به اندازه نفس بکش. مزه مزه کن نفس‌هایت را. از این کش و واکش، دهانت طعم خاک می‌گیرد. در چشمانت حجم خاکستری رنگ‌ها بیشتر از معمول است. در درازای زمان، نگرانی‌هایت از ترک خوردگی‌های تنت چکه می‌کند و بخاری می‌شود کدر بر تصویر مبهم بودنت. دهان باز می‌کنی و با تمام وجود هوا را صدا میزنی که برای نفس کشیدن، کم است. عرق چشم‌هایت را می‌سوزاند و یا شاید دلت برای کسی تنگ شده. پاهایت مست ایستادن‌اند. دست‌هایت از تنهایی خواب رفته‌اند. حجمی از چیزی که نمی‌دانی چیست، در گوشه‌ای که نمی‌دانی کجاست جا مانده.