بسیار جالب و درگیر کننده. تاکید جناب نیکفر بر "ترانسندانس" اندیشه هایدگر بسیار آموزنده است. فهم هایدگر همواره از برقراری تناظر میان آندیشه و رفتار سیاسی او آسیب دیده است، به ویژه آن که فهم و نقد سیاست مربوط نیز غالبا با معیارهای فلسفی صورت نگرفته است. اگرچه درجه ای از شتاب لازمه زندگی روزمره و حیات اخلاقی و سیاسی است و نسبت ما با هایدگر می تواند بر همین مبنا امروز و این جا صورت بگیرد ولی فهم او (هم اندیشه هم رفتار) به دور از شتاب زدگی و احتمالا با فاصله گیری تاریخی پیدا می شود.

تمام این گفت و گو، ره به جایی نمی‌برد مگر تکلیف چند چیز را روشن کند: نازیسم و فاشیسم چیست؟ ارزش‌داوری ما پیرامون آن چه میتواند بود؟ فلسفه ی هایدگر چیست و اساسا از همه مهم‌تر آنکه: چرا باید به پرسش نسبت نازیسم و فلسفه ی هایدگر پاسخ گفت؟
تمام کمک‌هایی که جناب نیکفر از تاریخ فلسفه گرفتند و قطار کردن نام‌هایی از پروتاگوراس تا نیچه و واگنر هم، دست آخر هیچ مشکلی را حل نمی‌کند..
اگر به روایتی دیگر بخواهم پرسش خود را از سر بگیرم، چنین خواهم گفت: آن منطق دیسکورسیو که در پی یافتنش در هایدگر هستیم، از بنیان چه نسبتی با ذات فلسفه ی هایدگر دارد؟ آیا هایدگر به اقتضای آن که چیزهایی "گفته" می‌توان گفتارش را دیسکورس نامید و دست آخر نسبتش را با گفتار دیگری چون فاشیسم سنجید؟ تحلیل دیسکورسیو، آیا با متن و متد هایدگر نسبتی دارد؟
و حال نکته ی مهم تر این است که آیا راه سنجش بنیادین و ریشه‌ای(رادیکال) هایدگر و فلسفه اش، تنها بند کردن به چیزی به نام فاشیسم است؟ آیا مثلا به حیث این که در ریاضیات و هندسه و ساختار آکسیوماتیک آن، حکم جزمی می‌کنیم، باید نتیجه گیریم که منطق دیسکورسیو ریاضیات و هندسه یک توتالیتریانیسم سیاسی است؟!
چرا در این واکاوی مفاهیم، خبری از هگل و راه او نیست؟ مگرنسبت اندیشه و مفهوم و فلسفه با تاریخ و امر سیاسی، بیرون از یک هگلیانیسم روشن است؟ اینجا حتا نیچه هم به وجه تبارشناسیک اش در غیاب است، و البته تعجبی نیست. گو اینکه خود اینان متهم ردیف دو اند، پس از هایدگر!
اما در مقام کنونی، کاری به کارنامه نداریم، روش و منطق و متدولوژی است که کار ما را به اینان می‌رساند. با بیان تاریخ فلسفه‌ای، به ویژه با سبک روایت بی‌طرفانه نسبت به مفاهیم، هر کار کرده باشیم، تامل فلسفی نداشتیم. چنانکه هگل هم در آغاز پیش گفتارش بر پدیدارشناسی روح اشاره به این داشته: «از آنجا که قرارِ فلسفه ذاتا در اقلیم عامیت (Elemente der Allgemeinheit) است که مورد خاص (besonder) خود را در بر دارد، می‌توان چنین پنداشت در که فلسفه بیش از علوم (Wissenschaften) دیگر با بیان خود امر (Sache selbts) در کمال ذاتش در {قالب} مقصود نهایی یا آخرین سر و کار داریم، که گزارش {ما} در قبال آن خود به خود، ناذاتی خواهد بود...» (پیشگفتار پدیدارشناسی جان، باقر پرهام، هگل صص 24-25)
این «گزارش» که هگل از آن سخن می‌گوید، بیشترین شباهت را به کاری دارد که جناب نیکفر با پروتاگوراس تا هایدگر در این گفت و گو انجام داده. اگر بنا بر تامل مستدل و منطقی و روش‌مند است، آقای نیکفر می‌باید تکلیف خود را با متدولوژی خاص هگل به تمامه روشن می‌کردند و سپس این چنین نام ها و مفاهیم را به هم می‌بافتند.
دیگر اینکه، چرا باید اصالت خواهی هایدگر را یارگون (به تعبیر آدرنو) و یا ایدئولوژم یک ایدئولوژی و یا جماعت گرایی رمانتیک خواند؟
موضوع اساسن شخص هایدگر و احیانن تحلیل های شبه روان‌کاوانه است یا نسبت یابی فلسفی بین مفاهیم؟ آیا ساخت روش پدیدارشناسیک هرمنوتیکی واسازنده‌ی هایدگر، اجازه یک خوانش ایدئولوژیک یا رمانتی سیسم از فلسفه اش را به ما می‌دهد؟
بگذارید به سبک پدیداشناسان، باز پرسش هایم را از نو و راه دیگر بیآغازم و این بار از فلسفه بپرسم: فلسفه چیست و موضع تفکر جناب نیکفر به آن چیست؟ آیا ما با مجموعه‌ای از آثار و گفته‌هایی به هم بافته شده و تهی از معنا رویاروییم که آثار فلسفی نامیده شده اند؟ آیا ذات فلسفه موجود خودبسنده‌ای همچون دیسکورس-گفتار فوکویی است؟ آیا با تحلیلِ ساختاریِ کلی و غیر تاریخی و گشتالتی است که باید فلسفه را بررسید؟
آیا مرگ مولف بارت را میتوان به سادگی همچون مرگ فیلسوف بر آثار فلسفی اعمال کرد و یا این آثار فلسفی دارای چیزی بنیادین تر از منطق گفتار-ساختار صرف است، چیزی چون منطق مفهومی (و احیانا دیالکتیکی-هگلی)؟
این که هایدگر منتقد تکنیک است، معنا و مفهوم "منتقد بودن نزد هایدگر" و به ویژه "تکنیک" روشن است؟
دست آخر این که این همه رفت و برگشت میان مفاهیم پیچیده و لایه لایه ی هایدگر و فلسفه با جزئیات زندگی شخصی او، به ویژه بدون پرسش از پروبلماتیک اساسی اش، تا چه حد پرسشی دارای جدیت مفهومی و دقت فلسفی است؟
و اگر نیست، چرا باید برای کسی که به فلسفه ی هایدگر کار دارد (چنان که مبنای این گفت و گو هم همین فرد نوعی است)، جدی گرفته شود؟

جناب نیکفر باید تکلیف چند چیز دیگر هم روشن کنند !آیا اب در تنگ است یا در اقیانوس !آیا اب آن است که می شود خورد یا اچ دو او است ؟! آیا ریاضیات به جهان شکل می دهد یا جهان به ریاضیات ؟! آیا مرغ اول بود یا تخم مرغ !

فقط می توان با والتر کوفمان همرای شد که زبان سنگین کانتی کل فلسفه را به بیراهه برد و علی رغم اینکه کانت یکی ار بزرگترین فیلسوفان است اما بر هادیدگر و به خصصوص پیروان او تاثیری بسیار بد به جا گذاشت که روشنگری را واگذاشتند وبه طرح مفاهیمی پرداختند که حاصل ان بی دقتی وگمراهی بیشتر بود

نیچه بدرستی گفت پرسیدن سوال بیشمار نشانه حکمت نیست !!