متاسفانه در بین ما ایرانیان دیگر مرسوم شده است که فقط حکم دهیم بدون انکه دلیلی علمی برای صدور حکم داشته باشیم علت همه ی این آسمان ریسمان اقای نیکفر هم همین است . تحلیل اقتصادی غلط است البته من در هیچ جایی از ایشان ندیدم که نظرات اقتصاد سیاسی مارکس را نقد کرده باشند و در همین مقاله هم ما شاهد هستیم که نویسنده چگونه سرگیجه گرفته و حتی وقایع تاریخی را انگونه که خودش می خواهد بیان می کند نه آنگونه که بوده . عدم قبول اقتصاد سیاسی یعنی بقول معروف کاه را دیدن و اب زیر آنرا ندیدن . به همین دلیل شرح مختصری می دهم تا ابتدا مقاله ی شما کمی از سرگردانی خارج شود . از واقعه ی رژی تا انقلاب 57 وضعیت ایران وارد یک برزخ می شود زیرا تا سال 1342 شیوه ی تولید کشور بر اساس تولیدات کشاورزی و به زمین وابسته بود و از سال 1342 به اینسو شیوه ی تولید ایران به سمت صنعتی شدن و سرازیر شدن نیروی کار رو.ستایی به شهرها بود از اینرو علی رغم اینکه ماهیت آن متفاوت است اما از نظر شکلی همان مبارزه ی سنت و مدرنیته از واقعه ی رژی تا کنون بوده است . به همین دلیل مبارزات انقلابی صدر مشروطه جنبه ای کاملا رو به تکامل و مطابق منافع جامعه ی ایرانی شکل گرفته ولی این "انقلاب 57 " مبارزه ای ارتجاعی و برای استقرار تولید خرد سنتی و حفظ بازار داخلی برای تولیدکننده ی داخلی داشته است چگونه این اتفاق افتاده است ؟ از سال 42 بازار داخلی کشور در اختیار سرمایه دار تولید کننده ی داخلی به شیوه ی صنعتی رشد می کند ثروت اجتماعی را متمرکز می کند و با حمایت دلارهای نفتی زیربناهای اقتصادی در حال شکل گیری ست از اینرو روستائیان برای تغییر شرایط زندگی و زندگی بهتر به سمت شهرها هجوم می آورند تا سال 57 سرمایه های داخلی رشد و شکوفایی اقتصادی را به ارمغان می آورند اما کاهش قیمت نفت ناگهان طرحهای بزرگ اقتصادی شاه را متوقف کرده و روستائیان را بیکار کرده و حاشیه نشین شهرها می نماید شاه به جای آنکه سرمایه های خارجی را جذب کرده و بحران اقتصادی را سامان دهد منافع محلی اش او را ناتوان ساخته و حاضر به پذیرش و در نتیجه تقسیم سود بازار داخلی با سرمایه ی جهانی نیست اما از سوی دیگر روستائیان حاشیه نشین شهرها که بیکار شده اند و همینطور تولید کننده ی سنتی که قادر نبوده با شیوه ی تولید مدرن و صنعتی رقابت نماید و همینطور موج جدید اقشار متوسط که خواهان زندگی بهتر هستند نیروهای بالقوه ی سرنگونی شاه را فراهم می کنند از اینرو تحولات سال 57 نه بر مبنای منافع آگاهانه ی جامعه که ساختن آینده ای بهتر را برای کل جامعه در نطر دارد بلکه بر مبنای منافع آنی و نا آگاهانه ی جامعه شکل می گیرد نیروهای جدید به قدرت رسیده به جای جذب سرمایه ی خارجی شعار نه شرقی و نه غربی و استقلال آزادی جمهوری اسلامی را سر لوحه ی آینده ی خود قرار می دهند و ما در سال 57 مشاهده می کنیم که مدرنیزم نیرو و نماینده ای برای دفاع از خود ندارد دولت بازرگان که اولین دولت است بازرگانی خارجی را دولتی می کند طرحها و لوایح مختلف می دهد تا اقتصاد را در ید قدرت دولت برای حمایت از تولید کننده ی خرد و سنتی بدهد و تا امروز که احمدی نژاد طرح کارگاههای خود بازده را می دهد . از اینرو تفاوت نمی کرد که چه نیرویی قدرت را به چنگ آورد همه ی نیروها در مبارزه علیه سرمایه ی بزرگ و بقول آن روزی ها امپریالیزم دارای برنامه و عمل یکسانی بودند همه برای حفظ بازار داخلی برای خود و مبارزه علیه امپریالیزم با کمتر تفاوتهایی یکصدا شدند و یکصدا ماندند . و اگر باز هم بنابر پیشنهاد آقای نیکفر باز هم همان نیروها حاکمیت را بدست بگیرند باز هم نوعی جمهوری اسلامی را احیاء خواهند کرد . سلطنت طلبان و لیبرالها خود موجد این شرایط بودند چگونه نیرویی که خود بحران را ایجاد کرده و برای حل بحران هم برنامه هایش شکست خورده دوباره می تواند نمایندگی مدرنیزم را بکند شما با تطهیر از آنان تف به به تجربه ی بیش از سی سال مردم کرده اید . آقای نیکفر برای حل مشکل بیکاری که مهمترین معضل هم سیاست و هم اقتصاد و هم فرهنگ و ... ایران است - که البته موضوعی اقتصادی ست - تنها جذب سرمایه ی خارجی راه حل آنست و برای جذب سرمایه ی خارجی نیاز به سر و سامان دادن سیاست خارجی و همینطور فرهنگ مهمان پذیری و امنیت سیاسی داخلی و همینطور دموکراسی ست . اما برای به انحصار در آوردن بازار داخلی در دست عده ای سوداگر نیاز به استبداد بی سروسامانی سیاست خارجی و هرج و مرج فرهنگی و نبود امنیت داخلی ست . شما تاریخ را وارونه خوانده اید حل مشکل بیکاری با افسانه پردازی تفاوت دارد . شما خودتان اعتراف می کنید که بحث سنت و مدرنیته به تدریج وارد ادبیات سیاسی ما شد یعنی ما تمام جنگ سنت و مدرنیته را در صدر مشروطه در سال 57 فراموش کرده بودیم این ربطی به چپ یا راست بودن نداشته است . زیرا شرایط اجتماعی ما در سال 57 بر اساس منافع ناآگاهانه شکل گرفته بود و منافع آنی نیروها بر منافع آگاهانه که مطابق ماتریالیزم تاریخی است و تکامل جامعه را مد نظر دارد سلطه یافته بود . از سطح باید به عمق رفت تا صفات ثانویه ی پدیده ها پرده ی ساتری بر اساس درونزای پدیده ها نکشیده باشند . ما را گمراه نکنید . بحث اطلی را در کامنت دیگری دنبال می کنم

مطالبی با نکات مهم و قابل تاملی بود. در مورد سوال اول،در آخر مقاله باید گفت که قدرت بخشیدن به رکن چهارم دموکراسی یعنی‌ رسانه‌های گروهی، پایه و اساس یک نظام دموکراتیک و تامین کننده حقوق شهروندان است. رسانه‌هایی‌ که برای نظارت بّر عملکرد دولتیان،حراست از قوانین تصویب شده، ایجاد گفتمان مدنی،فرهنگ و آگاهی توده‌ها نقش چشمگیری میتوانند داشته باشند. در مورد سوال دوّم در مورد همگانی کردن روند سکولاریزاسیون، این مهم به روشنفکران و فرهیخته‌گان یک ملت وابسته است که دیالوگ و برخوردی روشنگرانه با مخاطبین خود،خالی‌ از تبعیض،تعصب، افراطی‌گری،موعظه‌گری،خشونت،کینه‌ورزی و... همراه با زبان و ادبیاتی غیر پیچیده و قابل فهم برای همه لایه‌های اجتماعی در کشور بوجود بیاورند و حراست از آن را برای خود و دیگران پاس بدارند تا جامعه را از درون منقلب و متحول و از برون اصلاح‌پذیر و متمدن، شکل دهند!

شما اقا یا خانم مجهوالهویه و کامنت گذار لطفا راه درست را برای ما تشریح بفرمایید . تا همانطور که همیشه گفته ام بشریت نیاز به تحلیل تجربیات گذشته و راه نوین دارد از اینرو بسیار خوشوقت خواهم شد که راه نوین شما را مشاهده کنم . و تنها نمی توانم با شعارهای شما انرا مکشوف نمایم .

یکی از راههای رسیدن به مردم سالاری،کار سیاسی-فرهنگی صحیح است.یک دولت مردم سالار بدون تردید با انچه که برخی از علمای مذهبی جهت عوام فریبی و حیله گری و سودجوئی عنوان میکنند, برخودی منطقی، علمی و مردم پسند می نماید و مانع از انحراف فکری در جامعه میشود.به اعتقادات مردم احترام و با حتاکان به ادیان برخوردی علمی،قانونی و متمدنانه دارد.چون در یک نظام مردم سالار وکلا و وزرا هر یک عقایده خاص خود را دارند(مذهبی و غیر مذهبی)
متاسفانه اکثر دوستان تبلیغ کننده سکولاریزم افرادی غیر مذهبی هستند و اخوندها هم از همین ضعف جامعه روشنفکری استفاده کرده و با عوام فریبی ,مردم را نسبت به مردم سالاری واقعی بد بین میکند.بطور مثال اخوندها همیشه گفته اند که نیروهای خواهان دمکراسی افرادی خدا نشناس هستند و میخواهند جامعه را به سوی فحشا برده و دین مردم را از انان بگیرند و نهایتا اسلام را در جامعه از بین ببرند.
چه خوب است که رفقای چپ ابتدا خود به مردمسالاری علاقمند شوند و اهداف مارکسیستی و لنینیستی خود را فراموش نمایند و همچنین بپذیرند که در یک نظام مردم سالار یک اخوند هم میتواند وکیل مردم باشد و در مقام وزیر در خدمت به جامعه کوشا شود.
بسیاری از دوستان مردم سالار مذهبی نیز به دلائل مختلف در شرایطی نیستند که مردم به انان به عنوان یک راهبر احترام بگذارند.هیچ حزب و سازمان غیر وابسطه سیاسی معتقد به مردم سالاری هم نداریم که با فعالیتهای سیاسی خود مردم را با خود همراه کند.
به نظر من با اعتقاد داشتن قلبی به مردم سالاری و اتحاد همه نیروهای سیاسی مردم دوست،میتوانیم ابتدا با اجتماعات خود و درخواست از مسئولین برای تجدید نظر در سیاستهای اقتصادی و رفع تبعیض و رانتخواری و نیز مبارزه جدی با اعمال تحریم اقتصای توسط امریکا و غرب و سازمان ملل تحت نفوذ انان که راه سرکوب را توسط اخوندها هموار کرده است،جنبش دمکراسی خواهی را در ایران تقویت کرده و فرهنک دیکتاتوری موجود در کشور را کم کم از بین بریم.در غیر اینصورت اگر بنده و یا جناب عالی هم در مسند قدرت باشیم،اگر از خامنه ای و احمدی نژاد و .......بدتر نباشیم،مطمعنا بهتر هم نخواهیم بود.شخصا گمان نمی کنم که سیاسیون و سیاست مردان و زنان دیکتاتور منش کنونی در ایران(مسلمان و غیر مسلمان) در چندین سال اینده،از خودخواهی و لجاجت دست بردارند و به خاطر مردم ، قدمی در این راه انسانی بنهند.به امید ان روز