانم ارایه نمایم ، البته من این را به هیچ عنوان به منظور تحقیر زبان فارسی نمیگویم ، و اعتقاد راسخ دارم تمامی زبانها محسنات خاصه خود را دارند، اما جنابعالی تنها جهت تحقیر ملت من ، سعی در برتر نشان دادن زبان فارسی را دارید، تا جایی که متاسفانه خلاف ادب فرهنگ و زبان ما را خرده فرهنگ مینامید . تمایلی به صحبت با ****  شما را ندارم ،*** ، اما وقتی میبینم به انکار کتاب سوزی ها که از سوی همفکرانتان بر علیه ملت من انجام شد ، میپردازید ، نمیتوانم سکوت کنم ، کافی است سری به ویدئو های مربوط به حوادث ۱۳۲۵ آذربایجان بزنید . ببینید کتابهایی که در آن زمان به همت رهبر عزیزمان پیشه وری، در مدارس و دانشگاههای آذربایجان به زبان ترکی تدوین و تدریس میشد ، چه گونه طعمه نفرت نژاد پرستی حکومت پهلوی گردید ، پیدا کردن این ویدئو ها به راحتی در یو تویوب امکان پذیر است ، اما مطمئنم شما دنبال واقعیت نیستید . سخن بعد اینکه ما همه نوع پان شنیده بودیم جز " پان آذزبایجانیسم " ؟!!!! که ان را هم به لطف شما شنیدیم که البته خود بهتر میدانید نمیتوان طرفداران اتحاد دو آذربایجان را " پان آذزبایجانیسم " نامید .بد نیست بدانید کسانی با افکار شما در واقع نقش کاتالیزور یا همان سرعت دهنده این ترکیب و اتحاد را بازی میکنند ، که به سهم خود از شما تشکر میکنم . فرموده اید که دوستان کامنت گذار آذری " سخنان کودکانه " نوشته اند ، از تمامی خوانندگان محترم سوالی دارم:آیا کودکانه تر از این استدلال << که چون اسم فلان آذربایجانی " رستم ، نریمان یا داریوش " است پس ای اهالی آذربایجان شما هیچ هویتی ندارید، جز ان چه که ما میخواهیم ، یعنی " ایرانی "( که البته اسم رمز فارسی است ) و تا قیام قیامت بایستی اسیر ما باشید. >> ،به عمر خود تا حال شنیده ا یید ؟

پیام من خطاب به جناب آقای نصرالله رفعت رکنی وکامنت روز یکشنبه, 05/08/1391 - 16:36ایشان می باشد,میخواهم مطابق منطق ایشان سخن بگویم و نتیجه گیری نمایم : " هموطنان " فارس " باید سرانجام دریابند که زبان یکی از جنبه های هویت است و آنها در تاریخ،رمضان ، محرم ، حج ، عید فطر, با تمام اعراب شریک اند. بگذریم از مذهب و بود و باش زندگی,به شهادت خلاقیت وسیع ادبی و علمی پارسیان به زبان عربی ، این زبان زبان ملی پارسیان هم بوده و بحث، گویا بر سر زبان محاوره است و گرفتاری در شوونیسم زبانی! مگر این که نیاکان را خائن معرفی کنیم. تمامی ادبا و بزرگان فارسی زبان به زبان عربی ، قرون اول تا یازده هجری مینوشتند ، و بهترین اثار آنان به زبان عربی بعد از حمله اعراب میباشد . نگاه کنید به اسامی خودتان مثلا: " نصرالله رفعت " که تماما عربی است , یا سیاستمداران و شاهانتان مانند : محمدرضا شاه ، رضا شاه ، و .. که تماما اسامی عربی میباشد .

یک دو تا پاسخ به کامنت های من گذاشته شده که دخلی به عرایضم ندارند! در موارد دیگر هم این بی دخلی! دیده می شود. به نظر می رسد که آن شمار اندک از هموطنان**** متوجه تضادهای منطقی گفتارهای خود نیستند. در واقع، اینان در حال اجرای نوعی مونولوگ هستند. امیدوارم اقلاً این مونولوگ های بی سر و ته، بتواند برخی غیظ ها و کینه ها را فرو بنشاند. ***

آخرین کامنت بنده ی متحیر در ذیل مقاله ی آقای بادامچی!
در باره ی آنچه بنده نوشته بودم«کاربر های مهمان» پاسخهای جالبی داده اند که نظرمرا در مورد«غیظ»، «مونولوگ»...تأیید می کند. قضاوت با کسانی ست که اینها را می خوانند و در وهله ی نخست آقای بادامچی. اما در مورد عربی نویسی باید عرض کنم که بله، به دلایل تاریخی ایرانیان کتابهای معتبر عربی نوشته اند و شعرها به زبان عربی سروده اند. اما در آن ها، ایرانی بودن خود را با افتخار به رخ عرب کشیده اند: بشاربن برد تخاری، مهیار دیلمی، ابونواس و خیل شعوبیه. اما شاعران و نویسندگان آذربایجان و اران، در شعرهای فارسی خود ایران را ستوده اند. مثل خاقانی در ایوان مداین و یا نظامی با این بیت در هفت پیکر:
جمله عالم تن است و ایران دل نیست گوینده زین قیاس خجل
و قطران: اگرچه داد ایران را بلای ترک ویرانی(بقیه اش را به دیوان قطران حواله می دهم. گویا طرف خاین بوده!).
در مورد واژه ها و نامها هیچ متوجه «خودتی» گفتن «کاربرمهمان» نشدم . چه عیبی دارد؟ من ترک خراسانی هستم و ترکی را به خوبی می دانم. در این بیت واحدی
هرکیمی ناز ایله دی دوشمن جان اولدی منه دوشمن اوز بختی میدی، ایندی عیان اوی منه
چند تا لغت فارسی هست؟ خوب، باشد. دادو ستد لغت همیشه وجود داشته است. اما در همه ی ترکی های دنیا هزاران لغت فارسی هست و حتی ضمیرهایی همچون «من» و «اُ» هم در ترکی وارد شده است. نمی دانم این پاسخگویی های کتره ای به چه کار می آید؟ نصرالله بن محمدتقی بن محمد بن عباس

لغات متداول ترکی در زبان فارسی ، به خاطر طولانی بودن لیست اینجا تنها به ذکر معدود لغاتی بسنده میکنیم ، و باقی برای اهل تحقیق وا میگذریم :
آبجی (معین) , اتاق/ اطاق (معین), اُتراق: توقف چند روزه در سفر (معین), اجاق(معین), آچار (معین),آچمز (معین),
آذوقه/ آزوقه (معین),اردو(معین),آلاچیق (صفا)(معین),ایل (معین) ,باتلاق (نجفی),باشی (معین) پسوند بعضی از شغلها به معنی رییس؛ مانند آشپزباشی= سرآشپز, بیرق / بیدق (معین),تسمه تاسمه (معین),تشک (معین) دؤشک (نجفی) تُشاک (کاشغری),توپ (غیاث اللغات )(دهخدا),توتون/ تُتُن: دود (معین),تومان(ده هزار) (معین), جار (معین),جارچی (معین),جرگه (معین): حلقه , جوخه: واحد نظامی هشت نفری (معین),چارق (معین),چاق چاغ (معین) ,چاقو: کارد kārd چالش (نجفی) جنگ,چپاول (معین),چپق (معین),چکمه (معین),چلاق/ چولاق (معین)چُلَق: بریده‌دست، تباه‌دست (کاشغری),چماق/ چوماق (معین) چُمَق: عصا (کاشغری),چمباتمه چونقاتیمه (معین),خانم (معین),سنجاق (معین),سورتمه (معین) ,ساچمه (معین),سوغات(معین),شلاق(معین),.............................