واقعیت‌های بسیاری در این مقاله گفته و یادآوری شده ولی نتیجه‌گیری‌های ارائه شد کاملاً اشتباه و ناپخته است. نویسنده محترم بهتر بود که ما را با ذکر نام از وجود آن دو کشور دمکراتیک در خاورمیانه و آفریقا و آن هفت کشور مسلمانی که سیستم دموکراسی دارند، آگاه میکردند. شاید منظور اسرائیل،مالزی، سنگاپور است،هر کدام از آنها مبحثی جدا و طولانی است. ۱- اینکه نفت بوجود آورنده یک حاکمیت دولت‌سالار مرکزی که همچون یک بزرگ سرمایه‌دار و عامل بازدارنده در تار و پود اقتصاد ایران تنبیده، درست است ولی آیا بدون درآمد نفت، با توجه به کم‌آبی‌ قسمت زیادی از ایران،بیسوادی،فقر و بیماری،جهل مذهبی‌ و... که بطور مثال در سفرنامه‌های خارجیان، در زمان قاجار میخوانیم، میتوانستیم امروزه دارای فرودگاه و اتوبان، جاده و ساختمان و... باشیم ؟! آیا با قران، فال حافظ، اشعار مولانا، فقه شیعه و... افغانستان دومی نمی‌‌شدیم ؟! ما چه چیزی در مبادله با بازار جهانی‌ یا محافل علمی‌ داشتیم تا در آن سرمایه‌گذاری مادی و معنوی میکردیم و گلیم خود را از آب بیرون می‌‌کشیدیم ؟! ۲- اکثریت ۲۰-۱۵ درصد طبقه متوسط شهری که در ایران وجود دارد وابسته به این دیوانسالاری دولتمدار نفت‌محور است و شریک فساد و چرخش انگلی سرمایه تجاری- بازاری، در جامعه است بعبارتی هر دو مکمل هم هستند و در پسرفت جامعه و اقتصاد کشور منافع لحظه‌ایی و مشترک دارند. ۳- نفت و گاز محدویت زمانی‌ دارند و روزی تمام خواهند شد، از طرف دیگر با وجود سیاست‌های بازدارنده حکومت‌های سوداگر در مقابل بدیل‌های غیر فسیلی زیست محیطی‌ و پیشرفت علمی‌ رهیافت‌ها و کاربرد انرژی مصنوعی که به محیط زیست هم آسیب نمی‌‌رسانند، عرصه برای کشورهای تک‌ محصول نفت فروشی چون ایران، تنگتر می‌‌شود، (شیوخ عرب، درآمد‌های نفتی‌ خود را به بنگاهای یهودی برای سرمایه‌گذاری در شرکتهای غربی میدهند و سودآوری دارند، البته آنها هم از گزند توفان‌های سیاسی و مافیایی در امان نیستند) ، تا جایی‌ که حتا فرش،خودرو پراید،انرژی هسته‌ایی، زعفران،سوهان،گز و سماق وطنی هم جوابگوی اقتصاد ۷۰ میلیونی ایران نخواهد بود.

پیوست؛ مصاحبه یک دیکتاتور خود شیفته و نفت بعنوان ابزار سیاسی