نسخه قابل چاپ

به اندازه نفس بکش. مزه مزه کن نفس‌هایت را. از این کش و واکش، دهانت طعم خاک می‌گیرد. در چشمانت حجم خاکستری رنگ‌ها بیشتر از معمول است. در درازای زمان، نگرانی‌هایت از ترک خوردگی‌های تنت چکه می‌کند و بخاری می‌شود کدر بر تصویر مبهم بودنت. دهان باز می‌کنی و با تمام وجود هوا را صدا میزنی که برای نفس کشیدن، کم است. عرق چشم‌هایت را می‌سوزاند و یا شاید دلت برای کسی تنگ شده. پاهایت مست ایستادن‌اند. دست‌هایت از تنهایی خواب رفته‌اند. حجمی از چیزی که نمی‌دانی چیست، در گوشه‌ای که نمی‌دانی کجاست جا مانده.

من محمد مهدی زابلی (مهدی زابلی) عکاس سابق مجموعه همشهری، متولد ۳۱ می ۱۹۸۳ در تهران هستم که در حال حاضر در کشور مالزی زندگی می‌کنم. در تاریخ ۲۰ جون ۲۰۰۹ یعنی درست پس از انتخابات ریاست جمهوری ایران بازداشت شدم و پس از گذراندن حدود یک ماه حبس و شکنجه، از زندان اوین آزاد شدم.

این تصاویر حاصل دغدغه‌های ذهنی من است که در طول دوران بازداشت و درگیری‌های پس از آن پررنگ‌تر شد و نتیجه آن پروژه عکاسی حاضر است که ثبت تصاویر آن حدود پنج ماه در سال ۲۰۱۰ به طول انجامید.
این چند عکس همراه با عکس‌هایی که در فرصتی دیگر در «تریبون زمانه» خواهید دید از میان حدود ۱۰۰ فریم انتخاب شده است.