حملات نیروهای زمینی و هوایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران به مناطق کردنشین در غرب ایران به‌ویژه در منطقه کوهستانی قندیل، پایگاه اصلی گروه «پژاک» با پایان ماه رمضان از سر گرفته شده است.

 

در گفت‌وگو با محمدرضا اسکندری، روزنامه‌نگار کرد مقیم هلند از او پرسیده‌ام: آخرین اخبار و اطلاعات شما از این درگیری‏ها چیست و دو طرف درگیر، به اضافه ارتش ترکیه که به منطقه محل استقرار «پ‏‏ک‏ک» حمله کرده‏اند، چه موفقیت‏ها و شکست‏هایی کسب کرده‌اند؟

 

 

محمدرضا اسکندری: با توجه به اطلاعاتی که روز شنبه سوم سپتامبر (12 شهریور) به ما رسیده، وضعیت مناطق مرزی ایران، در روزهای یادشده به‌شدت بحرانی بوده است. توپخانه‏ها و نیروهای سپاه تلاش کرده بودند به مناطق نزدیک به کوهستان‏های قندیل نزدیک بشوند و در این زمینه، حتی تلاش‏شان بر این بوده است که از نیروهای مهندسی‏شان استفاده کنند و بتوانند هرچه بیشتر راهسازی کنند تا به مناطقی که نیروهای «پ‏ک‏ک» در آن‏جا هستند، نزدیک‏ شوند.

 

با توجه به این‏که مسئله مهندسی، یکی از مسائل خاص عملیات‏های بزرگ جبهه‏ای است، نیروهای «پ‏ک‏ک» و «پژاک» اعلام کردند که با آن‏ها درگیر شده‏اند. پژاک اعلام کرده که در این درگیری‏ها ۷۶ نفر و حتی فرمانده سپاه سردشت و همینطور چندتن از نیروهای بومی آن‏جا کشته شده‏اند، ولی هنوز هیچ منبع موثقی تعداد کشته‏‌شدگان را تایید نکرده است. روز شنبه، رسانه‏های جمهوری اسلامی اعلام کرده‏اند که دونفر از افراد بومی‏ نیروهای سپاه کشته شده‏اند.

 

واقعیت این است که رژیم جمهوری اسلامی و سپاه پاسداران در طول ماه رمضان تلاش‏شان بر این بوده است که نیروهای بیشتری را به منطقه بیاورند و در فکر این بوده‏اند که با یک عملیات گسترده، نیروهای نظامی خود را در مناطقی پیش ببرند که نیروهای «پ‏ک‏ک» مستقرند.

 

 

روز سوم سپتامبر، فرماندهی «پ‏ک‏ک» در پیامی به یکی از کنفرانس‏های بزرگ در کلن، اعلام کرد که بحث، بحث پژاک نیست. بحث بر سر این است که این‏ها می‏خواهند کردها و به‏خصوص نیروهای «پ‏ک‏ک» را زیر ضرب قرار بدهند. به‌همین خاطر «پ‏ک‏ک» در ماه‏های گذشته اعلام کرده بود که می‏تواند این نقش را داشته باشد که بین نیروهای جمهوری اسلامی و پژاک قرار بگیرد. با توجه به اطلاعاتی که از کردستان عراق دارم، «پ‏ک‏ک» این کار را انجام داده است.

 

 

ارتش ترکیه بیشتر از طریق بمباران‏های هوایی کارش را پیش می‏برد و در قسمتی از مرز کردستان عراق و ترکیه که به قندیل نزدیک است، نیروهای زرهی‏اش را هم وارد کرده است. بیشترین کاری که دولت ترکیه تاکنون انجام داده، بمباران‏های هوایی است.

 

مهم‏ترین مسئله‏ای هم که الان در قندیل وجود دارد، این است که نیروهای ترکیه تجربه چندین سال گذشته را دارند که از طریق زمینی نتوانسته‏اند پیشروی زیادی کنند و تنها راهی که دارند، از طریق هواپیما است. حتی هلیکوپترهای ارتش ترکیه تاکنون نتوانسته‏اند قسمت زیادی از منطقه را زیر پوشش آتش خودش قرار بدهد. چون مناطق کوهستانی آن‏چنان است که نیروهای «پ‏ک‏ک» می‏توانند از موقعیت جغرافیایی منطقه خوب استفاده کنند و حتی هلیکوپترها را هم زیر ضرب آتش خودشان قرار می‏دهند. به همین خاطر هم دولت ترکیه تا الان، بیشتر از طریق هواپیماها و بمباران هوایی توانسته است کار خود را پیش ببرد.

 

رهبری «پ‏ک‏ک» روز سوم سپتامبر اعلام کرد که آن‏ها در طول هفته‏های گذشته مذاکراتی غیر مستقیم با جمهوری اسلامی ایران داشته‏اند و به آن‏ها پیام داده‏اند که منطقه مرزی ایران الان در دست «پ‏ک‏ک» است و این نیروها به هیچ‏وجه قصد این را ندارند که بگذارند نیروهای پژاک به ایران حمله کنند؛ اما با توجه به این‏که جمهوری اسلامی روز جمعه (دوم سپتامبر) با شدت بیشتری این عملیات را به اسم «مهندسی رزمی» شروع کرد، آن‏ها دیروز اعلام کردند که از این به بعد نیروهای چریک که همان بخش نظامی «پ‏ک‏ک» است، همراه با نیروهای پژاک علیه پیشروی نیروهای جمهوری اسلامی به سمت قندیل، مبارزه خواهند کرد.

 

به نکته خوبی اشاره کردید. با توجه به تاریخ منطقه و تاریخ قندیل، همیشه این‏طور بوده که دولت‏هایی که خواسته‏اند علیه مبارزان کرد بجنگند، تلاش کرده‏اند که به شیوه‏های مختلف قندیل را تصرف کنند. این تلاش چه در زمان حزب بعث، چه در زمان محمدرضا شاه و چه الان در زمان جمهوری اسلامی و همینطور دولت‏های مختلف ترکیه همیشه ادامه داشته است.

 

همان‏طوری که می‏دانید «بهار عربی» به سمت سوریه حرکت کرده و این کشور الان در یک حالت بحرانی قرار دارد. دولت ترکیه تلاش‏اش بر این بود که به هر شکلی شده در مبارزه مردم سوریه نقش رهبری داشته باشد. تلاش‏های زیادی هم در این جهت انجام داد و حتی پیشتر از دولت‏های اروپایی، از رفتن بشار اسد صحبت می‏کرد. اما کرد‏ها که در ۱۲ حزب کردی با سال‏ها تجربه کار تشکیلاتی متشکل شده‏اند و الان به صورت یک تشکل واحد درآمده‏اند تا بتوانند نقش کردها را در مبارزه مردم سوریه رنگین‏تر کنند و حق و حقوق آن‌ها را به دست بیاورند، در کنفرانس‏هایی که ترکیه درباره مسائل سوریه برگزار کرد، شرکت نکردند.

 

حرف اصلی سخنگوی این ۱۲ حزب متشکل کرد این بود که ما در کنفرانسی که در ترکیه باشد، شرکت نمی‏کنیم. چون ترکیه به هیچ عنوان نمی‏خواهد مسئله کرد حل بشود. اگر ترکیه می‏خواهد مسئله کرد حل بشود، اول باید مسئله کردهای خود ترکیه را که بزرگ‏ترین اقلیت جامعه ترکیه هستند، حل کند و بعد به مسائل سوریه بپردازد.

 

به همین خاطر، دولت ترکیه که پروژه‏‏اش با شکست روبه‌رو شده است، می‏خواهد از طریق دیگری مسئله را حل کند. چون واقعیت این است که اگر مسئله کردها در سوریه مانند عراق حل شود، یعنی به جایی برسد که کردهای سوریه هم از یک حکومت فدرال برخوردار شوند، دامنه آن به ترکیه و ایران هم سرایت خواهد کرد. به همین دلیل، دو دولت ایران و ترکیه تلاش‏شان بر این است که به هر صورتی شده، مسئله «پ‏ک‏‏ک» را حل کنند. البته نه به این عنوان که حق و حقوق «پ‏ک‏ک» یا مردم کرد را بدهند، بلکه اعتقاد‏شان بر این است: نیرویی که توانسته تظاهرات‏ صدهزار نفری را در ترکیه رهبری کند، اگر زنده بماند، نمی‏گذارد دو دولت ایران و ترکیه این جنبش را سرکوب کنند و آن‌ها در نهایت حتی نمی‌توانند مسئله سوریه را به نفع خودشان حل کنند. به همین خاطر، به اعتقاد من، حرکاتی که دولت‏های ایران و ترکیه انجام داده‏اند، از ترس آن است که بهار عربی‏ای که اکنون به سوریه رسیده، به بهار ایرانی و بهار ترکی تبدیل شود.