سمانه خلیلی‌ـ چندین سال است که میشاییل هانکه به عنوان یکی از مهم‌ترین سینماگران مؤلف اروپایی در جهان مطرح شده است. او که کارگردانی اتریشی‌ست، ابتدا کار خود را با تلویزیون شروع کرد و ۲۰ سالی برای تلویزیون فیلم ساخت. از زمانی هم که با فیلم «قاره هفتم» (۱۹۸۹) وارد عرصه سینما شد، نقد تلویزیون و رسانه‌های دیداری، یکی از مضامین برجسته‌ی فیلم‌هایش شد. تا به امروز از هانکه شاهد ۹ فیلم بوده‌ایم که همه‌ی آن‌ها بدون استثناء در جشنواره‌های جهانی یا نامزد یا برنده‌ی دریافت جایزه‌ای شده‌اند.

اکبر فلاح زاده - جیمز کامرون کارگردان کانادایی که با فیلم‌هایی مانند «تیتانیک» و «آواتار» پرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما را در هالیوود ساخته، از هالیوود دل خوشی ندارد. می‌گوید شایعه‌های کثیفی که در مورد هالیوود ورد زبان‌هاست، همه حقیقت دارند. او گذشته از خدعه و فریب و حسد، بحران اصلی هالیوود را در این می‌داند که دیگر داستان دست اولی برای فیلم ساختن پیدا نمی‌شود و فیلم‌های خوب و پرفروش همه اغلب دنباله‌های یکدیگراند. او در گفت‌وگو با اشپیگل گذشته همچنین از ریزه‌کاری‌های تکنیک فیلم‌سازی‌اش می‌گوید:

هانیه بختیار ـ «قوی سیاه» داستان کشاکش سیاهی و سپیدی است که نقش پرده می‌شود، اما این‌بار جنگ بین گلادیاتورهای نیک و شرور نیست. تمام پاکی و پلیدی‌ها، جاری می‌شود در جسم نحیف یک دخترک بالرین ظریف با تمام شکنندگی‌های منحصر به فردش.

مسعود نکوبخت- روز جمعه دوازدهم دی ۱۳۰۹ ساعت دو بعد از ظهر، اولین فیلم بلند داستانی صامت ایرانی به نام «آبی و رابی» به کارگردانی «اوانس اوهانیان» در سینما مایاک تهران به نمایش درآمد.اوانس اوهانیان متولد عشق‌آباد، رشته‌ی تجارت را در تاشکند، حقوق را در عشق‌آباد و سینما را در مسکو به انجام رساند و در سال ۱۳۰۸ به همراه دخترش زما (بازیگر فیلم حاجی آقا آکتور سینما) به ایران مهاجرت کرد و در سال ۱۳۰۹ اولین مدرسه‌ی سینمای ایران را به نام «پرورشگاه آرتیستی سینما» در تهران تاسیس کرد و در همین سال فیلم «آبی و رابی» را در مقام نویسنده،

امیر محمد بهرامی‌نوا- هفته‌ای که گذشت آنقدر تب و تاب جشنواره فجر بالا گرفته بود که در خبرهای اصلی روزنامه‌ها هم جز اخبار جشنواره‌ی بیست و نهم خبر دیگری نمی‌توان دید. در کنار اخبار جشنواره، خبرهای حاشیه‌ای دیگری هم هست که بد نیست در این مجال نگاهی هم به آن‌ها بیندازیم.

مسعود نکوبخت- داریوش مهرجویی از کارگردانان تاثیرگذار موج نو سینمای ایران است. در نظر بسیاری از صاحب‌نظران، آثار مهرجویی از نظر تاریخی به دو دوره تقسیم می‌شود: دوره نخست: پیش از انقلاب با فیلم «گاو» و دوره دوم، پس از انقلاب با فیلم «هامون». این حقیقت دارد که مهرجویی با این دو فیلم تأثیر به‌سزایی در سینمای روشنفکرانه‌ی ایران گذاشت اما در زندگی پر نشیب و فراز هنری او، نقاط عطف دیگری دیده می‌شود که از طریق آنها و فارغ از تقسیم‌بندی‌های تقویمی می‌توان بیشتر به شخصیت مهرجویی نزدیک شد.